Maandag 6 augustus 2022 was het eindelijk zo ver: de Britse progrock sensatie Big Big Train speelde hun eerste show in Nederland. De band zou een paar jaar geleden Zoetermeer al aan doen, maar wegens de bekende pandemie moest het optreden noodgedwongen worden geannuleerd. Niemand kon toen weten wat voor klap de band nog te verduren zou krijgen. Frontman David Longdon overleed op tragische wijze in november 2021. Even leek het onzeker of de band nog door zou gaan. Toch wist de band een aardig gevulde Boerderij plat te spelen, met hernieuwde energie en gloednieuwe zanger Albert Bravin.
Voor de band echter haar eerste noten speelde, was het de taak aan Dim Gray om de zaal op te warmen voor wat nog zou komen. De Noorse band wordt aangevoerd door Big Big Train toetsenist Oskar Holldorf en maakt melodische rock die fans van bijvoorbeeld Steven Wilson of Radiohead wel zal weten te bekoren. Het publiek van de Boerderij lijkt er in ieder geval als een blok voor te vallen, afgaande op de relatief stille en al vrij afgeladen zaal.
Dim Gray is een jonge band, en de bandleden hebben nog iets groens over zich heen, wat te merken is in het puppyachtige enthousiasme van zanger en toetsenist Holldorf. De overige leden lijken zich wat meer op de achtergrond te willen houden en laten vooral de muziek voor zich spreken. De zang wordt hier en daar gedeeld door de leden. Na een set van ruim drie kwartier komt hun feestje weer ten einde, en de zaal maakt zich wat zenuwachtig op voor wat ze kunnen verwachten.
Iets voor negen wordt er omgeroepen dat de band liever niet heeft dat er door het publiek wordt gefotografeerd. Dit verzoek wordt gehonoreerd, want er is welgeteld één filmende telefoon gesignaleerd, vermoedelijk van een man die de boodschap net gemist heeft. De reden van dit verzoek laat zich echter raden, wellicht om verrassingen voor toekomstige concertgangers nog geheim te houden, wellicht omdat mensen zo beter in het moment kunnen leven. Het doet er eigenlijk ook niet toe, want het komt de sfeer in de zaal zeker ten goede.
Dan galmen rond negen uur de klanken van Ozzy’s Crazy Train door de zaal heen. De lichten in de zaal dimmen, en op het podium zorgen diepblauwe spots voor een mystieke sfeer. Eén voor een komen de bandleden op en trappen vol energie af met ‘Master James Of St George’ van het album ‘The Underfall Yard’. Nieuwe zanger Alberto Bravin geeft het zijn alles, en wordt door de band hard aan het werk gezet: gaandeweg het nummer zingt de sympathieke Italiaan, speelt hij gitaar, keyboard en tamboerijn. Ga er maar aan staan! Het zorgt voor een dynamisch begin.
De bandleden hebben het zichtbaar naar hun zin, blij dat ze weer mogen (en kunnen) spelen. Met name Rikard Sjöblom en Nick D’Virgilio barsten van de energie, terwijl oerlid Greg Spawnton zich wat rustig op de achtergrond houdt. Hij overziet het geheel en maakt een wat stoïcijnse indruk. Toch weet de oplettende toeschouwer ook Spawnton zo nu en dan te betrappen op een oprechte glimlach, momenten waarop hij niks meer dan trots uitstraald. Clare Lindley zorgt voor wat aardse en vrouwelijke energie met haar vioolspel en achtergrondzang, en het blazersorkest geeft de nodige warmte en “oempf” aan het geheel. We zien hier een band in topvorm, met hernieuwde energie en honger om te spelen.
Toch lijkt de dynamiek halverwege de avond een beetje in te kakken. Dat is een risico wanneer je aan het begin zo hoog inzet als de heren en dame vanavond deden. Gelukkig wist de band de juiste balans weer te vinden tegen de laatste par nummers, hoewel je kon merken dat het ze niet in de koude kleren gaat zitten.
De setlist bestond deze avond uit een mooie mix tussen ouder en nieuwer materiaal, waarbij veel publieksfavorieten de revue passeerden, maar waarbij ook genoeg achterwege is gelaten. De avond werd met name door Alberto Bravin en Nick D’Virgilio aan elkaar gepraat met droge humor en zichtbaar veel liefde voor hun publiek. Er ontstond een aar kippenvel moment toen de band het podium halverwege het concert verliet, en D’Virgilio en Sjöblom een eerbetoon brachten aan overleden zanger en fluitist David Longdon middels ‘Tellin The Bees’. Andere hoogtepunten waren de prachtige samenzang tussen Bravin en D’Virgilio op ‘The Florentine’ en de nieuwe single ‘Last Eleven’.
Na ruim twee uur te hebben gespeeld was het al weer tijd voor het toegift. Vol overgave werd nog één maal publieksfavoriet ‘East Coast Races’ de zaal in geslingerd, alvorens de band dankbaar doch opgelucht zijn afscheid nam op het podium, en zich na afloop mengde met het publiek in de gezellige zaal en het café van de Boerderij. De trein heeft het eerstvolgende station bereikt, maar het eindpunt is nog lang niet in zicht!
Foto’s (c) Eus Driessen
