Eerder dit jaar, in april, was de uit Portland USA afkomstige band The Delines al in de lage landen om, in het eerste deel van hun Europese tournee, het publiek kennis te laten maken met hun nieuwste album ‘The Sea Drift’. Naast de Nederlandse optredens in Utrecht en Nijmegen werd onder andere Spanje, het Verenigd Koninkrijk en Italië aangedaan. Afgelopen woensdag speelde de bang in het Nijmeegse zalencomplex Lux. De concertzaal was goed gevuld met liefhebbers van de Roots Americana met een zilveren soul randje, zoals dat door de band rond bestsellerschrijver Willy Vlautin en zijn muze, zangeres Amy Boone gebracht werd.
De avond werd geopend met het voorprogramma, Our man in the Field, een duo uit Engeland, dat een half uur de kans kreeg om het publiek op te warmen voor de hoofdact. Songschrijver en zanger Alexander Ellis is van oorsprong een straatmuzikant die zich met zijn mooie songs in de kijker aan het spelen is. Het album ‘Company of Strangers’ uit 2020 liet horen waartoe een vrij beperkt musicerende straatmuzikant met een fantastische zangstem in staat kan zijn met een mooie productie. Het album is het luisteren meer dan waard. In Lux bleef van die belofte eigenlijk alleen de mooie (samen-)zang overeind. Het materiaal bleek te dun om op twee akoestische gitaren overeind gehouden te worden. Het beperkte muzikale vakmanschap op de gitaren was onvoldoende om de set interessant te houden. Het steeds herhaalde mantra van het afdalende akkoordenschema, saai op slaggitaar gespeeld, met als enige variatie het op de beat erbij pakken van een septiem blijft op straat wel overeind bij mensen die voorbij lopen, maar is onvoldoende om een aandachtig luisterend publiek blijvend te boeien. Jammer, want zoals gezegd is het genoemde album zeker de moeite van het beluisteren waard.
The Delines betraden rond half 10 het podium en trapten hun set af met ‘This ain’t no Getaway’, een van de nummers die het meest representatief is voor de stijl van de band. De zelfkant van het leven in Amerika, geschilderd in dikke verfstrepen van de mooiste literaire zinnen zoals die door schrijver Vlautin met aandacht voor detail in de mooiste kleuren worden neergezet. Zangeres Amy Boone verstaat als geen ander de kunst om deze teksten op onnavolgbare wijze te interpreteren. Je gelooft elk woord dat ze zingt.
Soepel laveert de band door hun mooie repertoire. Naast het laatste album komt ook meesterwerk ‘Imperial’ ruimschoots aan bod met nummers als ‘Eddie & Polly’ en ‘The Imperial’. Net als in april brengt de band ook nu weer nieuw werk voor het voetlicht. Bracht de band in april nog het nieuwe nummer ‘Maureen’s gone Missing’, nu werd het publiek verwend met het mooie uptempo nummer ‘Left Hook Like Frazier’. Als deze twee nieuwe nummers een indicatie zijn voor een in de toekomst te verschijnen nieuw album, dan zouden de fans wellicht wat meer uptempo werk kunnen verwachten, waarin , naast alle ellende in deze wereld, toch ook ergens de zon schijnt.
De band is op haar best als ze met hun muziek de mooiste muzikale tonen schilderen, en Boone zich kan verliezen in de teksten. Ook nu weer waren daardoor nummers als ‘I got my Shadows’ en ‘Hold me Close’ degene die het hardste binnenkwamen.
Duidelijk was dat de band muzikaal is gegroeid door de vele optredens. Ze waren goed op elkaar ingespeeld en wisten elkaar tijdens het spelen feilloos te vinden. Daardoor had de band minder kwetsbaarheden tijdens het optreden. Ergens is dat jammer, want een band als The Delines bloeit juist op als ze ‘ervoor moeten werken’. Als Amy het te gemakkelijk afgaat, wordt het toch ergens minder interessant voor de luisteraar. Vlautin en Boone zijn duidelijk voor elkaar voorbestemd, en we zullen waarschijnlijk nog heel veel prachtige muziek cadeau gaan krijgen van The Delines. Het optreden was goed, maar het ging ze te makkelijk af in Lux. The Delines is een band die niet op haar lauweren moet gaan rusten. Een optreden van deze band moet geen feestje worden en dat was het in Nijmegen wel een beetje.
Dat gezegd hebbende stond toch weer het kippenvel millimeters dik op de armen toen Amy ‘Hold me Slow’ en ‘Oil Rigs at Night’ zong, zelfs zonder haar ogen dicht raakt ze elke snaar van elke toeschouwer op de juiste plek. Dat The Delines maar nooit te gelukkig mogen worden.
Foto’s (c) Jan Hoekstra
