Het optreden van de uit Texas afkomstige soulsensatie Black Pumas was eerder al voor november 2021 gepland, maar vanwege inmiddels bekende redenen verplaatst naar zondagavond 26 juni. De AFAS live was zo goed als volledig gevuld met muziekliefhebbers, waarvoor het lange wachten dan uiteindelijk beloont zou gaan worden. Black Pumas hebben een zeer snelle ontwikkeling doorgemaakt sinds hun titelloze debuutalbum in 2019 het licht zag. Inmiddels is de band het clubcircuit totaal ontgroeid, spelen ze deze zomer op de grootste zomerfestivals en hebben ze inmiddels maar liefst 6 Grammy Award nominaties binnen. Voorwaar een carrière die slechts alleen voor de zeer getalenteerden is weggelegd.
Voordat de Black Pumas het podium zouden betreden kreeg het publiek een voorprogramma aangeboden in de vorm van The Heavy Heavy. Een uit Bristol afkomstige band die onlangs een hele leuke eerste EP heeft uitgebracht onder de titel ‘Life and Life Only’. De band heeft een enorm sympathieke soort van pop, happy acid hippie feel over zich die in de enorm leuke videoclips erg aanstekelijk werkt. Op het grote podium van de AFAS live moest de band echter heel erg hard werken om dit op het publiek over te laten komen. Het zaalgeluid stond nog niet op standje hoofd-act en op het podium lukte het eigenlijk alleen maar zangeres Georgie Fuller om de zon te laten schijnen. Gaandeweg de set werd de band echter beter, en wierpen ze iets van hun schaduw van zich af. Een welverdiend applaus was hun deel. The Heavy Heavy is zeker een band om eens te checken op de streaming portals en zeker ook op Youtube, maar de AFAS Live was nog even een aantal stappen te groot.
Nadat The Heavy Heavy het podium had verlaten duurde het toch nog erg lang voordat de Black Pumas het podium opkwamen. Het lange wachten werd echter meer dan beloond, want de band rond Eric Burton en Adrian Quesada liet er geen gras over groeien. Black Pumas trapte af met ‘Next to You’ in een soort van ‘shock and awe’ versie. Niets rustig aan opbouwen of even wennen. De band trok meteen alle registers open en het publiek voelde dit goed aan. De bijzonder charismatische frontman Eric Burton pakt meteen de hele zaal in met zijn fantastische stem. Wat is het mooi als een band geeft, en het publiek geeft terug. De synergie bleef groeien naarmate het concert vorderde.
De band ging in hoog tempo door en vijf nummers later bracht de band een werkelijk fenomenale versie van publiekslieveling ‘Touch the Sky’. Het dak ging werkelijk van de zaal af toen gitaarsolo zich grommend en brullend als een Puma een weg zocht naar de harten van het publiek. Black Pumas heeft het talent om in slechts één nummer haar schatplicht te bewijzen aan zowel soullegendes als Sharon Jones en Lee Fields, maar dit tegelijkertijd naar een hoger niveau te stuwen door een gitaarsolo die doet denken aan het spel van de overleden gitaargod Stevie Ray Vaughan die, oh mirakels, net als de Black Pumas ook afkomstig was uit Austin, Texas.
Eric Burton heeft een fenomenale zangstem die bij tijd en wijle het timbre heeft van een zingende Jimi Hendrix. Qua charisma heeft er , sinds het overlijden van Prince, niemand meer van dit kaliber op een podium gestaan. Black Pumas is de real deal, het complete pakket en het is alleen maar totaal terecht dat band nu met 6 nominaties voor Grammy Awards staat te wachten op een definitieve doorbraak bij de massa.
Na ‘Touch the Sky’ laat de band de zaal even op adem komen, laten ze, heel even maar, de teugels vieren met een waanzinnig swingende cover van ‘Sugarman’, het nummer uit de soundtrack van de documentaire ‘Searching for Sugarman’ waarmee singer-songwriter Sixto Rodriguez eindelijk de erkenning kreeg die hij zo verdient.
Black Pumas bombardeerden de zaal daarna met het ene hoogtepunt na het andere. Burton bespeelde het publiek op een manier die geen enkele twijfel liet over het grootse showmanship van deze artiest. En wat liet dit publiek zich graag leiden door deze band. De sfeer kon niet beter zijn. Toen de band afsloot met hun grootste hit ‘Colors’ kon slechts een conclusie de juiste zijn. Black Pumas in AFAS live was een legendarisch goed concert, waar de aanwezigen het nog lang over zullen hebben, en zij die er niet waren voor eeuwig spijt zullen hebben.
Foto’s (c) Armelle van Helden
