De Texaanse band Khruangbin (wat vliegtuig betekent in het Thai) is geliefd in Nederland. Amper twee maanden geleden stonden ze nog in AFAS Live en afgelopen zaterdagavond had de Brabantse poptempel 013 de band weten te strikken voor een ingelaste show. In Tilburg had het kwik overdag ruim de dertig graden aangetikt maar de bezoekers van 013 konden het hoofd koel houden met de relaxte en koele sound van Khruangbin.
De charismatische band opende de avond rustig want door het intensieve toeren van de afgelopen jaren weten ze precies hoe ze de set moeten opbouwen. Gitarist Mark Speer zette, met zijn gemodificeerde Fender en zijn aanstekelijke en hypnotiserende gitaarspel, meteen de ruimtelijke en psychedelische sfeer neer die zo kenmerkend is voor Khruangbin. De ervaring die hij heeft opgedaan met het spelen in een worship band in Houston en de inspiratie die hij haalde uit het ‘crate diggen’ naar wereldmuziek hebben een grote stempel gedrukt op de sound van de band, die aanvankelijk bekend stond om de invloeden uit de Thaise Funk maar waarin ook duidelijk invloeden te horen zijn van Afrikaanse gitaristen en van funkbands zoals de Isley Brothers.
In 013 kennen ze het klappen van de zweep wel want de Fender jazz bass van frontvrouw Laura Lee Ochoa a.k.a. ‘Leezy’ was goed en lekker vol uitgemixt. Leezy leerde bas spelen aan de hand van dub en reggae maar in haar platenkast is ook veel oude soul en funk te vinden. De bastoon op haar jazz bass is zwaar geïnspireerd op het geluid van onder meer de legendarische bassist James Jamerson, die zo’n beetje op alle platen van Motown uit de jaren zestig en zeventig speelde. Daarnaast zijn ook reggae artiest Barrington Levy en de Frans zanger Serge Gainsbourg van grote invloed geweest op haar spel. Heupwiegend en sensueel groovend wist ze in de Brabantse zaal als snel iedereen om haar basgitaar te winden. De kostuums en pruiken die bij hun act horen zijn tegenwoordig meer dan alleen een gimmick want na een concert kan Laura Lee dan gemakkelijker afstand nemen van haar alter ego Leezy.
De band heeft inmiddels al vier albums geproduceerd. Ze hebben een remix album uitgebracht en ze hebben diverse E.P. ’s op hun naam staan. Keuze genoeg dus en er werd zo’n beetje van elk album wel een nummer gespeeld. Relaxte tracks zoals August 10 werden afgewisseld met latin songs waarbij ‘Pelota’ en ‘Maria Tambien’ een ode lijken te zijn aan de Mexicaanse roots van zangeres Laura Lee. De retro sound die zo onmiskenbaar is voor de band is opgenomen in een oude schuur op het Texaanse platteland en ademt rust en ruimte uit door het gebruik van alleen drums, gitaar en bas. Het is opmerkelijk dat ze met zo’n kleine bezetting en voornamelijk instrumentale muziek toch de aandacht vast konden houden en een avond konden vullen.
Ongeveer halverwege de set werd de inmiddels legendarische funk- en pop medley ingezet die de laatste tijd een vast onderdeel van de show is geworden. Snippets van onder andere ‘Let’s Dance’ (David Bowie), ‘Footsteps in the dark’ (Isley Brothers), ‘I keep forgetting’ (Michael McDonald), en ‘I want’a do something freaky to you’ (Leon Haywood) werden met luid applaus ontvangen en gingen naadloos over in een zwoele en onweerstaanbare versie van, hoe toepasselijk, ‘Summer madness’ van Kool & The Gang. Tijdens de medley kon drummer Donald Johnson (DJ) zich van zijn beste kant laten horen door de vele tempowisselingen en bijvoorbeeld de ‘Apache’ breakbeat van de Incredible Bongo Band.
Johnson drumde overigens zeer bescheiden en ingetogen maar hij speelde de hele avond wel zeer solide en hij oogde onverstoorbaar vanaf zijn troon op het verhoogde podium. Met praktisch alleen de base drum, snare en hi-hat wist hij de andere bandleden een basis te geven waarop ze de hele set konden terugvallen en hij gaf met zijn liefde voor gospel, jazzfunk en hiphop extra saus aan het optreden. Het einde van de avond werd swingend ingeluid met ‘Time, you and i’ dat afkomstig is van hun laatste album ‘Mordechai’ uit 2020. Een concert van de ‘Khru’ crew is en blijft een prachtige ervaring. Het is een subtiele reis terug in de tijd en een muzikale trip van anderhalf uur langs alle continenten en windstreken. Maar dan één zonder jetlag.
Foto’s (c) Perrin Oubrie
