De Britse band rondom frontvrouw Florence Welch heeft het langverwachte vijfde album uitgebracht. ‘Dance Fever’ is opnieuw een schot in de roos. Dromerig, energiek, pop, indie, eigenlijk valt de muziek van Florence + The Machine niet in één categorie. En zo ook op ‘Dance Fever’ niet.
Vorige albums ‘Lungs’, ‘Ceremonials’ en ‘High as hope’ gaven al een inkijkje in Florence Welch’s gedachtegoed. En ook op ‘Dance Fever’ zijn de teksten weer zeer persoonlijk. Florence en de band hebben hiermee hun voetsporen al lang en breed achtergelaten in de muziekindustrie. Maar ondanks hun grote naam, zal het grote publiek de band enkel kennen van ‘Dog Days Are Over’, ‘Shake It Out’ of ‘Ship To Wreck’. Maar dat maakt de band niets uit. Ze doen hun ding, zijn vrij op het podium en staan in de muziekindustrie bekend als een gewilde headliner.
Na jaren vol tournees en dansen op het podium, vroeg zangeres en tekstschrijver Welch zich dan ook af wat ze zou doen mocht ze niet meer kunnen optreden. Ze wilde het uittesten door zelf een pauze in te lassen, maar kwam erachter dat tekstschrijven en dansen haar op de been houden. Het zou dus een nachtmerrie zijn om daarmee te moeten stoppen. Ze had choreomanie: een zestiende-eeuwse ziekte met de drang om te blijven dansen en pas te stoppen als je lichamelijk niet meer kunt. Maar toen werd haar nachtmerrie werkelijkheid. Door de coronapandemie werd ze geforceerd te stoppen. Het is de inspiratie geworden voor ‘Dance Fever’.
De emoties vliegen op ‘Dance Fever’ alle kanten op. Openingsnummers ‘King’ en ‘Free’, die overigens al eerder als single zijn uitgebracht, barsten van vrolijkheid. Als je ergens op kunt dansen, zijn het deze twee nummers. Maar dan volgt, in lijn met de inspiratie van het album, ‘Choreomania’. Het hoogtepunt van het album. Ingetogen beginnen om vervolgens bombastisch uit te pakken. Dit zijn de momenten waarop Florence + The Machine het sterkst is. Zowel muzikaal als tekstueel klopt alles.
Maar naast nummers om haar passie voor dansen bij te staan, bevat ‘Dance Fever’ ook een aantal intiemere nummers. Op ‘Back in Town’, ‘Girls Against God’, ‘Restraint’ en ‘The Bomb’ laten zowel Florence als The Machine zich van een andere kant horen. Zeker niet verkeerd, maar beide blinken uit in de meer up-tempo nummers.
Dan bevat het album ook meerdere intermezzo’s die de nummers van elkaar scheiden. Onder andere ‘Heaven is here’ is zo’n intermezzo. Een nummer dat nog geen twee minuten duurt, maar dat een onuitwisbare indruk achterlaat door de heftige songtekst: “Every song I wrote became an escape rope, tied around my neck to pull me up to heaven”. Het is het antwoord op de vraag die Florence zich vanaf het begin stelde. Wat zou ze doen als ze niet meer op kon treden? Een vraag die met dit antwoord alleen maar meer vragen oproept. Het gehele album door. Florence + The Machine hebben heftige teksten altijd mooi weten te verbloemen, maar op ‘Dance Fever’ komen ze steeds verder naar de voorgrond.
Zangeres Welch blijft immer sterk bij stem. Haar unieke, dromerige stemgeluid is uit duizenden te herkennen. Vocaal gezien spat ‘Dream Girl Evil’ eruit. Haar stem pakt je vanaf de eerste seconde in en neemt je mee door het nummer.
Met een beetje hulp van producers Jack Antonoff (Taylor Swift, Lana del Rey, Lorde, Bleaches, FUN.) en Dave Bayley (Glass Animals) heeft Florence + The Machine opnieuw een sterk album afgeleverd. Niet alle nummers zullen even hoog aangeschreven staan, maar met singles als ‘My Love’, ‘King’ en ‘Free’ heeft de Britse band opnieuw een prachtig visitekaartje afgegeven. Nu wachten tot Florence weer op het podium staat en op haar bloten voeten geen enkele hoek onbedanst achterlaat. (8/10) (Polydor Records, Universal Music Group)