Even nadat de Europese tournee die The Delines gepland hadden om hun laatste boreling ‘The Sea Drift’ te promoten om inmiddels bekende redenen een aantal keer uitgesteld en opnieuw geboekt was, kon de band dan vorige week eindelijk in het vliegtuig stappen om van Portland naar Oslo te vliegen, waar de tournee van drie weken ging beginnen.
Na een aantal shows in Scandinavië en Duitsland, was woensdag dan eindelijk België weer aan de beurt. De laatste keer dat de band in België speelde was op 31 oktober 2019 toen ze de Ancienne Belgique werkelijk betoverden met een van de beste optredens ooit gezien van welke band dan ook. Een werkelijk magische avond was dat toen voor de aanwezigen.
Nu dan geen AB, geen Roma, geen Trix, maar verrassend: De Posthoorn in Hamont-Achel. Tijdens de eerste wereldoorlog werd Hamont letterlijk van het naastgelegen Nederland afgesloten door de aanleg van ‘De Draad’. En het lijkt erop dat het plaatsje die slag nooit meer te boven is gekomen. Hamont ligt weggestopt achter de troosteloze bossen en arme heidegronden, heeft een enkele industriële zone die zich vermand het plaatsje wat economisch cachet te geven. Het mag allemaal niet echt baten. Hamont zou zonder problemen het decor kunnen zijn voor een van de door Delines frontman en romanschrijver Willy Vlautin tot leven te wekken tragische figuren. Zouden hier dan al die metropolitane muziekliefhebbers naar toe komen om deze cultband te kunnen zien? Wellicht als er wat ruchtbaarheid aan gegeven was qua promotie, maar dat was niet het geval. Nederlanders dan misschien van over de grens? Nah, het was koningsdag in Nederland. Geniale marketing dus, gecombineerd met een povere planning maakten dat slechts twee handenvol muziekliefhebbers, met veel moeite de weg hadden kunnen vinden naar deze uithoek. Jammer voor een band die inmiddels bewezen heeft tot de allerbeste live acts ter wereld te horen. Een band die volgens hun manager ‘soul roots at it’s finest’ brengt, wars van enige kapsones of sterallures.
De band trapte af ‘Little Earl’ van hun huidige meesterwerk ‘The Sea Drift’. Meteen werd duidelijk dat zangeres Amy Boone de aas is die The Delines vanuit hun mouw meteen uitspelen. Amy kan als zangeres als geen ander de teksten van Willy Vlautin interpreteren en ze bracht ze zo authentiek en prachtig dat zij elk publiek aan haar lippen wist vast te lijmen. Boone is geen Beyonce of andere showgirl. Het is je buurvrouw, die jammer genoeg nog steeds wat moeilijk loopt door een auto-ongeluk. Amy is je vriendin waarmee je een kaartje legt en een glas wijn drinkt aan de formica keukentafel.
De band vervolgde met twee klassiekers, ‘The Imperial’ en ‘Eddie en Polly’. In de eerste drie nummers wist de band al feilloos het universum van Willy Vlautin neer te zetten. Tragische verhalen, aan de zelfkant van de maatschappij. Verhalen die rauw en direct binnenkomen door de manier hoe Amy het zong; Je gelooft alles. De band speelde accuraat en soulvol. Toetsenist, trompettist en arrangeur Cory Gray bepaalde zo de sound van The Delines, die inmiddels instant herkenbaar is.
Halverwege de set was er dan ineens tijd voor ‘Maureen’s gone Missing’. Uptempo en een plezierige vreemde eend in de bijt, maar toch qua verhaal weer even tragisch als de rest. Een heel lekker nummer dat Vlautin schreef als soundtrack bij een van zijn korte verhalen.
De band pakte nog uit met ‘Kid Codeine’ van het laatste album, en toen wist zangeres Amy Boone de gehele zaal voor zich te pakken. Met haar onnavolgbare interpretatie kunst maakte ze de zaal steeds kleiner, totdat het voelde of je bij haar thuis samen wijn zit weg te klokken terwijl je haar tragische leven probeert te bevatten. ‘Holly the Hustle’ is en blijft een waar meesterwerk.
Als encore’s speelde de band ‘A room on the tenth floor’, oorspronkelijk bedoeld om op ‘Imperial’ te worden gereleased, maar uiteindelijk alleen als promotie-single uitgebracht. Leuk om hier te horen dus.
‘The Oil Rigs at Night’ maakte de avond compleet. The Delines gaven wederom blijk van hun klasse. Een topteam kan overal mooie wedstrijden neerzetten, en niet alleen in Camp Nou. Dat ze de pure magie van die legendarische show in de AB in de herfst van 2019 niet wisten te evenaren is hun vergeven. Het lag niet aan hen.