Hun nieuwe album ‘The Sea Drift’ is een meer dan waardig opvolger voor het meesterwerk ‘Imperial’ dat The Delines de erkenning heeft opgeleverd die ze zo verdienen. De band uit Portland, Oregon rond schrijver Willy Vlautin en zijn muze, zangeres Amy Boone, hebben op het nieuwe album hun sound echter niet verder verdiept, maar eerder verbreed. Vooral op het gebied van de arrangementen klinkt het nieuwe album ‘filmischer’, waardoor de weergaloze vocale interpretaties door Amy Boone alleen maar nog mooier uitkomen. ‘The Sea Drift’ is dan andermaal weer een meesterwerk geworden.
De release van het nieuwe album en de aanstaande Europese tournee van de band is meer dan voldoende reden om met Vlautin en Boone in gesprek te gaan om meer te weten te komen over deze band, die steeds meer de harten van de muziekliefhebbers weet te bereiken en met welgemikte nummers over de zelfkant van de samenleving weet te breken. Via een perfect werkende zoom verbinding spreek ik met Willy Vlautin en Amy Boone in een zonnig Portland. Blij toe dat Amy ook aanschuift, aangezien zij de honneurs voor een interview meestal aan Vlautin laat.
Beiden dragen ook tijdens het interview toch een mondmasker. Amy vertelt waarom. “Ja sorry, ik wil niet onbeleefd zijn maar we zitten hier nu net weer in een piek wat besmettingen betreft en aangezien we onze tournee niet weer willen uitstellen willen we hier geen enkel risico nemen. Ziekenhuizen liggen hier weer vol, je hebt echt een probleem als je een been breekt, dus daar willen we heel voorzichtig mee zijn.”
Nu ‘The Sea Drift’ it is uitgekomen, is duidelijk dat The Delines zichzelf eerder in een muzikaal bredere zin hebben ontwikkeld dan dat ze tekstueel of qua concept nog dieper zijn gegaan. “Dat klopt”, wel beaamt Vlautin. “Weet je, we hadden wel echt onszelf voorgenomen om meer met de arrangementen te gaan doen. Als je een muzikant als Cory Gray in de band hebt (toetsen en hoorn .red), moet je hem ook optimaal inzetten. Ik heb veel van de nieuwe nummers geschreven met de bedoeling dat Cory daar heel mooie string en blazers arrangementen op kom schrijven.”
Amy Boon vult daarop aan dat ‘Imperial’ meer als een concept album gezien kan worden. “Op ‘Imperial’ lieten we jullie kennis maken met Charlie, Sonny, Holly, Eddie & Polly, die hun eigen levensverhaal onze nummers vulden. Op ‘The Sea Drift’ staan nummers die meer op zichzelf staan, zonder weliswaar het narratief van de rafelige eindjes van onze samenleving, waarover Willy zo goed kan schrijven teniet te doen.”
Lachend vult Willy aan: “Die rafelige randjes daar ben ik inderdaad verantwoordelijk voor. Het is een kant van de mensheid die mij aantrekt. Ik kan moeilijk over wat anders schrijven. Mijn boeken gaan ook over de zelfkant van de samenleving. Als ik ‘Imperial’ vergelijk met ‘The Sea Drift’, vanuit mijn perspectief als schrijver dan gaat ‘Imperial’ over mensen die bijna rockbottom zijn in hun leven, alles gaat fout en er is geen weg terug, zo lijkt het. ‘The Sea Drift’ gaat over mensen die op het diepste punt zijn geweest en langzaam maar zeker weer een weg naar boven zoeken.” Er valt een korte stilte en hij vult aan “Nou ok dat is van toepassing op alle nummers van het album, behalve op ‘Little Earl’, dat gaat namelijk over twee broers die samen een mini-mart overvallen hebben, en waarvan er een is aangeschoten tijdens de vlucht. Niet bepaald een duo dat op weg is naar succes. Ik hou ervan mensen met mijn teksten in het midden van zo’n verhaal te droppen en dat de muziek die we met de band maken dan de soundtrack van dat verhaal wordt. Dat we met die mooie strijkers en blazers arrangementen die vaak toch wat grimmige verhalen op een esthetisch mooie manier kunnen vertellen.”
Juist omdat het allemaal nummers zijn die over de schaduwkant van het menselijk bestaan gaan is de vraag gerechtvaardigd hoe je als zangeres al deze nummers zo authentiek en geloofwaardig kan brengen. “Voor mij zijn deze nummers reëel”, antwoord Amy. “Ik herken de inhoud van deze nummers, het gaat niet over mij, maar ik ken deze situaties wel uit eerste hand. Voor mij zijn de teksten van Willy geen fictie, ik begrijp de emotionele lading van onze nummers maar al te goed, en soms is het verdomd lastig dat te zingen, juist omdat het zo echt is voor mij.” Even valt Amy stil, voordat ze , wat zachter nu, verder spreekt, “Ik had het er laatst nog over met Corey, dat de teksten van Willy zo ontzettend goed zijn dat het soms lijkt alsof ik in een tijdcapsule mee terug genomen wordt naar mijn eigen jeugd.” Willy voelt zich geroepen toch een extra steentje bij te dragen. “Het is niet zo dat alle nummers van The Delines alleen maar over ellende gaan. Natuurlijk zij de verhalen grauw en dramatisch, maar ik wil als schrijver juist ook overbrengen dat de hoofdpersonen in deze urban stories altijd over een grote veerkracht en een groot doorzettingsvermogen beschikken. Ze vechten om er bovenop te komen.”
Wat opvalt is dat het voor elke luisteraar duidelijk zal zijn dat de nummers letterlijk op het lijf geschreven zijn voor Amy, dat was al zo op de eerdere albums ‘Colfax’, ‘Scenic Sessions’ en ‘Imperial’. Amy lijkt uiteindelijk tot de muze van Willy te zijn geworden. Amy moet lachen om het woord ‘muze’, maar gaat er eens goed voor zitten. “Dat is een lang verhaal, maar ik zal proberen je het in de kortst mogelijke versie te vertellen.” “Go ahead Boone”, valt Willy haar bij en leunt direct achterover. “In de jaren negentig zong ik bij The Damnations en Willy had al zijn eigen band Richmond Fontaine. We toerden samen met die twee bands, en zagen elkaar dus veel optreden en werden vrienden. Willy vroeg toen aan mijn zus Deborah Kelly, die ook bij The Damnations zong om op het album ‘Post to Wire’ van Richmond Fontaine twee nummers in te zingen. Toen Richmond Fontaine later op tour ging vroeg Willy of mijn zus meeging, maar die was inmiddels zwanger van mijn neefje, dus ging ik dan maar mee in plaats van haar. Ik hield dus door mijn neefje een nieuwe band over aan deze situatie, want toen Willy even later The Delines formeerde vroeg hij mij om te komen zingen.”
Willy knikt instemmend maar heeft toch ook nog wat toe te voegen. “Veel mensen weten niet wat een geweldige band The Damnations was. Ik was gewoon bang om te vragen of ze op mijn nummer wilde komen zingen. Toen Amy later met ons op tour was, verbaasde ze me elke keer weer als ik haar in haar eentje hoorde inzingen. Ik werd helemaal verliefd op de stem. Ik lieg niet als ik zeg dat ik The Delines speciaal heb opgericht om met Amy als zangeres in een band te mogen werken, en liedjes te schrijven, speciaal voor haar. Een van mijn favoriete momenten van in The Delines spelen blijft het moment als Amy in de studio haar partijen in gaat zingen en ik daar dan bij mag zijn in de controlekamer van de opnamestudio. Amy raakt mij ook nog elke keer als ze zingt.” Amy krimpt zichtbaar in elkaar onder zoveel complimenten en krijgt zelfs een rode kleur. “It’s true though”, voegt Willy haar toe terwijl hij vanwege Corona zichtbaar zijn best moet doen haar even geen knuffel te geven.
De komende tournee van The Delines begint op 19 April in Oslo, Noorwegen en brengt de band naast naar Noorwegen ook nog naar Zweden, Denemarken, Duitsland, België, Nederland, Ierland en de UK. Vooralsnog zijn optredens in Nederland voorzien op 28 en 29 april in respectievelijk Venlo en Amsterdam. In België is op 27 april een optreden in Hamont Achel voorzien en voor 8 Mei staat nog een ‘slot’ open in België voor een nog onbekende venue. Het nieuwe album ‘The Sea Drift’ is overal verkrijgbaar en te beluisteren op alle streaming-platforms
Headerfoto: Persfoto
Overige foto’s: (c) Perry Hermans, Maxazine