Na het Grammy winnende album ‘Raising Sand’ uit 2007 hernieuwen rockdinosaurus Robert Plant en bluegrasszangeres Alison Krauss andermaal hun samenwerking. Niet zo gek ook, want ‘Raising Sand’ maakte toendertijd wel nieuwsgierig naar of er een artistiek vervolg aan gegeven zou worden. Om het Grammy winnende team van alweer 14 jaar geleden, onder de noemer “Never change a winning team” weer volledig op te tuigen is deze opvolger ook weer geproduceerd door T Bone Burnett. Een garantie om het nieuwe project weer precies zo te laten klinken als zijn voorganger.
Burnett maakte in de jaren 70 faam als gitarist bij Bob Dylan, en is zich later gaan toeleggen op het produceren van muziek, Dat doet hij niet onaardig, gezien het feit dat hij daarmee inmiddels 10 Grammy Awards mee in de wacht wist te slepen, voornamelijk in de Americana/ Country/ Folk-hoek van het muzikale spectrum. Logisch dus dat Burnett andermaal de productie voor zijn rekening neemt. Ook het format/concept van dit tweede album is onveranderd gebleven. Plant en Krauss laten andermaal hun vocale magie los op een aantal ‘obscure’ covers, die ze helemaal het heden intrekken met hun combinatie van rock en bluegrass die zo wonderwel bij elkaar past.
Dit keer is er gekozen voor covers van onder anderen indie band Calexico tot de oerblues van iemand als blueszangers Gheeshie Wiley. De kracht van de samenwerking tussen Krauss en Plant ligt in het feit dat ze samen het vermogen hebben om deze nummers te laten klinken alsof ze gisteren zijn geschreven en slingeren ze zo het universum in van het platen kopende kerstpubliek. Het origineel van Wiley’s ‘Last kind words’ werd rond 1930 opgenomen en is gekend vanwege de inventieve gitaarpartijen. Deze zijn in de deze bewerking flink aangepakt, en we horen ook een banjo en zelfs wat percussie op deze versie. De roomblanke stem van Krauss maakt er een bijna vrolijk lied van, en daar gaat het wat mij betreft fout op dit album.
Dit lied heeft een historie, is geworteld in tijden van racisme en sociale achterstelling en segregatie, het thema van het nummer is loodzwaar. Ik vind de nieuwe versie van weinig respect getuigen voor het origineel, alsof Krauss en Plant zich daar, juist in de huidige tijd, weinig rekenschap van hebben gegeven. Je kan alleen maar hopen dat het roomblanke publiek dat dit album koopt de moeite wilt nemen om naar het origineel te gaan luisteren. Enfin, Wiley ligt al decennia ergens in een onbekend graf en ook de eigendomsrechten op de compositie zijn na 90 jaar inmiddels verlopen, dus wie doet je wat.
Er staat ook een nieuw nummer op het album, geschreven door Robert Plant, samen met producer Burnett. Op ‘High and Lonesome’ is Plant instant herkenbaar als de fameuze Led Zeppelin stem. Blues Feel over een ritmische track waarin zelfs een strijkersarrangement zit verstopt, hetgeen echt niet nodig was geweest. Deze track is teveel ‘aangekleed’. Alsof het toch lastig was om tijdens het productieproces keuzes te maken. Het manco van het album komt andermaal naar boven. Of zou het ook meegespeeld hebben dat Plant toch wel echt ook een eigen compositie op het album zou willen hebben? Levert toch weer geld op als ook deze weer een Grammy gaat winnen en veel verkoopt. Ik weet het, ik mag het niet denken, maar toch.
‘Raise the Roof’ is een herhalingsoefening geworden van ‘Raising Sand’. Natuurlijk her- en erken ik dat de stemmen van Krauss en Plant, zeker in duetten, pure magie zijn en dat is ook het mooie van dit project. Waar ik echter in toenemende mate moeite mee heb als ik met name dit album beluister is toch de vooral roomblanke benadering van de muziek. Het ‘salonfähig’ maken van de muzikale/sociale erfenis van met name de blues uit het zuiden van de USA ten tijde van de raciale segregatie, door twee artiesten die niet witter konden zijn dan ze zijn.
Natuurlijk Is het goed dat er ‘eer’ wordt bewezen aan deze periode uit de Amerikaanse muziek. ‘The Great American Songbook’ zou de basis missen als muzikanten als Gheesie Whiley daarin geen stem zouden krijgen. Ik heb echter ambivalente gevoelens bij dit album, omdat juist dit eerbetoon niet echt naar voren komt. Dit album is een commercieel product, gemaakt om weer voor die Grammy te gaan. Ook voegt het weinig toe aan het eerdere album. Concluderend is ‘Raise the Roof’ een knap gemaakt album. Plant en Krauss zijn een prachtig zingend duo samen. Op persoonlijke titel heb ik ambivalente gevoelens bij het album, dat ik ook weinig vind toevoegen aan het eerdere ‘Raising Sand’, het is van hetzelfde laken een pak. (7/10) (Rounder Records)