Het was alweer drie jaar geleden dat Level 42 Heerlen voor het laatst aandeed. Toen beloofden ze in 2020 terug te komen; dat werd echter door covid19 een jaartje later, logisch. Afgelopen zaterdagavond stonden de mannen van frontman Mark King alweer voor de zesde keer in de Limburgse zaal, ditmaal voor de ‘From Eternity To Here’-tour. 40 Jaar alweer toeren bassist Mark King en toetsenist Mike Lindup samen over de wereld en met Nederland als tweede thuisland, moesten ze ook in Nederland dit keer weer een reeks zalen aandoen. Het negende en laatste optreden was in Heerlen, in Parkstad Limburg Theaters.
In Heerlen traden de 7 muzikanten op op een manier zoals men Level 42 nog niet vaak zag. Niet zo clean als de band vroeger nog wel eens genoemd werd, maar juist alsof de band na 40 jaar een keer geëvalueerd was naar een meer Amerikaanse stijl funkband. Niet zo strak, meer plezier, meer tijd voor een gebbetje en wat variaties.
Je zou dit Level 42 inmiddels wel Level 42 2.0 kunnen noemen. Niet qua bezetting, aangezien de band inmiddels met Pete Ray Biggin al aan zijn vijfde drummer bezig is (hoewel Biggin met 11 jaar de meest ervaren Level 42 drummer is), Nathan King met 20 jaar Level 42 toch ook al de 7e gitarist is. Maar wel wat betreft het speelplezier. Dat leek enkele jaren lang toch hier en daar te ontbreken; Het leek ooit wel eens een verplicht nummertje, maar in Heerlen was het duidelijk: Level 42 is terug, ook voor zichzelf.
Level 42 anno 2021 moet het niet meer hebben van de stem van Mark King, die met zijn 63 inmiddels zijn toch al nooit echt geweldige stem rustig aan aan de zijlijn moet gaan parkeren. Gelukkig had de band dat door en bracht de band ook nu weer enkele mooie instrumentale kunstwerkjes voorbij, als ‘Heathrow’ en ‘Dune Tune’.
Voor de fans en andere toegestroomde luisteraars kwamen ook in Parkstad Limburg Theaters alle grote hits voorbij. ‘Love Games’, ‘Children Say’, ‘Heaven in My Hands’, ‘Running in the Family’, ‘It’s Over’, ‘The Chinese Way’ en ‘The Sun Goes Down’. Maar ook wat minder bekende nummers, als ‘A Floating Life’, ‘Starchild’ en ‘Turn it on’, net als publiekslieveling ‘Kansas City Milkman’. Ze kwamen allemaal voorbij.
Level 42 bewees in het verleden al eens dat ze feitelijk de zin niet zien in het geven van een toegift. Tijdens het intieme optreden in Café de Paris in Londen in 2006, sprak de band al tegen het 100-koppige publiek de gevleugelde woorden aan het einde van de set: “We can go offstage now, you cheer you want more and we will come back. We all know that, so why don’t we just continue right now!”. En ook nu ging de band gewoon door, zonder offstage te gaan. Geen toegift, maar gewoon een hele berg jaren 80 hits op een rij. Dat is Level 42.
Foto’s (c) Paul Dizy
