De laatste maanden maanden was er hysterisch veel aandacht voor de eenmalige en ultieme terugkeer van Abba, de Zweedse mythische hitmachine uit de jaren zeventig en tachtig. Er wordt een speciaal theater gebouwd waar mensen straks naar een live concert van deze idolen kunnen gaan kijken. Muzikanten zullen daar een geprogrammeerde show spelen met hologrammen van de bandleden op het podium. De toekomst voor te luie of te oude bands, die niet meer van huis kunnen of willen.
Vandaag brengt Abba dan ook het gehypete terugkeer album ‘Voyage’ uit. Het album telt 10 nieuwe tracks, waarvan er al eerder twee op single waren verschenen. ‘Just a notion’ en ‘I still have faith in you’ brachten niet echt de nucleaire inslag die er van te voren van werd verwacht, eens zien wat het album brengt.
Als je maar liefst veertig jaar na je zwanenzang een nieuw album uitbrengt, dan kan dat beter maar goed klinken. En dat doet ‘Voyage’ uiteraard. Het album is uitstekend geproduceerd. Dat zijn Björn en Benny ook wel aan hun stand verplicht. Wat opvalt is dat ze niet in de val gelopen zijn om met de tijd mee te gaan. Als je naar een track als ‘I can be that woman ‘ luistert dan luister je precies weer als naar een track van ‘Super Trouper’, een mooie warme sound, een arrangement gedragen door piano en zelfs wat belletjes, aanzwellende strijkers. 100 % Abba, dat is zeker. De vocalen zijn opvallend sterk, al zijn ze wat lager dan 40 jaar geleden.
Niet alleen in de productie, maar ook in het song materiaal is Abba niet in de val getrapt om mee te willen gaan in de tijd. Gelukkig geen samenwerkingen met Lady Gaga of Ed Sheeran. Dat is al een hele opluchting. Het album vertegenwoordigt meer de ballade kant van Abba dan de dancefloor fillers zoals ‘Dancing Queen’. Een tweede ‘Dancing Queen’ staat er helaas niet op. Wel een strontvervelend nummer als ‘Bumblebee’, compleet met folkloristisch fluitje en belletjes. Wel typisch Abba, maar voor dit gedrocht hadden ze geen nieuw album hoeven maken. Het allerergste nieuwe nummer is met zekerheid ‘Little Things’ een mierzoet kinder kerstliedje dat aan werkelijk alle mogelijke clichés voldoet. werkelijk verschrikkelijk.
Bij ‘Don’t shut me down’ veert het Abba-hart dan even op. Zou het een reserve track zijn geweest die nog over was van sessies van ‘The Visitors?’. Had het album een aantal van deze tracks gehad, dan had de wereld er anders uitgezien. Een lekker uptempo nummer, met de samenzang van beide dames, een lekkere piano, strijkers, een groove, alles zoals het hoort. Dit is Abba. Echter ‘No doubt about it’ is eigenlijk een nummer voor de Dolly Dots, dat hoort gewoon niet bij Abba. Het album sluit af met het zware ‘Ode to Freedom’, dat opent als ware het een Hans Zimmer track voor een science fiction film. Tekstueel roept dit nummer nogal wat vragen op bij mij. Het is een uitstekende tekst, die de vraag naar de waarde van een oproep voor vrijheid door mensen die zo verwend zijn als wij? Of als zij? Voorwaar in deze tijden een nadenkertje. Voor de rest doet het niet zoveel.
Concluderend is ‘Voyage’ een strak en goed geproduceerd album, dat ondanks de aanwezigheid van welgeteld twee erg goede nummers, ‘Don’t shut me Down’ en ‘I can be that woman’ niet de gouden tijden terug kan brengen. Met ‘Bumblebee’ en ‘No Doubt about it’ slaan Björn en Benny de plank behoorlijk mis en de rest is gewoon niet echt spannend of interessant. Het album kan de hoge verwachtingen dan ook niet waarmaken. Gelukkig is Abba wel zichzelf gebleven en hebben ze niet met een hoop ‘special guests’ hun reputatie volledig te grabbel gegooid. Ik blijf liever naar hun officiële zwanenzang van veertig jaar geleden luisteren. (6/10) (Universal/Polar)