Gitarist Marcel Coenen werkt al sinds eind jaren ’90 met grootheden uit de progrock, zoals John Petrucci, Mike Portnoy (Dream Theater) en Billy Sheehan (Mr Big). Daarnaast werkt hij af en toe mee aan cd’s en live optredens van Ayreon. In 1999 richtte hij de progmetalband Sun Caged op. Vier jaar later bracht hij zijn debuutalbum ‘Guitartalk’ uit. Dit album heeft een metamorfose ondergaan en de nieuwe titel is ‘Guitartalk 2021’. De release party van dit nieuwe album was 29 oktober in De Bosuil in Weert. Een thuiswedstrijd voor Marcel.
Het concert had met ‘Anthem’ een bescheiden start. Marcel haalde allerlei bijzondere geluiden onder zijn snaren vandaan. Men weet hoe goed hij kan spelen, en toch blijft het indrukwekkend. Non-stop ging het verder met ‘Independence Day’, ongemerkt was er wel een bassistenwissel geweest. Nu stond Richard Ritterbeeks op het podium. Marcel speelde wireless, hij gebruikte zijn pedalboard regelmatig. Zodoende kon hij niet altijd van zijn plaats af. Zelfs als hij vliegensvlug met zijn vingers over de snaren ging, zag het er zo gemakkelijk uit. De keyboards van Rene Kroon stonden tussen twee drumkits opgesteld. Veel ruimte had hij dus niet, toch had hij een beweeglijke manier van performen. In de uptempo delen hoorde je iets te weinig toetsen. Verder was het geluid prima in balans, en vooral het aantal decibels was goed.
Do Or Die
Voor aanvang van ‘The Wet Season’ had Marcel een gitaarwissel. Drummer Pim Goverde telde iets te vroeg af, waarop Marcel riep: “Hooo, ik ben nog niet zo ver!” Dit mocht bij deze avond, het was Marcels feestje. Het ingetogen gitaarspel van Marcel was geweldig, het frontlicht was goed, zodat je de emotie op zijn gezicht kon zien. Ook het gitaarspel van Freek Gielen was goed. Voor het metal nummer ‘Do Or Die’ kwamen Ollie Oldenburg en Debby Thebrath op het podium, hun stemmen vormden een prima blend. De sfeer op het podium was uitgelaten, Pim hakte er flink op los en bassist Frank de Groot liet zich helemaal gaan.
In de ballad ‘Inner Alchemy’ bracht Marcel met meeslepend gitaarspel de emotie goed over. Ook het toetsenwerk van Rene kwam mooi tot zijn recht. Af en toe nam Franck Faber de plaats van Rene over. De nummers zijn complex van opbouw, dat geldt zeker voor ‘Station Araminta’. Tijdens het snel gespeelde stuk stonden Marcel en gitarist David Maes naast elkaar te spelen. Ze bespeelden allebei met beide handen razendsnel de hals van hun gitaar. De wendingen naar een klein gespeeld deel, en weer terug verliep perfect. Eigenlijk zou Hans in ’t Zandt deze avond meedrummen, maar hij had kort geleden zijn hand gebroken. Hij werd vervangen door Ivo Rouschop. Hoewel hij maar korte tijd had om de nummers te leren, speelde hij met mooie dynamiek.
Less is Moore
Na het prachtig gespeelde ‘Moyra’ volgde ‘Endless’. De woordeloze zang van Pascal Remans en Debby vormde een goede match. Weer liet Marcel subliem ingetogen gitaarspel horen. Dit werd goed aangevuld op akoestisch gitaar door Freek. Na dit stukje earcandy ging het tempo er weer op voor ‘Race Against Time’ en ‘Rebel’. Zowel de strak gespeelde delen als de melodieuze stukken werden prima gespeeld. ‘Less is Moore’ is een tribute voor Gary Moore. Zijn invloeden waren duidelijk te horen, maar Marcel had er wel een eigen draai aan gegeven. Hans kon het niet laten om toch mee te spelen, hij drumde ‘More Than A Feeling’. Tijdens deze cover van Boston stonden er maar liefst drie gitaristen en drie vocalisten, inclusief Andrew Elt, op het podium. Ook dit was weer puur genieten, zowel voor de bandleden als voor het publiek.
Een aantal nummers hebben een strak einde, deze werden, net als de vele tempo- en volumewisselingen, zeer goed gespeeld. Pascal had de leadzang in ‘Human Experiments’, hij kwam met zijn hoge bereik makkelijk boven de metal uit. Bovendien was hij door zijn duidelijke articulatie behoorlijk goed te verstaan. Het licht flitste mee op het opzwepende tempo van de muziek. Tijdens het instrumentale stuk hing Freek de gitaar om bij Pascal, zijn gitaarspel was kort maar krachtig. Marcel bleef genieten van het spelen, en van zijn feestje. Na dit nummer verliet iedereen het podium. Dat je toch enkele tonen gitaarspel hoorde, maakte het wachten op de toegift extra speciaal. Marcel kwam als eerste terug op het podium, ‘Big Bad Moon’ (van Joe Satriani) werd gespeeld. Marcel zong deze keer zelf, en dat klonk niet eens verkeerd.
Fight For Your Right
Hierna keerde iedereen die back stage zat (behalve Frank) terug naar de bühne. Het podium was dus goed vol. Er waren twee drummers, twee toetsenisten, drie gitaristen, en vier vocalisten, inclusief Hans. Maar het was Pascal die de lead pakte tijdens ‘Fight For Your Right’. Het refrein werd door alle aanwezigen meegezonden. De sfeer op het podium was geweldig, dit was echt een feest. Hoe vaker het woord “Party” herhaald werd, hoe uitzinniger de sfeer werd. Zo eindigde deze avond met een fantastische climax. Marcel heeft non-stop meer dan twee uur gespeeld, respect! Natuurlijk kreeg hij dik verdiend, een daverend applaus. Dit was een hele gave release party. Door de Covid waren er helaas regels met betrekking tot de sluitingstijd. Dus de tijd om na het concert te blijven was helaas beperkt. Als het gemogen had, was het zeker tot in de kleine uurtjes door gegaan, want de sfeer bleef ook na het concert heel gezellig.
Foto’s (c) Jack Kok
