Tussen een aantal optredens in Zwitserland door vond Candy Dulfer met haar band de tijd om in Heerlen te komen optreden. Daarna weer terug naar Zwitserland en als haar iemand in 2021 nog een keer in Nederland zou willen zien, dan kan dat alleen nog maar op 24 december in de hoofdstedelijke poptempel Paradiso. Oorspronkelijk was dit optreden al voor februari gepland, om voor ons allemaal bekende reden leefden we toen echter allemaal onder een steen en kon er even niets. De Limburgzaal in het Parkstad Limburg Theater was niet uitverkocht, maar wel gezellig druk. Bar stond in de zaal, dus je kon gewoon een drankje scoren terwijl je van de muziek stond te genieten.
Om precies half negen kwam Candy Dulfer met haar band, die ik gewoon Funky Stuff blijf noemen, al weet ik niet zeker of die naam nog in zwang is, het podium op en trapte af met het nummer ‘YeahYeahYeah’. De toon werd daarmee meteen gezet. Zelden zal een optreden zo groovend en overtuigend begonnen zijn. De inmiddels 52 jarige Candy is zo ongeveer opgegroeid op het podium en speelt werkelijk de sterren van de hemel. Goed ook om Ulco Bed aan haar zijde te zien shinen op de gitaar. Candy noemde hem haar muzikale broer even verderop in de show.
Als je, zoals ikzelf, Candy als jonge dame hebt zien en horen spelen in het Amsterdamse circuit dik dertig jaar geleden, op podia van bijvoorbeeld muziekcafe de Heeren van Aemstel aan het Thorbeckeplein, dan zag je in Heerlen meteen diezelfde funk terug. Mooi te zien. Candy is hard geworden en heeft haar stijl geleerd op die podia door te spelen met al die mannen. Ulco was er toen ook al vrijwel altijd bij, net als toetsenist Roger Happel. Tijdens jamsessies werd er daar funk en ook veel jazz gespeeld. Kim Weemhoff op drums, Jan Kooper blies vaak mee. Those were the days.
Nu, dertig jaar later staat Candy op de mooiste podia te spelen over de hele wereld en heeft ze een zeer indrukwekkende carrière opgebouwd. Natuurlijk kan je dan niet anders dan een zeer solide set verwachten, en die verwachting werd volledig waargemaakt. Candy is de coronacrisis goed zat en vertelde immens blij te zijn weer te kunnen spelen. Ze wil alleen nog maar positiviteit om haar heen, het liefste zou ze op alles ‘ja’ zeggen, zo was haar boodschap aan het publiek. Begin volgend jaar verwacht ze een nieuw album uit te gaan brengen en in Heerlen speelde ze al nieuw materiaal zoals ‘Deeper’ en ‘Say Something’. Beiden nummers stonden als een huis en vooral de vierstemmige zang viel op .
Om dit live zo neer te kunnen zetten moet je van zeer goede huize komen, of met Prince gespeeld hebben in zijn New Power Generation, want de kleine purperen muziekgod uit Minneapolis heeft juist deze manier van meerstemmigheid tot een kunst verheven. Komt dat even goed uit! Candy heeft natuurlijk met en bij Prince gespeeld. Zoals we weten roept hij op ‘Partyman’ uit 1989 al ‘When I want sax, I call Candy’ en het kon dan ook niet anders dan dat ze ‘Musicology’ zou spelen. Heerlijk!
Even verderop in de set gaf Candy ruim baan op het podium aan drummer Kick Woudstra. Eigenlijk zie je een drumsolo alleen nog uitgevoerd worden door drummers op leeftijd bij een rockband, die ooit in de jaren 70 van de vorige eeuw werd opgericht. Niemand zit er eigenlijk op te wachten. Een ritmische eruptie van eeuwigdurende paradiddle’s, uitgevoerd langs de cliché olifantenpaadjes van de muziek, zoals we die ook wel zien, uitgesleten op een hondenuitlaatveldje waar teveel honden op gescheten hebben. Dit alles was echter geenszins van toepassing op hetgeen de jonge Kick Woudstra ons voorschotelde vanachter zijn bescheiden Ludwig jazz kitje. Zo mag er elk concert wel weer een drumsolo voorbijkomen. Kick, die ook bij Typhoon drumt, of drumde, speelt niet alleen ritme, hij is ritme. De man weet zelfs in een rust nog een groove te leggen.
Candy’s vernieuwde Funky Stuff is een internationale topband. Vocalisten Camilo Rodriguez en Ivan Peroti bliezen het dak ervan in de ‘vocal medley’ ofwel een vocale ‘potpourri’ zoals Candy het zelf graag wilde noemen. Als laatste in de medley speelde de band ‘Fantasy’ van Earth, Wind & Fire. Dit was de figuratieve nekslag voor het publiek dat zich maar al te graag overgaf aan de solide funkmachine op het podium. Naast al deze superlatieven permitteer ik me een heel klein puntje van privé-kritiek. Naast de funk is de carrière van la Dulfer ook altijd behoorlijk in de jazz geworteld geweest, maar daar was vanavond geen plaats voor. Een nummer als ‘So What’ had niet misstaan op de setlist. Helaas. Je kan niet alles hebben.
Een optreden van Candy is nooit compleet zonder ‘Pick up the pieces’, dat oorspronkelijk bekend is van The Average White Band, maar dat inmiddels door de jaren heen volledig geadopteerd en tot volwassenheid is gebracht door Candy. Candy Dulfer bracht de funk naar Limburg, en hoe. Als Candy hier ‘ja’ op blijft zeggen zit er nog veel moois aan te komen. Dat de zaal niet helemaal uitverkocht was, bleek alleen maar jammer voor degenen die niet waren gekomen.
Foto’s (c) Eric Bleize
