Eind jaren ’80 tot en met halverwege de jaren ’90 van de vorige eeuw was het een van de beste Nederlandse bands: Loïs Lane. Hit na hit scoorden de zusjes Klemann en een tournee als support act van Prince was uiteindelijk het gevolg. Sinds 2002 werd het wat stiller rondom Loïs Lane, hoewel de band nooit uiteen ging en ook nog met regelmaat een album uit zou brengen.
In 013 trapte de band zaterdagavond af met hun ‘comebacktour’ ’35 Years as one’. Eigenlijk al gepland in 2020, maar ja, we hoeven het niet te blijven herhalen. De eerste dag dat de coronamaatregelen nog verder werden afgeschaald en de grote piek in de coronapas-serverproblematiek. 013 zou 013 niet zijn, of de Tilburgse concertzaal zou het allemaal wel onder controle hebben, en zo kon een volledig gevulde kleine zaal al snel genieten van het voorprogramma Mariëlle Flens, deelneemster van The Voice of Holland 2018. Niet onverdienstelijk, maar om jezelf nu voor te stellen als: “Hallo, ik ben het voorprogramma”, daar deed ze zichzelf toch wel iets mee te kort.
Loïs Lane, met 35 (sorry, 36) jaar podiumervaring, stapte vol enthousiasme het podium op en werkte chronologisch 35 jaar Loïs Lane af. Van het begin (‘Break it up’ (“Kijk, ik heb dezelfde rok aan als destijds bij de Grote Prijs van Nederland in 1985 en ik kan ‘m nog steeds aan!”)), tot en met het einde was het een grote Mies Bouwman-achtige ‘In de Hoofdrol’, met tussen de nummers door een enorme berg anekdotes en feitjes. Een leuke theatershow, absoluut! Maar lees: Theatershow, niet voor in een concertzaal, waar het publiek wil dansen, springen en zingen!
Fair, dat dansen, springen en zingen gebeurde wel. De beide dames waren wonderwel goed bij stem, bij vlagen zelfs nog beter dan ze 25, 35 jaar geleden waren zelfs. En Monique wist zaterdagavond zelfs stiekem te bewijzen te zijn doorgedrongen tot de absolute all time top 3 beste Nederlandse zangeressen, naast Julya Lo’ko en Esther Teule (Tuely). Ok, wellicht persoonlijk, maar toch. Monique was goed bij stem en droeg de band gedurende de avond over de eindstreep.
Maar was dat nodig? Want naast de gezusters Klemann bestond de band uit louter topmuzikanten. Maar dat is Lois Lane altijd al gewend geweest. Vroeger met Arnold van Dongen op gitaar al, en volgens eigen zeggen, daarvoor al met leden van de Fatal Flowers, de zusterband die ontstond uit een gezamenlijk project voor het ontstaan van Fatal Flowers en Loïs Lane. Maar kom op dames, het was nergens voor nodig om zo af te geven op één van de beste Nederlandse rockbands uit de jaren ’80; alleen al uit een lijkende jaloezie dat gezamenlijk platenlabel WEA Loïs Lane er in 1988, na hun hit ‘Amsterdamned’, uit zette om in Nederland alleen maar door te gaan met de Fatal Flowers. Dat was niet nodig geweest.
Toch won Loïs Lane een Zilveren Harp maar, het begon op dat moment al een beetje irritant te worden, kwam er weer een verhaal over hoe het fout ging en de band met een rekening van 10.000 gulden werd afgescheept, want nee, de platenmaatschappij van dat moment, gaf bij de kosten van een feestje na de winst niet thuis. Je zou bijna medelijden krijgen met de zussen.
Stuk voor stuk werden de hits chronologisch afgewerkt, om zo te komen bij het hoofdstuk Prince, die de band zelf selecteerde als supportact op een 6 weken durende tournee door Europa. De kleine grote man produceerde daarop nog een deel van het opvolgende album ‘Precious’, maar ook dat konden de dames Klemann volgens eigen zeggen niet echt waarderen. Nee, de stijl van Prince paste niet bij hem en ook hij werd maar snel bedankt, ondanks de hitjes ‘Sex’ en ‘Qualified’.
Maar goed, de nummers die gespeeld werden, werden volmondig meegezongen door het publiek, al waren het vaak nogal korte radio-edit-achtige versies. Handig om veel hits in een programma te stoppen, maar dat was nu eigenlijk het grote probleem bij Loïs Lane. Al na zo’n 3 kwartier moesten de dames even een kwartiertje pauze houden. Ehm wat? Pauze, na nog geen uur spelen, waarbij het grootste deel zelfs niet eens gevuld was met muziek, maar gepraat. Wat zou het tweede deel ons brengen dan? Dat kwartier werd namelijk dik een half uur en toen was het tijd om de zaal in het beroemde tweede deel omver te blazen.
Nou ja, het was er tijd voor, maar in plaats daarvan ging de band verder met het afraffelen van de singles die de band had uitgebracht vanaf 1995 tot en met nu. Alleen… die singles waren bij slechts een heel klein handje die hard fans bekend en waren nu niet echt de nummers om het dak er vanaf te spelen. Wat dat betreft had de setlist toch absoluut beter door elkaar heen gegooid mogen worden, of desnoods anti chronologisch worden afgespeeld. Eindigen met je knallers, je meezingers, is doorgaans les 1 van de cursus optreden aan de Rockacademie.
Maar helaas, Loïs Lane zakte na de pauze compleet in met nummers die technisch gezien wel goed in elkaar zaten, maar voor een show van een van Neerlands beste bands uit de jaren ’80 en ’90, miste de show toch wel heel wat scherpte. Zeker als in de setlist na de pauze een blokje Motown-covers tot het hoogtepunt mag worden genoemd en je als toegift uiteindelijk ‘It’s the first time’ in een nieuwe versie (“Dit wordt onze comebacksingle!”) opnieuw moet brengen om daarna af te sluiten met een cover (Prince’s ‘Cream’), dan geeft dat toch wel aan dat de show een regisseur mistte. En niet alleen een regisseur, want wat adviezen aan Suzanne om niet te proberen het nieuwe evenbeeld van Brigitte Kaandorp te willen worden, zouden ook niet hebben misstaan, helaas.
Ach, als we dan afsluiten met het advies om vooraf de uit-knop van de microfoon weg te tapen, zodat je niet meermalen in de show met een uitstaande microfoon staat, dan lijkt het allemaal wel heel erg slecht. Maar dat was het nu ook weer niet. Muzikaal zat het goed in elkaar, de dames zijn anno 2021 nog goed bij stem, wellicht zelfs beter. De band was ook totaal niets op aan te merken, of ja, ze zouden wel wat meer op de voorgrond hadden mogen worden getrokken, dat wel. Nee, de show, het totaalplaatje, de sound was gewoon goed. Alleen leek het uiteindelijk op een eerste try-out voor een theatershow die zo in elkaar zat dat het leek op de farewellshow in plaats van de comeback. Nog even sleutelen, maar dan is LoÏs Lane weer terug.
Foto’s (c) Bart Teunis
