De Britse band Supergrass brak in 1995 wereldwijd door met ‘Alright’, de laatste single van hun debuutalbum ‘I Should Coco’. “Het was zo makkelijk geweest hierop door te gaan, maar we wilden meer, dieper. Laten zien dat we meer waren dan alleen die song.” Het resulteerde in 1997 in het meesterwerk ‘In It For The Money’, een album dat nu, (bijna) vijfentwintig jaar na dato, opnieuw wordt uitgebracht. En gerust tijdloos genoemd mag worden.
Rob Coombes legt graag het belang van het album uit. “Voor mij was het sowieso een belangrijke plaat omdat het mijn debuut was bij Supergrass.” Hij werd door zijn broer, zanger, gitarist, frontman en gezicht van de band Gaz gevraagd als toetsenist, om zo aan te sluiten bij Mick Quinn (bas) en Danny Goffey (drums). “Het was ook duidelijk een andere plaat dan voorganger ‘I should Coco’.”
Waar sommige bands misschien zouden kiezen voor een kopie van een succesplaat, wilden wij juist blijven veranderen. Nieuwe dingen zoeken en uitproberen, niet te lang stilstaan bij ons success.” Want succes hadden ze met die eerste plaat en vooral met de single ‘Alright’. “Maar we wilden meer zijn dan het vrolijke, tienerachtige beeld dat bijblijft uit dat nummer en de clip. Hoewel ik het nog steeds een geweldige popsong vind.” Het tweede album ‘In It For The Money’ moest dus anders worden. “Niet radicaal anders, maar wel meer dynamisch, meer in de lijn van onze eigen idolen, als Pink Floyd en David Bowie. Misschien ook meer serieus, maar zeker ook nog steeds met humor.” Zoals in de albumtitel. “Dat was een tongue in cheek. Maar het was niet bedoeld als een groot statement, ofzo. Hoewel dat er soms wel achter werd gezocht.”
Rob herinnert zich nog goed het belangrijke keerpunt voor het album. “We waren bezig met de demo voor ‘Richard III’… en we voelden allemaal iets van ‘Dit is het, dit gaat het worden, die sound, dat gevoel.’ Daar werd niet over gepraat, het gebeurde gewoon.” Het werd de start van een album waarop naast het donkere en zware ‘Richard III’ ook plaats was voor het hoopvolle ‘Sun Hits the Sky’ en het weelderige, vol verlangen ‘Late In The Day’. Rijk en gevarieerd, in gevoel en sound.” Rob is nog steeds trots en durft het ook niet een typisch nineties album te noemen. “Zoals je weet treden we sinds twee jaar weer op, als een reünie. En in de meest recente shows spelen we speciaal meer songs van ‘In It For The Money’. Bij sommige voel ik dat ze juist nu meer gewicht krijgen dan toen.”
Het tijdloze aspect kruipt onzichtbaar het gesprek binnen. “Net als bij mijn dochter. Ze luistert natuurlijk naar alle nieuwe muziek, maar haar favoriete album is ‘Wish You Were Here’ van Pink Floyd; van ver voor haar geboorte. Ik vind dat fantastisch, als we niet alleen worden gevormd door het heden, maar door alle het goede uit de muziekhistorie. Ik ben zelf geobsedeerd door de vroege jaren ’70, maar ben ook heel open minded voor andere perioden en stijlen.” De reünie biedt Rob meteen de gelegenheid om terug te kijken op zijn eigen carrière. “Ik heb nu eindelijk de rust om dat te doen. In het begin ging alles zo snel. En op die jonge leeftijd was ik ook minder gefocust op wat ik deed. Nu valt dat allemaal gelukkig op zijn plaats en zie ik welke geweldige dingen we hebben gedaan.” Of zoals Rob het in typical English verwoordt: “I have really enjoyed this second bite of the cherry…”
Hoewel ‘In It For The Money’ tijdloos mag klinken, zou het geen Supergrass album anno 2021 kunnen zijn. “Als we zouden mogen fantaseren dat Supergrass nu een nieuw album zou maken, dan zou die inderdaad anders gaan klinken. Simpelweg omdat elk album anders heeft geklonken. Een album was altijd een reflectie van een bepaalde periode, met een zekere evolutie erin. Die kwam van nature, zonder enige dwang of doel.”
Rob houdt heel veel slagen om de arm of er überhaupt nieuw material zal worden uitgebracht. “Het is nu nog steeds een reünie die twee jaar geleden is begonnen. Naar aanleiding van vijfentwintig jaar ‘I Should Coco’ had Danny het idee om weer samen te gaan optreden. We waren alle meteen enthousiast. ”Na negen jaar stond het viertal er weer, op de podia en festivals. “Het was fantastisch om het bestaande werk overal ter wereld weer opnieuw te spelen. De klik was er gewoon weer, vertrouwd als altijd.” Binnenkort komt er een voorzichtige nieuwe tour, vooralsnog alleen in de UK. “Andere plaatsen en festivals staan helaas nog op on hold.”
Ondertussen ligt er natuurlijk al heel wat materiaal, waaronder zes studioalbums. Van een band die volgens Rob, “niet de intentie heeft om een boodschap over te brengen, anders dan een stel schoolvrienden die muziek maken en mensen entertainen. Met veel lol en plezier. Ik hoop tenminste dat dit zo overkomt bij het publiek, Dan is dat onze boodschap…
Zo ook bij de reissue van ‘In It For The Money.’ Niet zomaar een heruitgave, maar een verzameling van 3 CD’s met 53 nummers: het geremasterde originele album en twee cd’s met B-Sides, rarities, outtakes & live tracks waarvan vele niet eerder werden uitgebracht. “Maar daar moet je me niet te veel over vragen. Dat heeft Mick, onze drummer, allemaal uitgezocht.” Gevraagd naar de meest typerende songs van het album, is Rob wel heel stellig: “’Sun Hits The Sky’! Dat is een mooie samenvatting van het album, het gevoel dat het uitdraagt, het creatieproces in de studio. Maar het is persoonlijk ook mijn synthesizer inbreng in het nummer. En daarnaast zou ik ‘Richard III’ noemen. Dat was gewoon een geweldig nummer. En, zoals gezegd een natuurlijk keerpunt in onze carrière…”
Een rijke carrière van een band die nu nog even teert op oud materiaal. Met een reünie en de luxe heruitgave van ‘In It For The Money’. Een plaat die vijfentwintig jaar na dato opmerkelijk tijdloos klinkt. En smaakt naar meer. Maar of er ook meer komt? Rob is diplomatiek: “Op dit moment is het alleen nog een reünie, meer kan ik niet zeggen…”. We hebben geduld… En ondertussen blijven we gewoon tijdloos genieten van Supergrass.