The Calicos: een gebergte in de countryside van California, USA. Symbolisch voor het Amerikaanse gevoel dat de gelijknamige band uit Antwerpen uitdraagt. Nu is er hun debuutalbum ‘The Soft Landing’. “Een titel die staat voor een bijna letterlijke landing, in al zijn oneindigheid. We hebben onze muziek gevonden, maar blijven op zoek naar wie we zijn en welke sound wij willen.” Zanger Quinten Vermaelen straalt tevredenheid uit. “De plaat voelt echt als een natuurlijk begin van alles wat we allemaal nog gaan doen.” De oneindig zachte landing van the Calicos.
Quinten is de eerste om toe te geven dat het nog lang geduurd heeft eer de plaat er was. Na het winnen van Humo’s Rock Rally (2018) kwam er al snel een aantal singles. En de verwachting was dan ook dat een album niet lang kon uitblijven. “Maar we hebben hier bewust lang mee gewacht. Het album moest echt goed worden.” Quinten legde de lat steeds iets hoger. “Ja, die singles waren natuurlijk wel goed, maar Ik voel dat we nu een hoger niveau hebben, dat het meer ons eigen ding is.” De singles ‘Our House’ en ‘Driftwood’ zijn dan ook bewust niet op de debuutplaat gezet. “We hebben nu meer een eigen sound en een eigen gezicht gekregen.”
De lange duur was een bewuste pas op de plaats. “Ja, we hadden bewust de tijd genomen om even niets uit te brengen en om niet meer op te treden. Om te onderzoeken welke muziek we echt wilden maken en welke nummers op het debuut moesten komen.” Ook het vervangen van twee leden tijdens de opnames heeft de snelheid niet bevorderd. “Maar ineens klikte het, nog beter dan daarvoor. Ik vind het moeilijk om er de vinger op te leggen, maar het voelde gewoon goed. En dat voelt het nog steeds. ‘The Soft Landing’ klopt gewoon.”
The Calicos is een zeskoppige band, waarin Quinten naar eigen zeggen ”iets meer de frontman” is. “Ik schrijf de nummers op piano of gitaar en ik kom met de ideeën. Maar ik geef iedereen wel heel veel ruimte voor een eigen inbreng. Om zo ieders creatieve en muzikale kwaliteiten in de verf te zetten.” En die heeft een hele ruime basis. “We zijn inderdaad redelijk verschillend in onze muzieksmaak. En het is dan juist heel tof dat we dat samen kunnen brengen in iets dat echt van ons is.” Quinten gaat het rijtje af: “Ik heb zelf een romantische smaak, de Phoebe Bridgers van deze wereld. Sander (Smeets) is meer van het melodieuze, van Elton John en The Beatles. Aäron (Koch) en Max (Dobbertin) zijn iets harder en meer duister, zoals Queens of the Stone Age, Mark Lanegan.” De gemene deler lijkt de duidelijk songstructuur. “Ja, dat is zeker altijd de bedoeling geweest. Ik zou onze nummers in principe ook solo moeten kunnen brengen. Dat is voor mij wel een maatstaf, of ik een nummer goed vind of niet. En dat men ons vergelijkt met bands als War on Drugs, dat zie ik gewoon als een groot compliment. Maar ik probeer mijn inspiratie wel breder te zoeken dan alleen die bands die worden genoemd.”
Naast de muzikale aanzet zorgt Quinten ook voor de lyrics. “Voor deze plaat zit er redelijk veel liefde en verlangen in. En dan vooral in het melancholische. Dat raakt mij het wel meeste.” Een gevoel dat ook raakt aan het Amerikaanse, hetgeen vaak gezegd wordt bij deze band. “Dat kan ik me voorstellen. Het is het gevoel waaruit The Calicos zijn ontstaan. Het was vroeger ook meer country, maar ik denk dat dat er ook wel in zal blijven zitten. Dat zijn voor mij juist die echte nummers, die liedjes. Maar ik ben nooit voor lange tijd in Amerika geweest, hoor. Ik heb niet zoveel met die cultuur. Wel de muziek, natuurlijk.“
‘The Soft Landing’ is een verzameling nummers van een langere periode, dus zowel oudere als meer recente. “Het is allesbehalve een conceptplaat. We hebben er zelfs over getwijfeld om hem titelloos uit te brengen. Maar we hebben toch geprobeerd om er een rode draad in te vinden. En ja, ‘Soft Landing’ vond ik ook gewoon goed klinken.” De plaat sluit zelfs af met een song onder deze titel. “Een song over een constante, oneindige zoektocht in het leven…. naar liefde, verlangen, vriendschappen. Het één kan landen, opgelost raken, terwijl het andere nog bezig is. Waar leg je de focus op? Daar zijn we continu mee bezig zijn. Om alles die zachte landing te geven. Met juist ook een nadruk op die oneindigheid erin.”
Deze symboliek wordt naadloos doorgevoerd in de albumhoes. “De braambes staat voor de breekbaarheid. Het ligt in je handpalm en je hebt dus zelf in de hand wat ermee gaat gebeuren. Symbolischer kon voor mij niet. En het is gewoon een hele mooie foto.”
Terug naar ‘The Soft Landing’, het album dat goed is ontvangen door de pers. En waarop de single ‘Nova’ een sleutelsong is. “Het is de eerste song die we na lange tijd hebben uitgebracht. Met een andere manier van werken. En het nummer sloeg goed aan bij radio en publiek. Het was een soort natuurlijke start voor de rest van het album.” Maar is daarmee niet het oudste nummer op de plaat. ‘Follow You Down’ hebben we bijvoorbeeld al op de Rock Rally gespeeld, maar was om één of andere reden nog nooit uitgebracht.
Het album opent met ‘How Was I To Know?’, een song van liefst 7 minuten 15… “Het hele album zit in die song verwerkt. Het zet meteen de toon en is typerend voor wie we zijn. De zachte kant, maar ook de power die we hebben, zeker ook live. Je hoort enerzijds de verschillende invloeden, anderzijds is het ook heel eigen. Ik vind het heel Calicos, heel ons.”
Wie The Calicos kent als ijzersterke liveband, zal ‘The Soft Landing’ omschrijven als een luisteralbum. “We hebben inderdaad heel veel gedaan aan de mixing, om het beste eruit te halen. Hoe meer je luistert, hoe meer dingen je gaat horen. Het zijn duidelijke songs, maar ze hebben op een subtiele manier ook iets hoekigs, net even iets anders. En je krijgt als luisteraar de tijd en ruimte om het allemaal te ontdekken.” Als een soort ‘Soft Landing’, als het ware… De oneindig zachte landing van the Calicos.
Foto’s:
Calicos live (c) Anita Martin
Bandfoto (c) Koen Keppens
Foto portret Quinten Vermaelen (c) Max Meyer