Martin Philipps is het muzikale brein en de enige constante factor in het turbulente leven van The Chills. Een band met een vrij kleine, maar zeer enthousiaste fanbase. Fijnproevers die eerlijke, pure popsongs al meer dan dertig op hun waarde weten te schatten. En tot hun vreugde ontdekken dat de Chills sound nog steeds klinkt zoals die ooit bedoeld was. En zelfs nog verder wordt verfijnd voor een mooie Chills toekomst.
Een toekomst die aanvangt met het nieuwe album ‘Scatterbrain’. “Volgens velen het beste album sinds ‘Submarine Bells’ (1990)”, vertelt Martin zichtbaar trots, ver weg in zijn hometown Dunedin, Nieuw Zeeland. “We wilden de Chills sound naar de 21ste eeuw brengen. En dat is gelukt.”
De discografie van The Chills is grofweg te verdelen in drie perioden. De albums uit de jaren ’80 en ’90, zoals de succesvolle ‘Soft Bomb’ en ‘Submarine Bells’, werden abrupt gevolgd door een geluidsstille periode, waarin de band nog wel bestond, maar nauwelijks productief was. De muzikale draad werd in 2011 weer opgepakt, waarvan de eerste vruchten in 2015 waren te proeven op ‘Silver Bullets’. “Ik nam de volledige verantwoordelijkheid voor dat album. Ik wilde niemand die even een ‘Chills comeback album’ zou gaan produceren voor ons. Wij wilden zelf laten zien dat we er weer waren.”
En dat lukte. ”Onze fanbase, klein maar trouw, pikte ons weer helemaal op. En we kregen een nieuwe aanwas van jonge fans, wereldwijd.” Opvolger ‘Snow Bound’ (2018) bewees dat het geen eenmalige opleving was. “ En voor het nieuwe album wilde ik met producer Tim Healy en de band samen ontdekken wat de Chills sound nog meer kan zijn.”
Waar the Chills in de jaren ‘80 en ’90 ook bekend, of berucht, waren om de vele wisselingen in de band, is de Chills van de 21ste eeuw een hechte groep geworden. “Ik schrijf nog steeds alle songs, maar de band heeft een grote invloed. Ik durf nu ook steeds meer te steunen op hun talenten.”
Martin ziet er zichtbaar tevreden uit, pratend over zijn band en de Chills sound. “Mensen over de hele wereld herkennen die en daar ben ik trots op. Maar er zijn tegenwoordig zoveel meer mogelijkheden, zeker op technisch vlak. En die wil ik ook ontdekken en gebruiken.” Hij wil met The Chills meer zijn dan “de band met de sixties pop connectie, of de post punk feeling.” Hij was bang “herinnerd te worden als een band uit het verleden, met hits in de eighties. Maar met onze laatste drie albums bewijzen we het tegendeel: het verhaal van The Chills gaat verder, hoofdstuk na hoofdstuk. Je ziet het bij meer bands, zoals The Psychedelic Furs of Wire. Bands die terug komen met sterk materiaal na een pauze.”
De vroegere thema’s, vaak met sociaal commentaar en overgoten met een tongue in cheek sausje, zijn nog steeds aanwezig. De vorm is echter veranderd. “Vroeger wilde ik zoveel mogelijk in één nummer proppen. Op de laatste drie albums ben ik bewust gaan kijken wat een song echt nodig heeft. Overbodige tekst kan eruit, gewoon naar de essentie. Ik geef de luisteraars een kader, een foto, met woorden en een sound. En zij werken dat zelf verder uit, als reflectie voor hun eigen leven.”
Zelf is Martin de afgelopen twee jaar ook door een belangrijke en heftige periode van zelfreflectie gegaan. Enerzijds onbedoeld, door de plotse diagnose van Hepatitis C, anderzijds bewust, door zijn volledige en zeer openhartige medewerking aan een documentaire over zijn leven. Met een titel die meteen de toon zet, op beeld, maar ook in de hersenen van Martin zelf: The Triumph and Tragedy of Martin Phillipps.
De film opent in een artsenkamer. “Er wordt me verteld dat ik kan overlijden binnen twee jaar, vanwege mijn Hepatitis.” Dit gegeven en andere levenservaringen worden in de film op een pure, maar ook aangrijpende manier getoond. ”De film heeft me sterk aan het denken gezet, over mijzelf, mijn verleden. Ik realiseer me nu dat ik mensen pijn heb gedaan, onbewust. Maar zat in mijn bubbel, ik wilde iets, mijn ding.”
Door zijn leven filmisch nogmaals in scène te zetten is Martin tot nieuwe inzichten gekomen, nu gelukkig vrij van Hepatitis C. “Ik ga meer bewust om met mijn band, met vrienden, met hun gevoelens. Mede door de dood van mijn moeder en confrontatie met mijn eigen sterfelijkheid.”
Dit innerlijke proces is terug te vinden op zijn nieuwe album, zoals in ‘Destiny’: “Wat is gedaan heb, is misschien soms fout geweest; Sorry, maar ik kan het niet terug draaien.“ Ook zijn eenzaamheid doemt op. “Op mijn leeftijd (57) is de kans klein, dat ik nog iemand ontmoet, die mij ondersteunt bij mijn vergankelijkheid, bij mijn sterven. Dat is wel beangstigend, ja .” Maar zelfs hier kan hij relativeren, een kenmerk van zijn manier van schrijven, als hij de song afsluit met: ‘I know I won’t avoid the void eternally. And mortality, well it…’
Zijn levenservaring en levensfase komen vaker terug op ‘Scatterbrain’, dat de SB-traditie van album titels voortzet (‘Submarine Bells’, ‘Softbomb’, ‘Sunburnt’, ‘Silverbullets’, ‘Snow Bound’…). “Levenservaring, kennis van mensen, wordt niet meer gehoord. Een andere mening wordt niet gewaardeerd, er is geen dialoog. Dat heb ik in de nummers ‘Monolith’ en ‘Scatterbrain’ verwerkt. En ja, de sterfelijkheid komt ook regelmatig terug in mijn songs. Uitgewerkt in verschillende onderwerpen, maar is onderhuids wel steeds aanwezig.”
Martin noemt als voorbeeld de song ‘You’re Immortal’, om hiermee, onbewust, de kern te raken van The Chills anno 2021: “We zijn heel trots op dit nummer, ik en de hele band: de typische Chills sound aangevuld met nieuwe elementen, zoals de hoorn.” De fans kunnen tevreden zijn. De Chills sound bestaat nog steeds. En zoals echte fijnproevers betaamt: ze wordt nog verder verfijnd.
Foto’s (c) Alex Lovell Smith
