Het album ‘McCartney III’, dat afgelopen december verscheen, ontstond vrij spontaan toen Paul McCartney vorig jaar door de coronapandemie ook thuis zat, maar toen in zijn eigen studio aan de slag ging. Het leverde onverwachts een derde deel op van een trilogie van twee eerdere soloalbums die hij in 1970 helemaal alleen maakte na het uiteenvallen van The Beatles, en in 1980 na het uiteenvallen van Wings. Wat ook een verademing was op dit album was dat McCartney hier niet samenwerkte met een hippe producer om geforceerd relevant te blijven, maar hier weer puur muziek produceerde vanuit zijn eigen plezier waarmee ‘McCartney III’ zijn meest pure plaat werd sinds ‘Chaos & Creation In The Backyard’ uit 2005.
Echter is er nu een nieuwe versie van ‘McCartney III’ uit waarop alle nummers van het album zijn geremixt of in een enkel geval zijn gecoverd door andere artiesten. Je vraagt jezelf gelijk af waarom. Om te laten zien hoe relevant McCartney is geweest voor generaties latere artiesten? Om mee te kunnen liften op een jongere generatie, zoals hij eerder deed met zijn samenwerkingen met Kanye West, Rihanna en in de jaren ’80 met Michael Jackson? Zelfs zijn meest grote fans zijn sceptisch over deze hernieuwde versie van een album dat nog geen half jaar geleden is uitgebracht.
Die twijfel wordt ook niet helemaal weggenomen bij het beluisteren van ‘McCartney III Imagined’. Van de enige drie covers op het album wordt ‘The Kiss of Venus’ door Dominic Fike verbouwd tot een R&B song die alle puurheid eruit haalt. Op die andere cover op het album van ‘Lavatory Lil’ door Josh Homme van Queens Of The Stone Age past de verbouwing naar een bluesrocktrack beter. Phoebe Bridgers zet ‘Seize The Day’ volledig naar haar eigen hand en maakt daarmee de meest geslaagde cover van de drie.
Het geeft gelijk de wisselvalligheid van het album aan. De remix van Beck van ‘Find My Way’ is enigszins geslaagd doordat het klinkt alsof het nummer zo op het tweede McCartney-album uit 1980 had kunnen staan. Grappig genoeg komt er aan het einde ook nog een verwijzing naar dat album terug in de remix van ‘Deep Deep Feeling’ door 3D van Massive Attack die er ‘Temporary Secretary’ in heeft gesampled. Ook geslaagd zijn de remixen van ‘Woman & Wives’ door St Vincent die er een Portishead-achtige track van maakt, en Anderson.Paak maakt van ‘When Winter Comes’ een warme jaren ’70-achtige soultrack, het hoogtepunt van het album. Radiohead-gitarist Edward ‘O Brien laat in zijn remix het nummer ‘Slidin” nog meer rocken dan McCartney in de originele versie al deed.
Maar dan heb je de hoogtepunten gehad. Khruangbin’s remix van ‘Pretty Boys’ had korter gemogen, en Blood Orange’s remix van ‘Deep Down’ en Damon Albarn’s mix van ‘Long Tailed Winter Bird’ voegen weinig toe aan de bestaande versies. Waarmee deze hernieuwde versie van ‘McCartney III’ een aardigheidje is, maar geen verder relevante aanvulling op het al bestaande album dat al sterk genoeg van zichzelf was. (7,0/10) (Capitol Records)