Voormalig Disney-ster Nick Jonas heeft alweer zijn vierde solo-album uitgebracht. Na het succesvolle album ‘Happiness Begins’ uit 2019 van de Jonas Brothers, is de jongste van dat trio dus weer alleen op pad gegaan. Met ‘Spaceman’ levert Jonas een popalbum af dat helaas niet de hoogte bereikt die zijn eerdere solo-albums al wel haalden.
Het afgelopen jaar was met de pandemie en meerdere lockdowns ook voor artiesten zwaar. Zonder de afgelaste tournees bleven velen van hen ook veel thuis. Reden genoeg voor muzikanten om in quarantaine een volledig album te gaan schrijven. Zo moet Nick Jonas ook hebben gedacht toen hij plots niet meer met zijn broers op tournee was, maar hele dagen thuis was met enkel zijn vrouw als gezelschap. Het resultaat is te horen op ‘Spaceman’.
Met zijn vorige solosuccessen ‘Jealous’ en ‘Close’, een samenwerking met de Zweedse Tove Lo, heeft Nick Jonas zich al bewezen als een songwriter die graag gebeurtenissen in zijn eigen leven beschrijft. Zo ook op ‘Spaceman’. Één probleem, door de pandemie gebeurt er niet heel veel spannends in zijn leven. Helaas is dit album daardoor in zijn geheel ook niet heel spannend en klinkt het als een typisch popalbum dat al vaker voorbij is gekomen.
Beginnend met een aantal nummers over corona, de lockdown en het groeiende aantal alcoholisten is de tweede helft van het album toch met name een liefdesbrief aan zijn vrouw. Er wordt vaak gezegd dat albums het beste zijn wanneer ze uit (liefdes)verdriet zijn geschreven, luister bijvoorbeeld maar naar ‘21’ van Adele of ‘Rumours’ van Fleetwood Mac. Dat is ook precies wat er mist op Jonas’ ‘Spaceman’. Doordat hij, ondanks de lockdown, een heel gelukkig jaar achter de rug heeft, mist er diepgang in zijn muziek en teksten die er bij zijn eerdere nummers wel was.
Alhoewel het algemene gevoel over dit nieuwe album heel bekend is, is Jonas er wel in geslaagd om een nieuw, futuristisch geluid naar voren te brengen. Met name het openingsnummer ‘Don’t Give Up On Us’ en titelsong ‘Spaceman’ brengen futuristische geluiden mee die goed klinken tussen de typische popnummers. Hier wordt ook gretig gebruik gemaakt van in elkaar overvloeiende muziek waardoor het lijkt alsof je naar een lang nummer luistert in plaats van meerdere verschillende nummers.
Wanneer het vijfde nummer ‘Delicious’ met saxofoon en al wordt ingezet, verandert ook de toon van het album. Hierna komen de nummers geschreven voor en over zijn vrouw en hun relatie. Dat Jonas geen Disney-sterretje meer is, heeft hij al een tijdje bewezen en komt ook op dit album weer terug. Met titels als ‘Sexual’ en ‘Deeper Love’ worden sexy nummers verwacht. De verwijzingen naar Marvin Gaye en Foreigner’s ‘I Wanna Know What Love Is’ blijven dan ook niet uit. Maar apart genoeg blijven deze nummers relatief braaf.
Het muzikale hoogtepunt van het album laat op zich wachten tot het een na laatste nummer ‘Death Do Us Part’. Met een bijna R&B-achtig geluid krijgt Jonas het hierop wel voor elkaar om sexy te klinken. Met een aparte tekst waarin over kaviaar met Pringles wordt gezongen, valt dit nummer ook positief op door het plotselinge einde.
Met zijn hoge zangstem, lockdown-teksten en liefdesliedjes heeft Nick Jonas al met al dus een redelijk popalbum afgeleverd met ‘Spaceman’. Hoewel het album met name bij zijn fans goed zal vallen, is het voor de neutrale luisteraar ook een makkelijk album om te beluisteren door alle bekende popgeluiden. (7/10) (Island Records)