Mantis is een Belgische band met een ijzersterke live reputatie, waar hun ongebreidelde mix van genres en songstructuren, gevoegd bij een bom energie, het best tot hun recht komen. Een paar weken geleden kwam ‘Glint’ uit, hun tweede full album. Opgenomen net voor de lockdown, nog bijna ongespeeld op de Belgische en Nederlandse podia. Net als voorganger ‘Magnolia’ vraagt het album om los gelaten te worden, uit hun benauwde groeven, op het publiek. Een energiek gesprek met Filip Tyskens en Robin Todde, twee van de, tegenwoordig, vijf mannen van Mantis.
De persoonlijke bezettingen van Mantis zijn symptomatisch voor het bestaan van de band. De eigenzinnige eigenheid enerzijds en de vriendschap anderzijds. Het begon allemaal toen bassist Filip “eens iets anders wilde proberen. Ik speelde al in een band, maar gewoon, vrij recht toe rechtaan rockmuziek. Ik kende Thomas Francot (gitarist) al van andere groepen en heb hem gevraagd of hij een nieuwe band wilde beginnen. En toen hebben we Ruben (Vandael, drums) er ook bij gevraagd.” Dat klikte meteen en Mantis was vertrokken als driemanschap… voor twee jaar en twee EP’s, tot zich vers bloed aandiende, zoals toetsenist Robin Todde in 2018. Hij vertelt zelf de anekdote dat hij al met Thomas had samen gespeeld en op de guestlist stond voor een show van Mantis. “Dat was meteen het laatste liveoptreden van Mantis dat ik heb gezien als toeschouwer. Vlak hierna werd ik gevraagd om bij hen te komen spelen.”
Voor Filip was dat duidelijk een punt. “Als we iemand vragen, dan willen we op voorhand al weten dat het klikt, nog los van het muzikale.” Het schept een gemeenschappelijke basis, ondanks de invloeden die ieder met zich meebrengt. “We willen volledig ons eigen ding doen, onze goesting. We hebben nooit gezegd dat we dit soort band wilden worden, dit soort muziek gingen maken.” Als het werkt voor de mannen van Mantis, dan doen de mannen dat… “We gaan ons inderdaad niet plooien naar wat men misschien van ons verwacht.” En, voegt Robin toe: “Ieder kan zijn ei kwijt in de nummers.”
“Daarin zijn we ook heel eerlijk naar elkaar toe. We durven ook uit te spreken als iets niet werkt. Wat dat betreft zijn we nog steeds als in het begin, qua feeling. We hebben een idee, we gaan het gewoon proberen en we zien wel.” Robin legt zíjn rol uit: “met de synths probeer meestal ik een aanvulling te doen, als een extra laag, om het wat dikker te laten klinken. Maar soms ga ik ook compleet andere melodieën spelen om er een andere dimensie aan toe te voegen.”
Zoals gezegd, de verschillende invloeden zijn groot en worden in Mantis gemixt tot een nieuw, vernieuwend en energiek geheel. Filip is daar wel een beetje kritisch over. “Het ergert me soms dat men ons in een hokje wilt duwen. We proberen geen band te kopiëren of na te doen.” Het punt is duidelijk gemaakt. Aan ‘hokjes denken’ doet Mantis duidelijk niet. Robin bevestigt dit. “Er is natuurlijk wel een overlap in invloeden; die zal in de zwaardere muziek liggen. Maar ik denk dat ieder van ons ook wel een goede indieband kan appreciëren. En iedereen zal nog ergens een genre hebben waarnaar hij net iets meer luistert dan de anderen. Bij Filip gaat dat meer richting americana. Ten opzichte van ‘Magnolia’ zit deze invloed er nu bij ‘Glint’ ook wat meer in.” Filip knikt langzaam, terwijl Robin doorgaat. “Ik zelf luister ook graag naar hiphop, en R&B soms. Ik kan er hier en daar wel een synth of gitaar invloed uithalen, qua sound of atmosfeer.”
In de tijd van twee EP’s (2016) en evenzovele full albums (2018 en 2020) is er natuurlijk één en ander gebeurd. Man van het eerste uur Filip kan daarover meepraten. “We hebben echt een evolutie doorgemaakt. Met drie werkte het ook, maar ik merk dat de Mantis van vijf, van nu, een veel betere Mantis is.” De aanpak is veranderd, ook door de rol van Robin. “We denken veel meer na over structuur en dynamiek. En ook als muzikant zijn we allemaal beter geworden, vind ik.”
Het eerste full album ‘Magnolia’ (2018) werd heel erg goed ontvangen, bij publiek en pers. Mantis stond op de kaart. Nu is er dan de opvolger ‘Glint’, uitgebracht bij Dunk!records. “Achteraf hebben we wel gemerkt welke nummers op ‘Magnolia’ het beste werkten, maar we zijn bij ‘Glint’ niet op zoek gegaan om opnieuw dat soort nummers te maken.” Filip is heel duidelijk. “Begrijp me niet verkeerd. Ik vind ‘Magnolia’ nog steeds een goede plaat, maar we zijn er met ‘Glint’ veel preciezer en doordachter mee bezig geweest.’ Zoals vaker in het gesprek vult Robin bedachtzaam aan: “Ik heb niet meegespeeld op ‘Magnolia’, maar misschien heeft dat album nog net iets meer de rauwheid die ook in de eerste EP’s doorklinken. Die zijn er nu misschien een heel klein beetje uit en vervangen door doordachte hardheid of zo.”
Nadat Jan Viggria, ook bekend van the Guru en, net als Robin, van muziek community Farrm, het album ‘Magnolia’ had geproduceerd, “Zou hij dat ook voor ‘Glint’ gaan doen.” Robin: “Door conflicterende agenda’s ging dat niet. We hadden hem er graag weer bij gehad, maar ja. Ik heb die rol een beetje overgenomen en ik denk dat we tevreden kunnen zijn.“
Ondanks alle evolutie speelt Mantis absoluut nog niet volgens een traditionele songstructuur, gelukkig maar. Daardoor kunnen nummers alle kanten op en zal een song niet snel definitief zijn. “Ze staan op de plaat zoals ze op dat moment zijn.” Voor ‘Glint’ was dat maart 2020, net voor de eerste lockdown. In de tussentijd zijn nog enkele partijen toegevoegd en is het album afgemixt. Filip heeft dubbele gevoelens. “Het is heel raar om een plaat uit te brengen en hem niet te kunnen spelen. We willen echt weer live, die energie. Die willen we ook op plaat vast leggen. ‘Magnolia’ hebben we daarom helemaal live opgenomen. Voor ‘Glint’ deden we alles apart. Ik weet niet wat beter is.” Maar persoonlijk beschouwt Filip de band vooral als een live band. “Ik ben heel tevreden over onze platen, daar niet van… maar het is nog beter om ons live te komen beleven.” Mannen, we kunnen niet wachten!
Foto’s (c) Gert Stockmans