Het woord ‘fantastisch’ kan verschillende betekenissen hebben. ‘Heel mooi’ is er één van. De meest voor de hand liggende. Maar het kan ook betekenen dat iets met veel fantasie, verbeeldingskracht wordt gedaan, wordt gemaakt. Beide zijn van toepassing op Lili Grace, de zussen Dienne en Nelle Bogaerts. En beide worden belichaamd in hun nieuwste album ‘Silhouette’, waarin de zussen terug kruipen in hun prille jeugd. Een niets minder dan fantastisch gesprek…
Dienne en Nelle zijn tevreden, heel tevreden met hun nieuwe album, hun eerste full album. “Heel trots. We vinden het echt een goede plaat. Hoe we het hebben aangepakt, wat we erin hebben gestopt. We zijn trouw gebleven aan ons gevoel, ons verhaal, onze visie.” Zangeres Dienne, tevens percussie en synths, neemt in het gesprek meestal het voortouw. Nelle, ook zangeres, en cello, vult aan, concretiseert waar nodig. Ideale zussen uit Ham, Belgisch-Limburg. In een ver verleden finalisten van de Rock Rally, en met een titelloze EP uit 2015 en mooi werk voor theater en kortfilm zijn ze graag geziene en gehoorde gasten in de Belgische culturele wereld.
Net als in hun overige werk vind je op het nieuwe album ook weer de grote contrasten. “Een wisselwerking tussen rustig en minimalistisch, en ook extreem in de zin van felle elektronica en beats.” Volgens Dienne is er echter wel een duidelijke evolutie sinds de EP. “Daar hebben we niet voor de volle honderd naar ons zelf geluisterd. We waren ook jonger.” En eigenlijk wilde Lili Grace heel graag op de radio gehoord worden. “We werden omringd door mensen die zeiden” luister daar of daar eens naar, dan gaat dat lukken”. Dat maakte ons eerder onzeker. Duwde ons weg van de magie die we hebben met ons twee.”
De zussen traden geregeld op en kregen goede kritieken, maar “na een tijdje ging het schrijven heel moeizaam. Het plezier was weg, we waren op. We zaten op een weg die we in the end zelf niet wilden bewandelen.” En wat dan? “We gingen met de mobilhome van onze ouders vijf dagen naar de Ardennen. Naar ons zelf luisteren. Wie zijn we, wat willen we vertellen en wat is belangrijk voor ons? Wat geeft ons plezier?” Dat was snel duidelijk. “Onze eigen weg volgen, niet anderen vragen wat zij zouden doen. Wij weten zelf heel goed hoe onze muziek moet klinken, hoe de emoties op plaat moet worden gezet. Toen we de knop hadden omgezet, ging het allemaal weer vanzelf, piekerden we niet meer.”
De roadtrip van twee jaar geleden leverde het zojuist verschenen album ‘Silhouette’ op. Ze vonden wat ze zochten: “Het klopt gewoon allemaal, puur en eerlijk.” ‘Silhouette’ is honderd procent Dienne en Nelle. “Op de EP waren er nog andere invloeden, buiten ons. Nu zijn we vertrokken uit ons buikgevoel hebben we er niemand bij betrokken, behalve Orson Wouters, de producer waar we heel goed bevriend mee zijn. Hij heeft de magie nog versterkt die wij met twee hebben. Dat is een heel groot compliment voor hem.”
“Silhouette wordt nader onder de loep gehouden. “Je mag het zeker wel een conceptplaat noemen. Het is muzikaal en tekstueel helemaal uitgedacht. We zijn nu 28 en 30 jaar en het is echt een volwassener plaat, maar ook speels.” Beiden leggen het thema uit, elkaar perfect aanvoelend en aanvullend, net als in hun muziek. “Als 9- en 11-jarige zusjes kijken we terug naar het verkeersongeluk van onze grotere broer.” “Hoe we dat op een speelse en fantasierijke manier hebben beleefd, natuurlijk ook met de nodige emoties en heftige periodes.” “Ja, we blikken terug hoe kinderen in een grotemensenwereld belanden waar ze op die leeftijd normaal nooit in zouden belanden. Hoe je alles op een zotte, verbeeldende en onschuldige manier in je hoofd verwerkt.” De zussen vertellen hoe ze in elk nummer naar de dingen keken. “’Traveller’ beschrijft hoe we als twee kleine meisjes zagen hoe onze broer in een ruimte aan het rondzweven was. Dat was voor ons wat coma was. ’Fishing Spots’ speelt zich af op de visvijver waar onze broer ging vissen. Maar ook hoe onze bompa ervoor heeft gezorgd dat hij uit zijn coma is geraakt. En ‘Silhouette’ verbeeldt hoe we hem de eerste keer terug zagen in het ziekenhuis.”
De broer is twee jaar ouder en nog motorisch beperkt. “Maar mentaal gaat het goed. En zijn karakter is nog hetzelfde: grappig, spontaan.” Er wordt met liefde over hem gesproken. “Maar laat duidelijk zijn, het album gaat niet over hem, maar over ons, twee jonge meiden met verbeelding, over wat we hebben meegemaakt.” Twintig jaar na dato zijn de zussen er heel goed in geslaagd om het gevoel van toen weer op te roepen. “Dat was totaal niet moeilijk. Het voelt alsof het gisteren was. We hebben veel met elkaar gepraat, homevideo’s gekeken, terug naar tekeningen gekeken en tekstjes gelezen die we hadden geschreven.” Dienne verwoordt hoe het is om terug te kijken naar vroeger “Ik houd er van om dingen van me af te schrijven, in een structuur te gieten. Dat geeft rust in ons hoofd. En je kunt loslaten, een beetje therapeutisch, mooi afgebakend, een plaatje van die periode.” Nelle: “En het is niet erg als er tranen vloeien. Hoe heftig ook, we merken dat er wel mooie dingen uit voort kunnen komen.” “We maken daar schone dingen van. De nummers vloeiden eruit alsof het niets was. We hadden nog nooit zoveel geschreven. En als het dan echt op plaat staat, dan heb je zoiets, wauw, nice!”
En dan komt het moment van release. “En de vraag of we het verhaal eromheen gaan vertellen of niet. We hebben uiteindelijk gekozen dat wel te doen. We merkten dat de mensen het heel interessant vonden het verhaal te horen. Ze konden nu beter meegaan in de trip van de plaat. We vertellen het dus, maar het blijft wel moeilijk. Je geeft jezelf bloot. Kwetsbaar.” En misschien ook therapeutisch voor luisteraar. “Met onze nummers kun je een moeilijke situatie met fantasie en verbeelding meer plaatsen, relativeren.”
Het is een heel persoonlijke plaat geworden, vol met contrasten en emoties. Dienne: “We willen de beste luistervibe geven, zoals wij het in ons hoofd waarnemen. Daarmee komen we ook op zotte contrasten. We zullen nooit een middenweg kiezen. Je moet in dat gevoel, die contrasten worden meegezogen.” Het is dan ook moeilijk om hét typische Lili Grace nummer te benoemen. “Misschien ‘Traveller’; daarin zit de basis waarop we nummers schrijven: piano, cello, twee stemmen en hobo. Heel puur. En met een sample wat eraan refereert dat we ook elektronischer kunnen zijn. Een wereld van contrasten. Van onbezonnen jeugd en volwassen worden, van voor en na een ongeluk, van beleven en terug kijken. Lili Grace doet het, werkt het uit, zet het op muziek. Vol contrasten, van minimalistisch tot intens, parallel aan hun emoties, samen gesmeed door een tweestemmige zang van zussen die elkaar aanvoelen en aanvullen. Fantastisch toch?
Foto’s (c) ARTKOM
