Larssen zit in zijn studio. Dat wil zeggen, Sasja Maekelberg zit in zijn studio. Sasja ís Larssen, een welgekozen Scandinavische naam. “Ik heb veel naar Scandinavische muziek geluisterd, Sigur Rós, Efterklang, Moddi, de Noorse Damien Rice… Ik ben hier heel hard door beïnvloed. Je kunt direct horen of iets van daar komt. Het landschap of zo. Voor mij heeft het iets desolaats, die eenzaamheid. Ook omdat je zo weids kunt kijken, ongelofelijk… En het is zo ontzettend mooi…
Als je op zoek gaat naar de naam Maekelberg dan kom je vaak terecht bij zijn broer Jasper, producer en frontman van Faces on TV. “We zijn met dezelfde muziek opgegroeid en onze vader heeft ons ook gepusht om de muziek in te gaan. Hij was zelf muzikant en we gingen elk weekend naar optredens.” De broers hebben altijd elkaars muziek uitgewisseld. “Jasper heeft me dus zeker beïnvloed in mijn muzikale ontwikkeling. Maar ik zou niet zeggen dat het mij heeft geholpen in de carrière van Larssen.”
Sasja’s en dus Larssens muziek zweeft ergens rond in de regio van Warhaus, Faces on TV en Balthazar. “Ik ben 2 maanden roadie geweest bij Balthazar. Veel gesproken hoe zij nummers schrijven. Dat heeft me enorm geïnspireerd. ” In ons zeer open en prettige gesprek duikt ook vaak de naam van Nils Frahm op. “Ik ben een grote fan van hem. De sounds die hij maakt, ook qua synths, ongelofelijk. Wat die doet, dat is geflipt, zo sjiek.”
Ook Sasja is een ambachtsman die elk nummer laag na laag opbouwt, bijschaaft, perfectioneert. “Van elke nummer zijn er vijftig versies. Elke dag eraan werken, veranderen; echt monnikenwerk.” En hij geeft ook bewust niets uit handen. “Ik vind het belangrijk dat het van mij is. Met meerdere mensen dezelfde muziek schrijven, ik zou dat niet kunnen. Ik vind dat je geen compromissen kunt sluiten in iets van kunst. Het moet echt 100% mijn ding zijn. Anders hoeft het niet.”
De Gentenaar staat wel open voor feedback van anderen. “Zeker, dat vind ik superbelangrijk”, maar lachend: “Ook dan beslis ik zelf of ik er iets mee ga doen.” Voor een perfectionist is een nummer natuurlijk nooit echt af. “Tot iemand zegt dat het af moet zijn, een deadline. En dan verandert er de laatste vier, vijf dagen nog ongelofelijk veel.”
Sasja schrijft het meest over liefdesperikelen die “inderdaad niet al te vrolijk” en heel autobiografisch zijn. “Ik zou ook niet iets kunnen schrijven dat niet autobiografisch is. Ik vind het knap hoe anderen dat kunnen, zoals Nick Cave. Hij zou een topsong kunnen schrijven over een bloempot en nog zo sjiek laten klinken en zoveel diepgang geven. Ik schrijf juist over recente, persoonlijke dingen.” En lachend: “Soms is het zelfs profetisch: Damn, ik had het zelf misschien niet zien aankomen, maar mijn hoofd wel al.” Net als in de eerdere nummers ‘It’s like ’en ‘Mess’, biedt ook de recente single ‘Make it right’ een open kijkje in zijn ziel. “Het is in coronatijd geschreven en gaat over de afstand tussen mensen.” Maar Sasja ziet het breder dan dat: Ik heb zelf weinig tijd, ben zelden thuis; Het is moeilijk om hierdoor een evenwicht te vinden tussen er zijn voor iemand en jezelf te ontplooien.” Wanhopig zingt hij dan ook “Tell me what you would like to hear”. De liefde is hem eigenlijk alles waard…
Het schrijven van de zwaarmoedige songs werkt echter bevrijdend. “Visueel gezien zet je het gevoel ergens in een hoek. Je gaat er eerst heel diep in en dan neem je afstand, waardoor het niet meer zo veel pijn doet. Ook omdat je het dan als een nummer gaat bekijken.” De luisteraar kan er ook zijn verhaal in kwijt. “Dat vind ik zo mooi aan teksten, je hoeft niet precies te weten wat de artiest bedoelt. Je kunt er je eigen wereld van maken. En dan kan het nog zo hard binnenkomen dat je denkt: dat nummer is precies voor mij geschreven.” Grote tekstidolen zijn Leonard Cohen, Nick Cave, maar ook Tom Barman. “Hij is voor mij de beste tekstschrijver van België; hij schrijft ongelofelijk goed. Ik ben ook een gigantisch dEUS fan, ook songmatig.” De zang is voor Sasja dan ook meer dan alleen een paar regels voordragen. Het is diepgang, het is emotie. Een emotie die hij uitdiept met een sensueel klinkende stem. “Ik zie mezelf het meest als zanger, ja; dat is het instrument dat ik het meest beheers.”
Hoewel Sasja vanaf zijn zesde bezig is met muziek, ging hij niet naar het conservatorium, maar koos voor een opleiding in de kunst. “Als ik geen muzikant zou zijn, dan was ik schilder geworden. Ik vind schilderkunst fantastisch. Ik krijg er zo veel inspiratie van.” Hij ziet duidelijke lijnen tussen beide vormen van expressie: “Muziek en schilderkunst zijn zeker met elkaar te verbinden, maar ik kan dat niet met mijn eigen muziek. Ik zit er te dicht op, denk ik, kan er geen afstand van nemen.”
Zijn gevoel voor kunst, voor schoonheid, schildert hij ook in de video’s. Hij besteedt ze weliswaar uit, maar “ik probeer ook daar de teugels dicht bij mij te houden, hoe het beeld moet zijn, mijn beeld.” Eigenlijk wel tegenstrijdig. “klopt, Ik vind dat een tekst een eigen leven moet leiden, maar een video moet de boodschap goed overbrengen.” Zoals de symbolische, zwarte telefoon in de recente clip… “Can I make it right when you’re on the other side?” Wanhopig? “Zeer wanhopig!” Het is misschien nog maar een kleine stap: het schrijven van filmmuziek. “Dat zou ik zeker graag willen. Ik luister eigenlijk meest van de tijd naar instrumentale muziek. Klank vind ik zo ongelofelijk belangrijk. Daar staat of valt een nummer mee.”
Mijmerend over Scandinavische muziek en film kan een lofzang op ‘Heima’ natuurlijk niet uitblijven. De fantastische film/documentaire van Sigur Rós waar zij in de prachtigste uithoeken van IJsland optreden. “Een eigen versie maken? Hmmm, zou heel mooi zijn, maar die zou dan wel dansbaarder zijn. En met beelden van vervallen gebouwen. Ik ben een stadsmens, en toch snak ik naar rust, iets desolaats.” Het gesprek is rond, de cirkel is rond, een fascinerende cirkel langs de eenzame en persoonlijke, maar o zo mooi landschappen van Sasja Maelberg, en van Larssen….
