Deep Purple kan gezien worden als een van de oprichters van de hard rock/metal. Na ruim 50 jaar is de band nog steeds actief en komt anno 2020 met hun 21e studioalbum. Deze krijgt de titel ‘Whoosh!’ mee. Met deze plaat laten de heren horen dat ze nog steeds prima muziek kunnen maken en nog steeds meedoen.
Deep Purple is een Britse band die opgericht werd in 1968. In datzelfde jaar kwamen ook gelijk twee studioalbums uit. John Lord, Ian Paice en Ritchie Blackmore waren er vanaf het begin bij. De bekendste en meest succesvolle line-up van Deep Purple, Mark II, wordt compleet gemaakt door Ian Gillan en Roger Glover. Die vijf heren maakten begin jaren ’70 met de albums ‘In Rock’ en ‘Machine Head’ grote indruk en zorgden samen met nog wat andere bands voor de blauwdrukken van heavy metal.
Midden jaren ’70 werd de line-up wat veranderd en besloot Blackmore zijn eigen band, Rainbow, op te richten. Ook Gillan hield het tijdelijk voor gezien. Niet lang daarna hield de band op te bestaan om in 1984 een comeback te maken met het succes album ‘Perfect Strangers’. Opnieuw met die ‘’Mark II’’ line-up. Lang duurde dit niet, want Blackmore bleef niet lang.
In 2002 besloot John Lord met pensioen te gaan, in Deep Purple althans. Hij bleef tot zijn overlijden wel muziek maken, maar totaal andere genres. Gelukkig voor ons gaat Deep Purple gewoon door en hebben ze met Don Airey en Steve Morse twee zeer goede muzikanten erbij.
Het nieuwe album ‘Whoosh!’ is vergelijkbaar met het vorige ‘Infinite’. Het is allemaal wat minder heavy als in de hoogtijdagen. Dit is ook wel de juiste keuze, aangezien de heren eigenlijk al met pensioen mogen. Gillan klinkt nog prima, maar die hoge noten haalt hij al tijden niet meer. Ze passen zich aan en toch houden ze die Deep Purple sound. Het Hammond-orgel is natuurlijk ook hier weer van de partij. Wat wel gelijk opvalt bij het zien van de tracklist is dat de nummers voor Purple-begrippen wat aan de korte kant zijn. De plaat bestaat uit twaalf nieuwe nummers en één opnieuw opgenomen nummer. Dit is het instrumentale ‘And The Address’ dat ook op het debuutalbum staat.
De eerste single ‘Throw My Bones’ is een typische latere periode Deep Purple track. Fijne riff, pakkende melodieën. Minder heavy, maar plezier hoor je er zeker wel in terug. Wat wel een aparte keuze was, was om ‘Man Alive’ als tweede single te kiezen. Zeker bij het horen van het hele album zou dit misschien wel de minste keuze zijn om als single uit te brengen. Delen van de tekst worden verteld in plaats van gezongen.
Verder staat er nog een Lynyrd Skynyrd-achtig nummer op. ‘What The What’ is een lekker up tempo, boogie woogie rock met de honky tonk piano. Skynyrd zou dit ook zo kunnen uitbrengen. Laatste wat ik nog wil benoemen is de fantastische solo die Steve Morse laat horen tijdens ‘The Power Of The Moon’. Veel emotie en bij de climax kan zelfs met deze hitte kippenvel op je armen staan.
De mannen leveren weer een meer dan prima album af. Ook na meer dan 50 jaar hoeven we Deep Purple nog niet af te schrijven. Voor de rockers is ‘Whoosh!’ zeker aan te raden. De productie zit prima in elkaar en in zijn totaliteit luistert het heerlijk weg. (8/10) (EarMusic)