Maxazine sprak met de Amerikaanse multi-muzikante en kunstenares Shelley Rickey; Eén van de drie zangeressen van The Mourning Glories. Zij groeide op in de Amerikaanse staat Mississippi maar woont haar halve leven al in Nederland met als thuisbasis Rotterdam-Noord. Samen met de Canadese Miranda Ceara Rix-Hayes en de Franse Marie Herveline Caron maakt zij deel uit van The Mourning Glories. Een trio met een onvervalst jaren dertig country- en bluegrassgeluid. The Mourning Glories is ontstaan uit een eerbetoon aan haar in 2014 overleden partner Marko van der Horst met wie Shelley het duo The Uke Box vormde.
Mardi Gras
Shelley: “Ik ben geboren in Long Beach, Mississippi en opgegroeid met muziek. Mijn moeder was muzikante en ik speelde al op jonge leeftijd ukelele en dwarsfluit.” Na een ontmoeting met een Nederlandse man op het Mardi Grass in New Orleans, verruilde Shelley Amerika voor Nederland. Haar relatie kwam ten einde en Shelley vestigde zich in Rotterdam. Het begin van een nieuw hoofdstuk met hoogte- en dieptepunten.
Marko van der Horst
In Rotterdam kwam Shelley in aanraking met een muzikale vriendenclub en kreeg ze een relatie met de muzikant Marko van der Horst, onder meer lid van De Bommelband. “Samen vormden we tien jaar lang het duo The Uke Box. We hadden The Jumping Flea Market, een winkel in ukuleles en tweedehands muziekinstrumenten, gaven muziekworkshops, traden op en organiseerden diverse projecten.”
In september 2014 overleed Marko en stond het leven van Shelley stil. Als eerbetoon aan Marko gaf de Amerikaanse bluegrassband Hackensaw Boys op 24 april 2015 een benefietoptreden, georganiseerd door haar goed vriend Peter Paul Klapwijk. Het begin van een volgend hoofdstuk in het leven van Shelley.
Magisch moment
“Om Peter Paul te bedanken wilde ik hem voorafgaand aan het optreden toezingen. Dat lukte en durfde ik niet alleen. Ik vroeg daarom mijn vriendinnen Miranda en Marie mij te ondersteunen en samen enkele liedjes te zingen. En zo stonden we die avond met ons drieën op het podium. Onze stemmen voelden en vulden elkaar perfect aan. Dat was een magisch moment We zijn daarna nooit meer uit elkaar gegaan. Het was het begin van The Mourning Glories”, aldus Shelley met een Amerikaanse tongval.
Zomerfestivals
Een jaar na de oprichting sprokkelde de band via een fundraisingactie genoeg geld bij elkaar om een CD uit te brengen, genaamd The Mourning Glories. Maar daar bleef het niet bij. “We treden regelmatig op in binnen- en buitenland, zoals in Engeland, België, Frankrijk en Amerika. Vooral op zomerfestivals.”
Vorig jaar maakten de Mourning Glories een korte tournee door de Amerikaanse staten Louisiana, Mississippi en Alabama met onder meer een optreden met J.D. Wilkes, voorman van de Legendary Shack Shakers uit Kentucky.
Rotterdam Bluegrass Festival
“Het waren vier intensieve jaren.” Shelley, die zelf graag luistert naar The Boswell Sisters, een in de jaren twintig en dertig succesvol Amerikaanse trio, spreekt bewust in de verleden tijd. Want The Mourning Glories staan tijdelijk ’on hold’. “We hadden en hebben veel plannen. Maar door de coronacrisis zijn veel optredens op festivals afgeblazen en uitgesteld. Zoals die op het Rotterdam Bluegrass festival, het thuisfestival van The Mourning Glories. Het plan was dat we het festival zouden opluisteren met een carnavaleske theatershow waarbij we talenten zouden samenbrengen. We willen dat idee later ook naar de Amerika overbrengen.”
Kentucky
Een van de leden, Miranda, bevindt zich nog in Kentucky en kan voorlopig niet terug naar Nederland . “We proberen elkaar op afstand creatief te inspireren door teksten over en weer te sturen”, geeft Shelley aan, “Maar vooralsnog valt he ‘online’ schrijven en maken van songs niet mee. We zijn door de coronacrisis extra kwetsbaar. Eerlijk gezegd weet ik niet hoe het verder moet met The Mourning Glories. Dat geldt eigenlijk ook voor mij zelf. Ik leef van dag tot dag.”
Optreden met The Mourning Glories zit er dus even niet in. Ook andere kunstprojecten van Shelley, zoals het maken van boten uit wilgenboomstammen, liggen stil. Dat alles door de coronacrisis. Een crisis die Shelley uiteindelijk ook weer inspireert, zoals te zien op haar facebookpagina. “Ik ben min of meer bij toeval en uit het niets begonnen met het maken van kleurrijke en kunstzinnige mondkapjes en daar blijkt nu veel vraag naar. I am a maker. You gotta do what you gotta do.”
En zo is deze coronacrisis wellicht het begin van een volgend hoofdstuk in het leven van Shelley Rickey.