Het wordt een theater waar de mensen worden beroerd, geroerd, geraakt; zichzelf vanuit een ander perspectief leren ontdekken. Een fysiek gebouw voor menselijke emoties. Een complex voor muziek, voor theater, voor film, voor …. Voor alle creatieve middelen waarmee Inge Henrotay jou echt wil bereiken. Ze ziet het al helemaal voor zich…
Het gesprek had als aanleiding haar band Candle Bags, een jonge, enthousiaste Belgische indieband die in muzikaal hard aan de weg timmert binnen een Belgisch muzieklandschap waar al zo veel spannende autostrada, hoofdwegen, maar vooral spannend kronkelende kasseiweggetjes van jonge bands zijn. Maar het werd zoveel meer. Een boeiend gesprek over de drie-eenheid liefde, vrijheid en creatie. En ja, ook over Candle Bags.
We wonen dichtbij elkaar, dus afspreken zou geen probleem mogen zijn. Maar zij aan Belgische en ik aan de Nederlandse kant van de grens die in deze tijd nog absurder is dan het ijzeren gordijn ooit kon zijn. Dus dan maar een gesprek via de moderne media.
Dat weerhoudt Inge er niet van om heel open, persoonlijk en warm te vertellen. En vertellen kan ze, beginnend over haar schooltijd. “Ik paste niet echt in het schoolsysteem. Ik wilde altijd dingen doén, was een beetje rebels.” Ze is kindermusical gaan doen. “Hier kon ik echt iets mee.” Inge schetst de strijd tussen haar eigen wil en de verwachtingen. “Ik wilde naar de theaterschool, maar dat was niet echt studeren, volgens het dorp waar ik leefde.” Ze koos voor orthopedagogie, “omdat ik heel veel interesse heb in hoe een mens in elkaar zit.” Haar (grote) creatieve behoefte besteedde ze aan een studie muziektherapie. En aan haar neef, Dirk Henrotay. “Die had een band en ik stond bij optredens altijd vooraan mee te zingen. Ik dacht hoe fijn het zou zijn om in die band te kunnen meedoen.” Inge vertelt vol vuur. Hier raken we een grote passie op haar zoektocht naar wie ze is en wat ze wil. “De band is uit elkaar gegaan en toen heeft mijn neef gevraagd: “Hey Inge, hebt gij geen zin om eens iets te proberen?” En zo is Candle Bags ontstaan, met ons twee. Hij verzorgde het instrumentale deel, ik had de zang.”
De eerste Invloeden kwamen vanuit haar neef: Red Shoes, the Kills, jaren’90 new wave. Gaandeweg zijn er meer eigen invloeden ingeslopen, zoals Melanie De Biasio, een Belgische jazz muzikante. “De zachtheid en zweverigheid waarmee zij zingt, in combinatie met het stoerdere. Ik vind het boeiend om naar die contrasten op zoek te gaan.” Een rode draad in Inges zoektocht: contrasten. Net als samenwerken: “Ja, ik zou heel graag samen willen werken met PJ Harvey of Trixie Whitley. Ik hoor in beide stemmen een kracht, iets authentieks. Dat ze iets doen waar ze zichzelf goed bij voelen. Dat raakt mij, die energie.” Over rode draden gesproken…
Helaas moest haar neef stoppen met Candle Bags en moest Inge op zoek naar nieuwe leden. Dat werden Seppe Dausi en Robson Mangelschots. “De naam Candle Bags heb ik behouden. We hadden onder die naam al mooie speelkansen gehad. En voor mij was het belangrijk dat er een betekenis in zat: kaars, zak. Dat brengt wat licht. Dat is wel oké, omdat muziek licht bij mensen kan brengen.”
Met z’n drieën (“We zoeken nog naar een nieuw evenwicht”) is de sound van Candle Bags nog steeds heel breed. “Alle nummers ontstaan uit een jam.” Die is voor Inge tevens een soort therapie. “Dingen waar ik mee zit, komen tijdens zo’n jam plots op. Die duw ik in een liedje en dan is het klaar.” Zoals een gebroken liefde, wat de eerste EP ‘Love kills’ opleverde. Of de vrijheid, ook verwoord in de tweede EP ‘Voyager’, over haar wereldreis. “Ik hoop dat ik mensen iets kan meegeven. Het nummer ‘No Monkeys’ (met prachtige, surrealistische clip) staat bijvoorbeeld voor alles waar in je leven mee worstelt. Dat kan voor iedereen iets anders zijn. Het mag vrij zijn voor de luisteraar om dat in te vullen.”
Het wordt steeds duidelijker dat voor Inge de muziek een prachtig middel is, maar geen doel op zich. Zo heeft zij ook theater en film als creatieve middelen. “Je kunt het publiek een andere kant van de munt laten zien door de verhalen, net als in mijn muziek.” Geen wonder dat de video’s van Candle Bags in eigen beheer worden gemaakt; ware kunststukjes, vol symboliek. Zoals het vrij vechten van twee kantoorbedienden in ‘Ticket to Freedom ‘: mechanisch startend in zwart/wit en speels en kleurrijk eindigend in een speeltuin. “Het inspireert me als ik mensen zie die zich vrij hebben geworsteld. Aan kinderen wordt wel nog gevraagd wat je wilt worden. Maar aan volwassenen vragen ze dat niet meer, terwijl je als mens ook continu onderweg bent en verandert.”
En Inge zelf, die is duidelijk onderweg. En ze kan er heerlijk over vertellen. Je merkt wel haar zoektocht, haar ongeduld. En dan is deze Corona-tijd wel moeilijk. “Mijn zoektocht slaat een beetje op hol. Ik word dan wat onrustig en zoek een nieuw een evenwicht. Ik mis mijn uitlaatklep van repetities en optredens.” Maar ze ziet dat er nu ook nieuwe dingen kunnen ontstaan. “Je moet vertragen en krijgt zo eigenlijk een gigantisch reflectiemoment cadeau. Dit is een kans op dichter bij jezelf te komen en eens echt te denken wat wil ik nu? En daar ook mee aan de slag te gaan.”
Aan de slag, samen, creatief… Inge ziet haar muziektheater al voor zich, als het ijzeren gordijn tussen onze Lage landen is geslecht. Ze wil, kan en zal ons gaan raken, met Candle Bags en met haarzelf, als persoon. En we zullen een regelmatige theaterbezoeker worden, als een soort therapie, keer op keer.
