Laten we eerlijk zijn. Nederland is nooit een echt soul-land geweest. De soulmuziek is altijd een ondergeschoven kindje geweest. Nederland is een land van turfstekende blueslegenden uit het oosten van het land waar de akkers zo groot zijn dat je de bolling van de horizon aan de einder kan zien. Nederland heeft zijn muzikale erfenis gebouwd op bands als Cuby & the Blizzards, Herman Brood & His Wild Romance of op Randstedelijke, langharige beatniks zoals Q65, the Motions of de Golden Earrings. Nederland heeft nooit serieus soul gehad en dat is jammer. Natuurlijk hadden we de in de jaren ’70 en ’80 populaire Soulshow van Ferry Maat op de radio, maar eigen soulartiesten? Uit de klei getrokken soulmuzikanten? Ik kan er niet een noemen uit de vorige eeuw. We hadden en hebben artiesten als Edsilia Rombley, Ruth Jacott, Glennis Grace. Maar is dat Soul? Wellicht als je de definitie maar voldoende oprekt.
Toch zien we nu de laatste jaren, voortgestuwd door een mondiale revival van soulmuziek, ook in Nederland meer aandacht komen voor soul. Uit de klei getrokken zijn ze niet, maar Nederlands wel. Artiesten als Sabrina Starke, Giovanca en Alain Clarke hebben laten zien dat er in Nederland op hoog niveau ook soul gemaakt kan worden. Deze trend zet zich voort en in de, weliswaar in de USA geboren, maar toch in en vanuit Nederland opererende Michelle David hebben we een echte souldiva binnen de grenzen gekregen. Als we dan de moed hebben in het hier en nu en naar de toekomst te kijken, dan heeft Nederland met de in Suriname geboren soulman Steffen Morrison opnieuw een soulman gevonden die alles in zich heeft om de komende jaren, met zijn ‘Band of Brothers’, de soul in Nederland definitief op de kaart te zetten.
Steffen is relaxed bezig met zijn voorbereiding op de show van die avond. Gekleed in een lekker warme trui leidt Steffen me rond door het theater, als was het zijn eigen woning. Als we op het podium staan, nog zonder spotlights, legt Steffen even gauw de laatste hand aan een paar rekwisieten op het podium. Als hij er dan goed voor gaat zitten, voel ik dat het kan. Meteen de vraag die misschien wel de belangrijkste is. “Wat is Soul voor jou?” Steffen lacht en gaat rechtop zitten, zijn ogen glinsteren en eigenlijk zonder na te denken heeft hij zijn antwoord paraat. “Met soul kan ik mijn ziel laten spreken. Soul mag imperfect zijn, een rauw randje hebben. Soul is een instrument om te laten zien wie de mens daadwerkelijk is. Ik werk altijd vanuit mijn hart. Weet je, ook als je een technisch goed nummer hebt gemaakt, en alle boxes zijn afgetikt, als ik het dan niet voel, dan doen we het niet.”
Steffen werkt het liefst helemaal vanuit zijn hart. Het is geen mening, het is wat Steffen definieert. Moet hij dan nooit concessies doen, het zal niet altijd zo zijn dat hij puur en blindelings zijn hart kan volgen. “Natuurlijk heb je als muzikant een stuk ratio nodig om iets te kunnen maken, maar als ik het vervolgens niet voel, dan gaat het niet gebeuren. Als we een nummer hebben gemaakt dat niet goed voelt, dan gaan we er niet mee door. Ik schrijf vrij veel maar ik gooi niks weg; Sommige ideeën hebben ook tijd nodig om te rijpen. Er zijn ook tracks die er wel ineens gewoon zijn, zoals bijvoorbeeld ‘Positivity’. Nadat we die hadden opgenomen wisten we meteen: Wow dit is te gek, die gaan we uitbrengen. Maar negen van de tien keer moet een nummer rijpen als goede wijn.”
Steffen legt hiermee de lat voor zichzelf als artiest wel erg hoog. Als je doel is om je ziel te laten spreken en als je het aandurft jezelf te laten zien, zelfs als dat beeld imperfect is, dan ben je geen entertainer meer, dan ben je een kunstenaar. Lachend kaatst Steffen de vraag terug: “Wat verwacht jij dan?” Denkend aan wat Steffen zelf vertelde kan het antwoord dan alleen maar zijn dat men een man verwacht die het aandurft 100% zichzelf te zijn als hij op het podium gaat staan. “Het is een behoorlijke leerschool geweest om tot mezelf te komen”, vertelt Steffen, “Op het podium sta je een kunstje uit te voeren aan het begin; je staat iets uit te voeren dat je jezelf hebt aangeleerd. Om van daaruit tot jezelf te komen is moeilijk, het is een lange weg. Het vraagt durf om te laten zien dat je kwetsbaar bent, dat is wat je menselijk maakt. Dat is ‘the Art of being human‘.”
Hij vervolgt, de handen gaan meedoen in het gesprek, en Steffen zit duidelijk op zijn praatstoel. “Ik voel nu dat ik mezelf kan en mag zijn op het podium. Ik ben jaren op zoek geweest naar een plek waar ik mezelf kon zijn, en dat is wat het podium me nu kan geven. Ik moet dan vaak denken aan mijn lieve grootmoeder in Suriname, van haar heb ik mijn liefde voor muziek ook meegekregen. Zij luisterde graag naar de zanger Lieve Hugo. Zijn classic ‘Blaka Rosoe’ kreeg ik zo met de paplepel ingegoten. Zij noemde mij altijd haar ‘Blaka Rosoe’. Ik voel me nu zo op mijn plek op het podium dat je zou kunnen zeggen dat ik als een ‘Blaka Rosoe’ ben die tot volle bloei is gekomen.”
Op de vraag hoe het is om soulartiest in de lage landen te zijn, schudt Steffen zijn hoofd terwijl hij even diep adem haalt voordat hij antwoordt. “Als ik zie hoe veel hard work er nodig is om als soulmuzikant een plek te veroveren, dan denk ik wel eens dat dat voor muzikanten in een ander genre wel een stuk makkelijker is”, zegt hij, “De top is smal in Nederland: Michelle David, Giovanca, Sabrina Starke en als coming man iemand als Paa Kofi. Je kunt ze op de vingers van een hand tellen. Dat zouden er wel wat meer mogen zijn.”
Er is echter niets dat hem toch belet in het buitenland te gaan spelen. Sterker nog hij heeft afgelopen jaar al een tour door Spanje gedaan. “Dat klopt”, antwoordt Morrison, “Maar in je eigen land leg je toch eerst de basis, als die basis goed is kan je je vleugels uitslaan. Kijk naar Michelle David & the Gospel Sessions, die zijn heel groot aan het worden in Frankrijk. Dat komt ook doordat Frankrijk wel een eigen soul-scene heeft, die best groot is met artiesten als bijvoorbeeld Ben l’ Oncle Soul. In Spanje is het toch veel import. Artiesten als Corey Henry & the Funk Apostles en ikzelf worden daarheen gehaald omdat ze daar wel de muziek erg waarderen. Vorig jaar hebben we Spanje gedaan, ik wil nu naar Engeland, Frankrijk of Duitsland, maar eerst zijn we nog bezig met het nieuwe album dat vooralsnog gepland staat voor release in mei.’
Als er een nieuw album aankomt, is het logisch daar meer over te willen weten. “Ik heb me als mens en als artiest verder ontwikkeld, ben nog dichter bij mezelf gekomen. Het album zal doorgaan waar ‘Moving on’ is gestopt. Het is een album waar ik nu al heel erg trots op ben. ‘Moving on’ is heel persoonlijk, dus dat heb je al van mij”, lacht Steffen, “Maar ik ga nog meer van mezelf laten zien. Ik werk sowieso weer met mijn vaste team met Ady Platts (Young Gun Silverfox, red.), Luke Juby (Mike & the Mechanics en Emily Sandé, red.) en natuurlijk Tjeerd Oosterhuis.”
De carrière van Steffen heeft tot nu toe alle kenmerken van niet alleen goede muziek, maar ook van een goed doordacht marketingplan om die muziek aan de man te brengen. Steffen speelt veel, zoveel mogelijk om zijn muziek aan de man te brengen en zijn act te vervolmaken. De sympathieke zanger schrijft met de besten en brengt zijn werk gedoseerd. Het is duidelijk, Steffen is in it for the long run. “Klopt, dat heb je goed gezien. Mijn kracht is het live spelen. Daarnaast is dan dus wel key dat je goede platen maakt om die live te kunnen spelen. Live ontzettend goed worden kost tijd. Als je 20 of 30 jaar mee wil blijven gaan moet je on top of je game staan. Met veel spelen komt er veel buzz, en als je dan een plaat uitbrengt kan je dat op elkaar aan laten sluiten. Ik kan inmiddels mijn eigen shows sturen, ik weet waar we straks beginnen en waar we aan het einde van de avond staan, dat is het voordeel van veel live spelen.
Steffen Morrison & the Band of Brothers hadden een nieuw album gepland staan voor release in mei. De release party stond al gepland, alsmede een tour om het album te promoten. “We hebben helaas alles moeten cancelen. Nu ik geen optredens kan doen is het ook zinloos om het nieuwe album in mei te releasen zoals we gepland hadden. Voordeel is dat ik zo wel veel tijd kan steken in het fine-tunen van het nieuwe album dat zo goed als klaar is, en dus pas gereleased gaat worden als we ook weer mogen touren.” Het nieuwe album gaat gewoon ‘Steffen Morrison’ heten. Gewoon 100% authentiek Steffen.
Foto’s (c) Patrick Strouken