Het is alweer meer dan 20 jaar geleden dat The Pilgrims – 6IX nationaal en ook wel internationaal hoge ogen gooiden met hun op rootsrock geënte sound, die vooral gedragen werd door de onmiddellijk herkenbare, donkere stem van zanger Reinet Vrieze. We moeten nog eens 10 jaar terug voor hun grootste wapenfeit, de hit ‘White Man’ .
Nu komt de band dan terug, in een volledig nieuwe line-up, maar wel nog steeds met Vrieze als frontman.
Het album opgenomen in de eigen studio van Vrieze telt in totaal 16 tracks, waarvan twee Otis Redding covers als “bonus” worden bestempeld.
Het album wordt gekenmerkt door een mooie, doorleefde retro-rock sound. Precies wat deze muziek nodig heeft. Er is duidelijk met liefde aan dit album gewerkt. Opener is de al eerder uitgekomen single ‘Happy’. Wat meteen opvalt is dat de stem van Vrieze de laatste decennia nog verder gerijpt heeft als een goede bourbon in een eikenhouten vat. Zijn stem klonk al donker, maar zeker op het uptempo ‘Happy’, waarop ook nog eens cajun invloeden terug te horen zijn klinkt de man helemaal als een kruising tussen Willy Deville en Tom Waits. Een stem die zeker geen allemansvriend is, maar aan kracht niets heeft ingeboet. Ook nu weer is stem van Vrieze het visitekaartje van the Pilgrims.
Op ‘Big screen TV’ wordt onwillekeurig de vergelijking met Willy Deville nog meer naar de voorgrond gedwongen. De band weet ontegenzeggelijk de groove goed te vinden en onwillekeurig gaan de voetjes meedoen als je naar dit nummer luistert.‘Rocket’, een slow blues die de sfeer van een moeras in Louisiana ademt. Vrieze speelt met zijn stem die hij rond de backings laat draaien. Heel geslaagd. Het album blijft van constante kwaliteit, zonder dat er echt uitschieters zijn. Over het algemeen valt op dat er veel aandacht is besteedt aan de backing vocals die erg mooi zijn gearrangeerd.
Tekstueel is het album een beetje een puzzel. Vrieze is geen 20 meer en als je dan nog aankomt met een tekst als: ‘Girl are you ready now, for a one night stand with me?’, dan komt dat niet heel geloofwaardig over. Het prachtige ‘Coffin for my daughter’ zou naar eigen zeggen van Vrieze over zijn overleden hond gaan, maar de tekst geeft daar het geheim niet zomaar over prijs. Enfin een kniesoor die op deze slakken zout gaat leggen.
Aan het einde van het album komen de twee Otis Redding covers ‘Sitting on the Dock of the Bay’ en ‘I’ve been loving you too long’ voorbij. Ze springen stilistisch uit de band bij de rest van het album, maar op een positieve manier. Er is mooi uitgepakt met extra muzikanten. Zo verzorgt Edgar Koelemeijer, frontman van de Wild Romance extra gitaar en vocals en hebben we gerenommeerd jazzmusicus Saskia Laroo op trompet en Victor Posch op saxofoon.
Resultaat zijn twee lekkere, duistere en warme versies van deze classics, waarop Vrieze zich vocaal helemaal uit kan leven. The pilgrims zijn dus weer terug van veel te lang weggeweest met een stevig album dat ernaar vraagt beluisterd te worden. Niet alleen thuis in de huiskamer maar zeker ook live. (8/10) (Rtbe S-Z Seamiew)