Leif de Leeuw is dit jaar opnieuw verkozen tot beste bluesrockgitarist van de Benelux. En alsof dat nog niet genoeg is, steekt hij volgens de lezers van het blad Gitarist met kop en schouders boven al zijn collega’s uit, waarbij het genre niet uitmaakt. Zo’n titel kan tot bewijsdrang leiden. Maar gelukkig heeft hij de nummers op zijn nieuwe plaat Where We’re Heading niet volledig dichtgesmeerd met licks en ellenlange solo’s.
Vanaf de eerste noten is het duidelijk dat Leif de Leeuw en zijn band de mosterd halen in Amerika. Met name in muzikale zin, maar ook de teksten. In opener ‘Drive On’ komt veel dubbel gitaarspel voorbij en komen onder andere whiskey en rijden op lange wegen voorbij in de tekst.
Soms willen bluesrockers een plaat afleveren waarbij alle nummers in hetzelfde tempo zijn. Maar dat is hier niet het geval. Na de uptempo en zonnige opener volgt het slepende ‘Do Me Wrong’. Ook een klassieke blues titel. En in ‘Funky Gumbo’ klinkt New Orleans door. Niet gek als je het stadsgerecht in de titel verwerkt. Ook in ‘All You Do’ hoor je de invloeden uit de stad van Mardi Gras waarin die sound wordt afgewisseld met ballad-achtige refreinen.
Ondanks dat Leif de Leeuw overduidelijk de voorman is, speelt hij niet altijd de hoofdrol. Natuurlijk zijn de solo’s duidelijk aanwezig, maar zitten ze vooral op driekwart van het nummer. In ‘Where I’m Heading’ is ook een belangrijke rol voor het hammondorgel weggelegd. En in het instrumentale ‘The Gypsy Flies’ duurt het even voor er überhaupt gitaren aan te pas komen, want de eerste minuten zijn voor de elektrische piano.
De plaat sluit af met een inkijkje in het leven van een tourende muzikant. Het laatste nummer, ‘Playing In a Band’, voelt ook als het einde van een roadtrip die op een willekeurige plek in de zuidelijke VS begint en via New Orleans naar Nashville gaat. Meteen ook een goede vakantietip voor liefhebbers van dit genre! (8/10) (Continental Records)