Er is op het eerste gezicht amper iets Iers aan de Ierse poprock folk band The Kelly Family. Ondanks de presentatie als Iers-Amerikaanse band, is slechts Michael Kelly in Dublin geboren. En juist die treedt al jaren niet meer op met de familie, maar heeft juist zijn handen vol aan zijn solo-carrière. Patricia, Joey, Kathy, Jimmy, John. Angelo en na een lange afwezigheid ook weer Paul Kelly, zijn geboren in de Verenigde Staten en Spanje, woonden in Spanje toen ze hun carrière startten, werden getekend op een Duits label en verhuisden naar Nederland, om enkele jaren in Amsterdam en Volendam te wonen. Hoe Iers, voor de inmiddels vrijwel volledig in Duitsland wonende Kelly Family.
Bij aanvang van het concert in Ahoy Rotterdam, alwaar de band vrijdagavond optrad, werd al direct duidelijk dat The Kelly Family helemaal niet zo’n oubollige family folkband was dan de meeste mensen die The Kelly Family niet kenden, denken. Van achter een podiumvullend doek liet Joey Kelly het toegestroomde publiek als een volleerd hardrockgitarist gillen. Headbangend met zijn lange wapperende haren soleerde hij zijn rock, waarbij zijn silhouet duidelijk zichtbaar op het doek geprojecteerd werd. Volleerd is niet meer dan logisch, gezien de 47-jarige net als de rest van de familie met muziek is opgegroeid en vanaf jongs af aan op het podium staan. Hoewel op het podium…
The Kelly Family begon eind jaren ’60, begin jaren ’70 als straatmuzikanten. Toen ze in 1974 werden ontdekt, werd de naamloze band The Kelly Kids genoemd, en nu, 45 jaar later, is de band er nog steeds, nu voornamelijk bestaande uit de kinderen van Dan en Barbara Kelly. En niet alleen de kinderen, zo bleek later. Wellicht speciaal voor neef Michael uit de Verenigde Staten, die samen met zijn familie speciaal voor de show was overgekomen. En voor het mooie Nederland, waar de band meermalen in de show aan herinnerde.
In het eerste deel van het programma bracht de groep het succes album ‘Over The Hump’ integraal. Inclusief bijvoorbeeld ook de prachtige samenzang ‘Santa Maria’, dat voor aanvang van deze tournee zelden op het podium was gespeeld en ‘Once in a While’, dat deze tournee pas voor het eerst op de setlist staat. Na 25 jaar dus, want zo lang geleden werd ‘Over The Hump’ al uitgebracht. Met inmiddels zo’n 3 miljoen exemplaren verkocht, in een reeks van inmiddels 16 studio albums. Het bleek dat het album nog lang niet gedateerd was en een volledig Ahoy zong de nummers noot voor noot mee, tot groot genoegen van de Kelly’s.
In het tweede deel van het programma bracht de groep een bloemlezing uit hun omvangrijke carrière. Echter zonder John Kelly, die aan het eind van het eerste deel plots zijn excuses maakte dat hij zijn vliegtuig moest halen. Dit vanwege zijn deelname aan de Duitse versie van ‘Let’s Dance’, waar ook Maite Kelly al eens aan deelnam. Het had als resultaat dat één van de grootste publiekslievelingen ‘El Camino’ niet werd gezongen door hem. Als vervanging stond daar echter de lieflijke volgende generatie Kelly, Lillian Kelly, dochter van Joey, die we in de eerste set heel even tijdens ‘The Wolf’ mochten aanschouwen. Niet altijd even zuiver, maar wees eerlijk, ze is pas 13 jaar oud. Lillian, niet de eerste van de kinderen van Joey die on stage met de familiegroep optrad, bewees wel dat The Kelly Family nog lang niet muzikaal is uitgestorven. Samen met de kinderen van onder anderen Patricia, Angelo en Kathy, zorgen de kinderen van Joey al keer op keer voor de volgende generatie Kelly’s die klaar staan om het stokje over te nemen van hun ouders.
Het gehele podium werd goed gebruikt tijdens de show. Niet alleen door de Kelly’s, maar ook door de uitgebreide groep van aanvullende muzikanten die de familie begeleidden. Of er te weinig muzikale Kelly’s waren, valt te betwijfelen, dus laten we het vooral op uitgekozen klasse houden. Klasse die echter zeer zeker ook aanwezig is in de familie zelf, gezien de uitermate spectaculaire drumsolo, die Angelo in het tweede deel ten gehore bracht. Hij en zijn broer Joey zouden zeker niet misstaan in een van de vele hardrockbands die Duitsland herbergt, hoewel beiden de Kelly Family trouw zullen blijven. Gelukkig maar, want waar de onwetenden de groep gekscherend zullen blijven aanmerken als rare straatmuzikanten, bewees The Kelly Family aan hen die de band kwamen aanschouwen, dit juk al lang van zich te hebben afgeworpen.
Toen na een lange show, waarin verschillende leden zo nu en dan een woordje Nederlands spraken, een einde kwam, moest en zou er een toegift komen. ‘I Can’t Help Myself’, ‘Fell In Love With An Alien’ en als afsluiter het prachtige en autobiografische ‘We Had A Dream’, maakten duidelijk dat de band nog lang niet klaar was met Nederland. En Nederland niet met The Kelly Family. Want The Kelly Family saai? Nee, gewoon een stevige poprockband en niet minder.
Foto’s (c) Marcel Hakvoort
