De afgelopen jaren waren er op rij een aantal 50-jarige jubilea van Beatlesalbums. Albums als ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’, ‘Magical Mystery Tour’, ‘The White Album’ en ‘Abbey Road’. Platen die The Beatles zelf nooit live hadden gespeeld, omdat die mogelijkheid er in de jaren ‘60 ook nog niet was om de soms experimentele muziek live te brengen. The Analogues hebben 50 jaar later toch de handschoen opgepakt om alsnog deze albums live ten gehore te brengen, maar daarbij wel zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven. Veelal door exact dezelfde instrumenten te gebruiken. Het leverde deze Nederlandse coverband die dat predikaat inmiddels is ontstegen veel succes op in binnen- en buitenland. Naast succesvolle theatertournees bracht het ze ook al twee keer in de Ziggo Dome waar ze in september nog twee concerten ter afscheid zullen doen. Want omdat het dit jaar 50 jaar geleden is dat het laatste Beatles album ‘Let It Be’ verscheen is voor The Analogues alles wel gedaan. Maar voordat het afscheid zover is maken ze eerst nog een ronde langs de Nederlandse theaters met een integrale uitvoering van ‘Abbey Road’ dat ze afgelopen oktober nog in de Ziggo Dome speelden. Deze avond speelden ze het album in een intiemere setting in de Stadsschouwburg in Utrecht.
De avond was opgedeeld in twee delen. In de eerste helft kwam ‘Abbey Road’ integraal voorbij. Met twee klassiekers als ‘Come Together’ en ‘Something’ hadden ze natuurlijk al een ijzersterk begin als start. Anders dan bij het concert in de Ziggo Dome werd de opening op video geïntroduceerd door Beatles-biograaf Mark Lewinson van het concert dat ze vorig jaar op de heilige grond van de Londense Abbey Road Studio gaven. Net als bij hun vorige shows kwamen ook hier de kleine details naar voren. Zoals de hamer en het aambeeld in ‘Maxwell Silver Hammer’, en de Moog synthesizer in ‘Here Comes The Sun’ en ‘Because’. In de bluesrock song ‘I Want You (She’s So Heavy)’ maakte Jan van der Meij, die eerder verstek moest laten gaan vanwege gehoorproblemen, een comeback. Een andere oude bekende gastzanger, Merijn van Haren, vervulde een gastrol om Paul McCartney’s schreeuwstem te evenaren in ‘Oh! Darling’. Maar bovenal waren het de nummers van de tweede LP-kant die ook deze avond voor kippenvel zorgden. Zoals de strijkers op de achtergrond bij ‘Here Comes The Sun’, de samenzang in ‘Because’, en de eindmedley van ‘Golden Slumbers’, ‘Carry That Weight’ en ‘The End’. Ook de hidden track ‘Her Majesty’ werd niet vergeten; vlak voor de pauze werd het als een soort kleine toegift door Diederik Nomden gespeeld. Wat deze helft duidelijk maakte is dat ‘Abbey Road’ 50 jaar later nog altijd niet gedateerd is, en ook live goed werkt.
Na de pauze werd er willekeurig een greep gedaan uit het Beatles-oeuvre. Bijzonder genoeg werd er begonnen met het laatste nummer dat The Beatles opnamen: George Harrison’s ‘I Me Mine’ (hoewel John Lennon daar toen al niet meer bij aanwezig was). Maar vervolgens kwamen vanaf het album ‘Revolver’ chronologisch per album drie of vier nummers voorbij. Met enkele hoogtepunten in deze tweede helft. Zo is het een verademing om bij ‘Eleanor Rigby’ echte strijkers te horen in plaats van het synthesizergeluid waarmee Paul McCartney het nummer anno 2020 uitvoert. Een ander hoogtepunt was een verstilde versie van ‘Across The Universe’, dat perfect was voor een theaterzaal. Echter hadden Diederik Nomdem en Bart van Poppel wel wat moeite met de hoge noten in ‘Obladi-oblada’. Het werd echter gecompenseerd door Jan van der Meij die McCartney’s hoge stem wel haalde in opnieuw een gastrol bij ‘Get Back’. Een indrukwekkend slotstuk was ‘A Day In The Life’. Waarbij het beroemde slotakkoord door de zaal echoden voordat ‘Let It Be’ nog erop aansloot.
De toegift begon met ‘The Ballad of John & Yoko’ nog aan de rustige kant, maar kreeg een stevige afsluiter met ‘Hey Bulldog’ en ‘Revolution’, dat op de dag van de Brexit weer opvallend actueel bleek te zijn.
In de Ziggo Dome bleek afgelopen oktober het album ‘Abbey Road’ beter te werken voor een groots concert dan ‘Sgt. Pepper’ of ‘The White Album’. Maar The Analogues komen toch het beste tot hun recht in een theaterzaal, waarbij er veel meer oog is voor details. Voor Beatles-adepten een must om de muziek die de Fab Four 50 jaar terug niet live kon uitvoeren alsnog live mee te maken.