Op vrijdagavond 17 januari traden twee lokale bands op in De Bosuil, te weten Satisfied en Starfish Bowl. Deze keer was de entree gratis. De achterwand van het cafégedeelte was voorzien van een sfeervolle houten achterwand, compleet met lampen. Dit mooie decor mag wel blijven! De coverband Satisfied draait al jaren mee, zij mochten deze avond openen. Zanger/gitarist Wim Adriaens begroette het publiek met: ‘We are Satisfied”. Ze begonnen met ‘Butterfly’ van Kenny Wayne Shepherd. Wim had een hele duidelijke uitspraak. Pier Vanlaer scheurde met zijn gitaar heerlijk door een instrumentaal stuk heen. Jo Gofers woont (bij wijze van spreken) bijna in De Bosuil, meestal verzorgt hij het licht hier. Maar nu zat hij achter het drumstel. Hij drumde strak maar relaxed.
‘Low down and dirty’
Tijdens ‘Low down and dirty’ leek bassist Bär van den Heuvel wat los te komen. Er was een leuke wisselwerking tussen hem en Pierre. Door de rustige manier van performen van Satisfied was er vrij weinig te zien op de bühne. Deze mannen speelden stevige blues rock, het geheel had meer mogen leven. ‘Every rose has it’s thorn’ staat vaak op de setlist. Deze ballad werd zeer goed neergezet. Wim zong vaak met zijn ogen dicht, dat mocht hier zeker. In andere nummers was dat jammer, want je miste (oog)contact met het publiek. Zo had de band tijdens bijvoorbeeld ‘The old man down the road’ de aanwezigen aan kunnen moedigen om mee te klappen. Er was geen rivaliteit tussen Pier en Wim. Beiden speelde echt goed, en dat gold ook voor de ritmesectie. Zo kon men genieten van covers zoals: ‘Rosalie’, ‘Long hot summer e.a. Ondanks dat het wat levendiger had gekund, was het zeker een geslaagd optreden.
Starfish Bowl
Starfish Bowl speelt blues rock met psychedelische invloeden. In 2014 gingen ze uit elkaar, gelukkig zijn ze sinds 2018 weer terug! In de 17 jaar van hun bestaan brachten ze vier albums uit, de laatste was ‘Dopamine’ uit 2008. Ze begonnen met een ouder nummer: ‘Mean Russian machinery (2005)’. Marcel zong delen met gesloten ogen, maar je zag dat hij één was met de muziek. Tijdens een instrumentaal stuk betrok Marcel de Amerikaanse vlag, die tegen de zijwand hing, in zijn performance. Zoals altijd had hij zijn eigen, excentrieke manier van performen. Voor ‘Dopamine’ ging gitarist/backing vocalist Peter Thommassen achter het keyboard zitten. Marcel was bijna woord voor woord te verstaan, bovendien haalde hij de hoge uithalen zonder moeite.
‘Sunshine 777’
In alle nummers toonde Marcel met zijn hele lijf expressie, die soms licht theatraal was. Hij gaf zich helemaal. Alle bandleden gingen mee in de aangename flow van de nummers. Bovendien was er volop interactie en non verbale communicatie op het podium. In ‘Heather’ liet Peter fantastisch gitaarspel horen. Maar in ‘In my youth’ was het Peter-Mathijs Linsen (ofwel PM) die de aandacht naar zich toe trok. Zijn broer, Martijn Linsen, bespeelde de bas. Hij speelde goed strak, bovendien had de bas een mooie sound. Rob Kneepkens, de drummer waarmee ze 17 jaar geleden begonnen, is terug van weggeweest. Hij gaf het herkenbare, strakke intro van ‘Sunshine 777’, precies wat het nodig had. Heel het nummer heeft een strak ritme Marcel moedigde ons aan mee te klappen. Door de jaren heen is ‘Woman’ geëvolueerd. Door de vertragingen die er nu in zitten kwam de pijn beter tot leven. Het is duidelijk waar ‘Drag queen’ over gaat. Als er één nummer was waar de extravagante manier van performen van Marcel goed tot zijn recht kwam, dan was het hier wel. Peter toverde allerlei psychedelische klanken uit zijn gitaar.
Ode aan Gordon Downie
Starfish Bowl bracht een ode aan de in 2017 overleden Gordon Downie. Hij was de frontman van de Canadees band The Tragically Hip. Ze speelden onder andere ‘Blow at high dough’. M pakte zijn akoestisch gitaar voor ‘Bobcaygeon’. De zang verliep niet vlekkeloos, toch maakte Marcel zittend ook indruk. Er werd prima klein en ingetogen gespeeld. Deze en de andere covers voelden heel natuurlijk aan.
‘Army of lovers’
Vlak voordat Starfish Bowl ermee stopte maakten ze nog een paar gave nummers. Één daarvan is ‘Army of lovers’. Dit mooi opgebouwde nummer heeft heerlijke bas grooves. De passie bleef bij allemaal voelbaar. Marcel had hier iets te weinig power op zijn stem. De toegift bestond uit het nummer waarmee het allemaal begon: ‘Starfish Bowl’. Peter en Martijn liepen al spelend de zaal in. Het instrumentale stuk was geweldig. De vocale uithalen van Marcel waren zeer goed.
Gedreven als Marcel is, zat het hem niet lekker dat ‘Bobcaygeon’ eerder niet goed liep. Dus werd dat nummer nogmaals gespeeld. Voor deze ene keer pakte hij de songtekst erbij. Hij begon wat aarzelend, maar maakte dat gaandeweg goed. Respect! Starfish Bowl gaf een volwaardig optreden van ruim 1,5 uur. Hopelijk blijven ze nog heel lang bestaan! Na het optreden bleven veel mensen plakken, het bleef tot in de kleine uurtjes gezellig. In de komende weken zijn er nog een paar gratis concerten van bands uit binnen- èn buitenland. Houd het programma van De Bosuil dus in de gaten.
Foto’s (c) Josanne van der Heijden / Maxazine