‘Trouble comes in three, so does Brutus’ is de slogan van het Belgische trio van Stefanie Mannaerts, Stijn Vanhoegaerden en Peter Mulders. Ze hadden dit jaar Europa veroverd en wouden afsluiten in stijl in de AB te Brussel. En ze hadden als aperitief het Mechelse trio Psychonaut op het menu gezet.
De drie heren kregen zelfs het hele podium tot hun beschikking. Niet zoals menig voorprogramma, die met een kleine ruimte moeten doen maar hun eigen podiumlichten hadden ze geplaatst en deed herinneren aan Pink Floyd’s ‘Live at Pompeii’. Alleen de muziek was een flink stuk zwaarder, wat men van een post-metal band ook niet anders verwacht.
Een dik half uur kregen ze ter beschikking en dat vulde ze met een handvol nummers, aangezien deze een gemiddelde lengte van dikke zeven minuten hadden. Niet te luid, vrij melodieus op momenten en met de nodige uithalen; konden deze heren het publiek zeker boeien. Het was een zeer goede promotie voor hun album ‘Unfold The God Man.’
Het podium werd in een paar minuten omgebouwd in de bekende Brutus opstelling: links de Marschall van Stijn, in het midden de Orange van Peter en rechts de drumkit van Stefanie. De uitverkochte zaal was klaar voor anderhalf uur pure energie.
20:58 lichten werden wat gedimd en een intro klonkt door de boxen. Klokslag negen uur gingen de lichten volledig uit en de band betrad het podium Stijn knikte van ongeloof over de ontvangst van het publiek. De band begon met ‘Fire’ en zette daarmee de zaal in vuur en vlam. Brutus is uniek in hun sound, men kan het misschien plaatsen onder post-metal, maar in principe is er maar één label op te plakken: Brutus. De drumpartij van Stefanie was doorslaggevend, ondersteund door de pompende bass en de heftige gitaar was het een brok energie.
Daarbij kwam nog een geweldige lichtshow, die simpel en puur was. Een groot wit doek op de achtergrond zorgde voor een prachtig schaduwspel. Het publiek was laaiend enthousiast klapte regelmatig mee en dat werd warm onthaald door het trio. Door al het geweld was de zang van Stefanie soms hard, dan weer gevoelig. Het mooiste contrast was dat na elk nummer van geweld een lief “merci” klonk van haar. Men kon zien hoe groot het podium in de AB in principe is, maar ze vulde het met gemak: Stijn speelde met een rustig gemak zijn gitaarrifs, terwijl Peter meestal bijna in spagaat energiek op zijn bass ramde.
Na een uur was het gedaan. Leek kort voor een concert, maar de energie die in dat uur voort gebracht werd, maakte er een volwaardig optreden van. Aangezien het laatste concert van het jaar was, kwamen er nog bedankjes voor iedereen en kreeg het publiek nog een dessert. Met een overdonderend applaus verliet de band dankbaar het podium. Peter gaf nog zo goed als iedereen op de eerste rij een vuistje en door de boxen klonk ‘Allegria’ van Cirque du Solei.