Halloween-avond 2019. Het was al wat kouder dan je op basis van de voorgaande dagen zou verwachten. De Brusselse metro was onvrijwillig het decor geworden van een absurdistische low budget horrorfilm toen een studentendispuut, verkleed als zombies, lijn 1 binnenwandelde bij halte Roodebeek. Al drinkend gingen zij van Sint-Lambrechts- Woluwe naar metrostation De Brouckère voor een gezellige avond. Een meisje viel uit de toon. Zij was duidelijk niet op haar gemak bij haar, reeds benevelde vriendinnen;’ze was niet verkleed als zombie maar als Teletubbie Tinky Winky. Ze wreef in haar ogen alsof ze moe was en wendde haar gezicht af. Wie opstond om uit te stappen zag dat tranen op haar wangen haar mascara doen uitlopen. Het Brusselse poppodium Ancienne Belgique ligt slechts enkele minuten lopen van metrostation De Brouckère, en daar was een ander feestje: De uit Portland, Oregon afkomstige Delines maken muziek die wellicht het beste te omschrijven is als retro country rock met een scheut moonshine-soul van de meest donkere soort erin. Geen vrolijke muziek. De reis hierheen bracht het publiek vast in de juiste stemming.
Voordat echter The Delines het podium betraden werd het voorprogramma verzorgd door The Calico’s uit Antwerpen. The Calicos wonnen Humo’s Rock Rally 2018 met hun indierock met retro synthesizers. En wat een band is het. De live set was heel sterk en bij tijden zelfs opwindend. Frontman Quinten Vermaelen schrijft erg fijne songs, die door de band enorm goed worden neergezet. Single ‘Runaway Kid’ is inmiddels vaste prik bij Studio Brussel. The Calico’s hadden best nog een uurtje mogen voortspelen. Het zal voor een andere keer zijn.
The Delines braken dit jaar soort van ‘door’ met hun album ‘The Imperial’ waarmee ze een gevoelige snaar wisten te raken bij de liefhebbers van hun interpretatie van de eerder genoemde retro countryrock met soul. We mochten van geluk spreken dat het visitekaartje van de band, zangeres Amy Boone, weliswaar met wandelstok en heel voorzichtig toch het podium opklom in Brussel. Amy raakte twee jaar geleden zwaargewond doordat een auto haar aanreed. De opnames voor het album kwamen stil te liggen terwijl Amy zich terug vocht.
Een tragisch verhaal dat wonderwel past bij de songs van The Delines, die allemaal bevolkt worden door mensen aan de onderkant van de maatschappij die het geluk tegen zich gekeerd zagen. Hoeren, drugsverslaafden, werkloze alcoholisten, meelijwekkende slachtoffers van huiselijk geweld, pooiers tegen wil en dank, vrouwen die overspel als wraak inzetten. Ze kwamen allemaal als in een film voorbij. Fijne luisterliedjes dus wel.
De Ancienne Belgique club was volgelopen met mensen die in waren voor een flinke dosis tragedies. Toen zangeres Amy Boone het podium op geholpen werd, daalde er een verwachtingsvolle stilte over het publiek. Een vreemde en spannende gewaarwording. De band zette ‘Eight floors up’ in, Mary sloot haar ogen, begon te zingen en betoverde meteen de zaal. Wat een stem, wat een beleving wat een intensiteit. Het nummer gaat over iemand die in het ziekenhuis ligt; ‘Morfine it’s the only friend I need’. Zou het over haarzelf gaan? Zoals ze daar stond, vrijwel onbeweeglijk, gekleed in een grijze streepjesbroek en een soort van double breasted mislukte galablouse in schroten bruin. Geen ster. Wel authentiek en op haar manier adembenemend mooi. De toon was gezet.
Dan ‘The Imperial’, het titelnummer van het meest recente album. De band speelde lekker los, geconcentreerd, dat wel. Alles in dienst van Amy. De clubzaal bleek het ideale decor voor dit optreden. Het publiek werd gevangen, bleef muisstil en ging volledig mee in de magie. Cory Gray op elektrische piano en trompet kleurde de songs in als een impressionistische schilder met akkoorden en verstilde tonen. Een soort Frederick Frieseke, maar dan muzikaal. Dat de band het publiek echt betoverd had bleek uit het feit dat men soms vergat te applaudisseren en de nummers echt tot in de laatste uitgestorven toon het applaus voor zich uit duwden. Indrukwekkend.
De set was ijzersterk met als hoogtepunten, naast ‘The Imperial’ een versie van ‘Holly the Hustler’ die de tijd leek stil te doen staan. Amy trok alle energie in de zaal naar zich toe, zonder ook maar een vinger te bewegen. Hier was sprake van pure magie. Natuurlijk ontbraken ook publieksfavorieten ‘Eddie & Polly’ en ‘Cheer up Charley’ niet op de indrukwekkende setlist. Had het beter gekund ? Ja. Helaas ontbrak ‘The oilrigs at night’ van het album ‘Colfax’ op de setlist. Onbegrijpelijk. Dat een zo uitmuntende zangeres als Amy een zaal zo kon betoveren met deze songs kon natuurlijk alleen maar door de indrukwekkende teksten van de hand van gitarist/zanger Willy Vlautin, die ook als romanschrijver successen viert met titel als ‘The motel life’ en ‘Lean on Pete’ .
De ronduit betoverend mooie avond werd afgesloten met ‘He don’t burn for me’ waarin op zeldzaam mooie poëtische wijze werd bezongen hoe een liefdesrelatie langzaam naar haar einde toe kruipt, zonder wroeging, zonder verwijten, maar met een vanzelfsprekendheid, een defaitisme die velen in het publiek waarschijnlijk op enige wijze konden herkennen. In de metro terug viel het oog achteraan in de wagon op een als Tinky Winky verkleedde jonge vrouw. Helemaal alleen, zichzelf verschuilend achter haar handtas. Ze had beter naar The Delines kunnen zijn gegaan.
Foto’s (c) Perry Hermans / Maxazine
