Wille and the Bandits stonden afgelopen zomer op Bospop. Op zondagmiddag 27 oktober waren ze weer in Weert, nu in De Bosuil. Voordat dit drietal ging optreden, betrad een onbekende band uit St. Louis het podium. Hun lange naam, Al Holliday & The East Side Rhythm Band, is niet gemakkelijk om meteen te onthouden. De frontman van deze tienkoppige band is zanger/multi- instrumentalist Al Holliday. Tijdens deze toer waren ze met zes personen.
De Bosuil geeft ook jonge en onbekende bands de kans om op te treden. Deze jonge band greep deze kans met beide handen aan. Al heeft een aangenaam, warm timbre in zijn stem, waar soms een klein schor randje op zit. Hij voelde zich direct thuis op het podium. Toetseniste Alexandra Sinclair had duidelijk plezier, ze bewoog al spelend mee met ‘Just like that’. Bovendien kleurde haar jonge stem mooi bij die van Al. In een aantal nummers had drummer Jared McFarland de achtergrondzang. Er werd prima gespeeld, maar er had wat meer interactie mogen zijn tussen de bandleden onderling. Dat stukje performance mag bij een aantal bandleden nog wat groeien, net als het maken van oogcontact met het publiek. Niet bij iedereen zagen de uptempo nummers er levendig genoeg uit.
Bittersweet home Chicago
Al zong met passie en beleving, zijn warme stem zal ook de bluesliefhebbers aanspreken. Op het gezicht en in de bewegingen van Alexandra was te zien dat ze de muziek voelde. In ‘Bittersweet home Chicago’ speelde trompettist Ryan Torpea mooi zacht, klasse! Ze speelden een prima gevarieerde, soul, funk en R&B set. Waarbij bassist Kevin Beaudrexl, heel gefocust, voor een prima basis zorgde. Nic Pitti gaf een mooie, maar iets te bescheiden aanvulling op de saxofoon. ‘Al Holliday & The East Side Rhythm Band’ viel in de smaak bij de fans van Wille and the Bandits, en is zeker een naam om te onthouden.
Wille and the Bandits
Tot ontzetting van de fans werd een poosje geleden bekend gemaakt dat drummer Andrew Naumann en bassist Matt Brooks volgend jaar geen Bandits meer zijn. Het touren werd ze te veel in combinatie met hun gezin. Dit is dus het laatste optreden van dit drietal in De Bosuil. Toch waren er minder bezoekers dan verwacht. Veel of weinig publiek, The Bandits gaven zich al tijdens het eerste nummer, ‘Victim of the night’ helemaal. Wille zong en speelde, zoals altijd met bezieling. Andrew drumde even gretig en strak als altijd. En Matt was met zijn zessnarige bas veel meer dan alleen maar onderdeel van de ritmesectie.
Natuurlijk is dit drietal volledig op elkaar ingespeeld. Één blik was voldoende om elkaar te begrijpen en tempo en/of volume op te voeren. Voor verschillende nummers gebruikte Wille zijn lapsteelgitaar, zoals voor ‘Black Woman’. Hier bespeelde Andrew behalve zijn drumkit ook de jambe, waarbij hij sfeervol in het licht werd gezet. Wille danste mee op het opzwepende ritme.
Four Million Days
Matt speelde langzame, lage noten op zijn elektrische bas, solo. Andrew drumde, heel ingetogen een enkele slag. Door middel van subtiel oogcontact werden tempo en volume op subtiele wijze opgebouwd. Heel terecht was er tussentijds applaus. Na non-verbale communicatie vervolgde Wille op akoestisch gitaar. Met zijn schorre stem zong hij even zo goed als solo. De rust werd gaaf gespeeld, de fans luisterden ademloos toe. Wille speelde ook een stuk op zijn lapsteel. Zo werd ook dit nummer op imposante manier gespeeld en gezongen.
‘Angel’ is de ode aan Wille’s overleden moeder, en wordt ‘altijd’ gespeeld. Deze begon met een solo op de bas. Met behulp van zijn pedals/pedalboard toverde Wille de meest bijzondere, en gevoelige geluideffecten uit zijn Spaanse gitaar. Het publiek was hier muisstil. Tempo en volume werden opgevoerd, de mannen leken elkaar wel op te jagen om nog sneller te gaan spelen. Fans klapten spontaan mee. Het tempo vertraagde, de sfeer werd weer ingetogen. Wille speelde op ontroerende manier. Daarbij gaaf het minimalistische licht precies de juiste dosering om de emotie nog beter over te brengen. Menigeen had kippenvel, weer was er een extra applaus. Tijdens een nog emotioneler en kleiner gespeeld deel werd het kippenvel vast nog dikker. Na deze fenomenale versie van ‘Angel’ volgde er een aantal ‘feel good’ nummers. Ook deze werden fantastisch gespeeld, zelfs de rust in ‘Jack the lad’ verliep super strak.
1970 Als afscheidsfeestje
Het was niet verrassend dat ‘1970’ de toegift was. Nog even mocht men van dit drietal genieten. Matt and Wille stonden tegen over elkaar te spelen, ze genoten er duidelijk van. Andrew gaf een drumsolo weg. Natuurlijk was er ook bij hun het besef dat hun gezamenlijke avontuur ophoudt te bestaan. Het leek wel of ze nòg meer gaven dan anders. Zo werd ‘1970’ een heerlijk afscheidsfeestje. Na dit memorabele concert kwamen Wille, Matt en Andrew de zaal in. Voor de trouwe fans voelde dit als een heus afscheid. Zij namen met een hand of een dikke knuffel afscheid van Matt en Andrew. Natuurlijk hoopt men ze, in een andere samenstelling, weer eens terug te zien. Want Matt en Andrew blijven muzikant.
De toekomst voor Wille and the Bandits is al veilig gesteld! Vanaf volgend jaar zullen ‘The Bandits’ een kwartet zijn. Er staat al een toer door Engeland gepland. Ze komen vast en zeker ook naar Nederland. Hopelijk zijn ze dan weer te zien in De Bosuil.
Foto’s (c) Hen Metsemakers
