De Britse prog rockband Mostly Autumn is één van de bands al diverse keren in De Bosuil heeft opgetreden. Ieder optreden is anders, maar altijd van hoog niveau. Op vrijdagavond 25 oktober kwamen de fans weer naar Weert toe. Het voorprogramma werd verzorgd door de Haagse band Kingfisher Sky. Deze band mengt klassieke-en folk elementen in hun soms stevige prog rock. Ze hebben zich laten beïnvloeden door bijvoorbeeld Kate Bush, Porcupine Tree, en Mike Oldfield.
Celliste Maaike Peterse kon vanavond niet. Daarom speelden ze vanavond ‘maar’ met vijf personen. Op een volledig donker podium verschenen de mannen. Toen zij ‘To turn the tables’ begonnen te spelen, verscheen Judith Rijnveld. De eerste noten die ze zong waren flink hoog, ze haalde ze moeiteloos. Tijdens een ingetogen stuk, gebruikte Ivar de Graaf één hand om de drumvellen zacht te raken.
Mercy on this wounded heart
De beweeglijke bassist Nick Verschoor trok soms flink aan zijn snaren. Maar tijdens het intro van ‘Mercy on this wounded heart’ hoefde hij niet mee te spelen. Het gitaarspel van Edo van der Kolk was heerlijk. Judith toonde een vrouwelijke, maar stoere manier van performen. Ze had volop interactie met Nick en Edo. In de rustigere stukken in ‘Technicoloured eyes’ kwam het keyboardspel van Erik van Ittersum prima tot zijn recht. Judith zong met emotie, dat kwam met name naar voren in ‘Cornelia’. Dit is een eerbetoon aan Chris Cornell, en aan anderen die moeite hebben met het leven. In bijvoorbeeld ‘Strength of the endless’ was er ruimte voor plezier, en dat lieten ze zien. Kingfisher Sky draait al meer dan 12 jaar mee. Toch was dit voor een aantal mensen een eerste (live) kennismaking, die goed in de smaak viel!
Mostly Autumn
Na de pauze begonnen toetsenisten Angela Gordon en Iain Jennings in het donker te spelen. De beelden op de beamer startten, en meer bandleden verschenen. Olivia Sparnenn kwam, onder luid applaus, als laatste op. Vrijwel meteen zong ze de eerste woorden van ‘Sight of day’, en dat deed ze zoals gewoonlijk zeer goed. Bassist Andy Smith stond vrij ver achterin, maar hij was (zeker voor zijn doen) al best beweeglijk. De gitaristen Bryan Josh en Chris Johnson zongen delen mee. Het snelle gitaarspel van Bryan was werkelijk super. Van flinke bak power daalden tempo en volume in één keer. Bryan speelde met passie. Henry Rogers is een dynamische drummer, in de uptempo stukken drumde hij met mooi accenten. In dit klein gespeelde deel ging hij perfect mee in de ingetogen sfeer, het publiek was muisstil. De wending naar het uptempo stuk verliep vlekkeloos.
The last climb
Na deze openignstrack van ruim 14 minuten begroette Bryan ons kort, maar hartelijk. Voor aanvang van ‘The last climb’ verliet Olivia de bühne, Bryan zong een groot deel van de tekst. Angela nam Olivia’s plaats achter de microfoon in, zij had een deel van de zang. Vervolgens speelde ze een heel mooi stuk op haar dwarsfluit. Vlak voor het einde speelde Bryan met ongekende emotie. Alles werd prima in het licht gezet.
Tijdens de klein gespeelde gitaarsolo van ‘Evergreen’ kwam Olivia langzaam teruggelopen. Olivia zong ingetogen, zij wist het publiek te raken met haar heldere zang. In dit rustige stukje hoorde je een foutje van Bryan. Dat is zeldzaam, maar dat kan de beste gebeuren, het is immers live. De rest verliep goed, dat geldt ook de tempo-en volumewisselingen. Olivia pakte haar tamboerijn en ging naast Andy dansen. Het tempo vloog om hoog, ze gingen uit hun dak. Mostly Autumn had er duidelijk zin in, dat zag en voelde je aan alles.
White Rainbow
‘Burn’ was het eerste nummer dat van ‘White Rainbow’ gespeeld. Dit album kwam afgelopen voorjaar uit, en werd opgedragen aan medeoprichter, Liam Davidson. Hij overleed twee jaar geleden, totaal onverwacht. Ook ‘Western Skies komt van dit album. Dit nummer startte met toetsen, akoestisch gitaarspel en dwarsfluit. De rest van de band viel bij. Tempo en volume werden opgebouwd, het tempo werd opzwepend, Olivia spoorde iedereen aan om mee te klappen, dat deed men graag!
Chris kampte technische problemen. De show must go on, en het werd opgelost door de geluidstechnicus van De Bosuil. Na ‘Changing lives’ klonk het herkenbare intro van ‘Silver glass’. Ook vanavond zong Chris met zijn onvoorstelbare hoge en heldere stem dit foutloos. Henry bespeelde de cimbalen uiterst zacht. Deze ballad werd geweldig opgebouwd, onder andere door het fantastische gitaarspel van Bryan. Het einde werd prachtig klein gebracht.
Gaze
‘Tomorrow never dies’ begon heel rustig, maar dat ontaardde in een feestje op het podium. Zelfs Chris, die anders vrij rustig is, stond flink te dansen. Aan alle feestje komt een einde, zo ook aan dit concert. Men wilde een toegift, daarom was het flink rumoerig in De Bosuil. Chris en Angela kwamen als eerste terug. Zij begonnen akoestisch met ‘Gaze’. Het duurde even voordat bijna iedereen weer stil was. Fans waren onder de indruk van dit klein gezongen en gespeelde duet.
Inmiddels was de voltallige band terug. Zij trakteerde de aanwezigen op ‘Heroes never die’ en ‘Forever and beyond’. Hoewel er weinig verrassingen op de setlist stonden, was alles zeer goed gespeeld en gezongen. Na bijna twee uur spelen werd het lange slotapplaus dankbaar in ontvangst genomen. Daarna nam Mostly Autumn alle tijd voor een knuffel en/of gesprek met hun trouwe fans. Zodoende bleef het tot in de kleine uurtjes gezellig in De Bosuil.
Foto’s (c) Jorrit van Bennekom
