Op 25 oktober aanstaande komt het nieuwe album ‘Close Beauty’ van Jan Akkerman uit. Naast de uitgave op glimmend polycarbonaat zal het album ook uitgebracht worden op vinyl. Het is het eerste nieuwe werk van Akkerman sinds 2011.
Akkerman behoeft eigenlijk geen introductie. Hij werd een keer zelfs in 1973, gedragen door de vleugels van het succes van Focus waarin hij speelde, door lezers van Melody Maker uitgeroepen tot beste gitarist van de wereld. In de lijst van 100 beste rockgitaristen van Rolling Stone Magazine komt hij dan weer helemaal niet voor, hetgeen maar aangeeft hoe waardevol zo’n medaille is. Buiten kijf staat dat Akkerman een top muzikant is die een enorm breed spectrum beheerst qua stijlen en adembenemende uitvoering daarvan. De man is uniek.
Op het album wordt Akkerman begeleid door Marijn van de Berg op drums. Akkerman speelde al eerder met van den Berg, een veelgevraagd sessiemuzikant, die ook live zijn sporen ruimschoots verdiende op het podium bij onder andere Gordon, Wolter Kroes en en de 3J’s. Op bass speelt niemand minder dan David de Marez Oyens die net als Akkerman zelf moeiteloos switcht van jazz naar rock, naar latin en fusion. Op keyboards Coen Molenaar, ook al vanaf 2011 spelend bij Akkerman. Molenaar produceerde het album ook.
Het album klinkt erg goed. De open sound waarin voldoende ruimte zit om ieders virtuositeit te laten shinen laat nog maar weer eens goed horen hoe mooi de nummers zijn gecomponeerd en gearrangeerd. Er is hoorbaar veel geduld en liefde gestoken in deze productie.
Openingstrack ‘Spiritual Privacy’ is een showcase van hoe goed Akkerman nog steeds is op de akoestische gitaar. Op een jazzy akkoordenprogressie waarvoor Akkerman ook gekend is schildert hij met een gevarieerd palet aan kwasten dan weer aan Andalusisch vergezicht, dan weer een Jackson Pollock-achtig action canvas. Een indrukwekkende opening, die uitnodigt om verder te luisteren.
Een ander hoogtepunt op het album is een prachtig drieluik dat, misschien wel met een knipoog naar ‘Introspection’ van “onze jodelende gek met zijn dwarsfluit”, Thijs van Leer, ‘Retrospection’ heet. Een prachtige, dynamische opbouw waarbij de toetsen van Coen Molenaar een bij tijd en wijle bijna Disney soundtrack-achtige orkestratie bieden waarop de gitaar van Akkerman alle ruimte krijgt om te excelleren.
Dan ‘Tommy’s Anniversary’ met de zo typische West-Coast sound, a la de albums zoals we die nog van GRP (Gruisin-Ritenour Productions) kennen. Heerlijk om naar te luisteren. Natuurlijk is het allemaal niet nieuw en revolutionair meer, maar dit wordt wel op internationaal topniveau tot in de finesses gebracht. Akkerman op zijn best.
Het hele album bestaat uit pareltjes, allemaal vanuit hun eigen invalshoek. Als je al liefhebber van van de muziek van Akkerman bent, dan zal dit nieuwe album digestief gezien geen enkel probleem zijn. Het luistert heerlijk weg en na een paar keer groeit het helemaal door. Een no-brainer dus om aan te schaffen.
Samenvattend kan de conclusie niet anders zijn dan dat Jan Akkerman met ‘Close Beauty’ een top-album heeft afgeleverd. Verkooprecords zal hij er echter niet mee gaan breken, maar de rechtgeaarde jazzrock/fusion liefhebber zal ervan genieten als van met water aangelengde honing. Akkerman laat zien dat hij nog steeds een “force to be reckoned with” is. Zoals Jean Paul Heck, schrijver van de biografie van Akkerman al zei: “Jan is met afstand de grootste, de meest invloedrijke gitarist in de Nederlandse pophistorie. Nog steeds. Maar zeker niet de makkelijkste. En hij heeft natuurlijk wel een verhaal te vertellen.”
Met ‘Close Beauty’ schrijft Akkerman weer een nieuw hoofdstuk van dit verhaal, en het zal niet het laatste zijn. (8/10) (Music Theories Recordings/Mascot Label Group)