The Analogues zijn de afgelopen jaren het predicaat coverband eigenlijk wel ontgroeid. Oke, het is natuurlijk nog altijd het materiaal van The Beatles dat ze spelen, maar ze hebben het zich de afgelopen jaren wel eigen gemaakt door van alle albums die The Beatles na 1966 niet live hebben gespeeld zoveel mogelijk dicht bij het origineel te komen door alle instrumenten te gebruiken die The Beatles zelf in de studio ook gebruikten. De afgelopen jaren speelden ze op die manier de albums ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’, ‘Magical Mystery Tour’ en ‘The White Album’ integraal. Logischerwijs is dit jaar, precies 50 jaar na het verschijnen, ‘Abbey Road’ aan de beurt. Het laatste album dat The Beatles opnamen (het materiaal van ‘Let It Be’ uit 1970 was hiervoor al opgenomen). Deze avond speelden ze het in een zaal waar die ze voor de tweede keer weten uit te verkopen: de Ziggo Dome.
‘The White Album’ is een veelzijdig album, maar daardoor geen album dat The Beatles ooit hadden bedoeld om integraal live uit te voeren. Een uitvoering daarvan had niet gepast in een grote zaal als de Ziggo Dome vanwege de te intieme nummers die het album bevat zoals ‘Blackbird’ of ‘Julia’, of een avant-garde nummer als ‘Revolution 9’. Echter in het theater werkte dat wel. ‘Abbey Road’ was ook nooit door The Beatles bedoeld om live uit te voeren, maar toch blijkt dat album beter live tot zijn recht te komen dan ‘The White Album’.
De avond was opgedeeld in twee delen. In de eerste helft kwam ‘Abbey Road’ integraal voorbij. Met twee klassiekers als ‘Come Together’ en ‘Something’ hadden ze natuurlijk al een ijzersterk begin als start. Net als bij hun vorige shows kwamen ook hier de kleine details naar voren. Zoals de hamer en het aambeeld in ‘Maxwell Silver Hammer’, en de Moog synthesizer in ‘Here Comes The Sun’ en ‘Because’. In de bluesrock song ‘I Want You (She’s So Heavy)’ maakte Jan van der Meij, die eerder verstek moest laten gaan vanwege gehoorproblemen, een comeback . Een andere oude bekende gastzanger, Merijn van Haren, vervulde een gastrol om Paul McCartney’s schreeuwstem te evenaren in ‘Oh! Darling’. Maar bovenal waren het de nummers van de tweede LP-kant die ook deze avond voor kippenvel zorgden. Zoals de strijkers op de achtergrond bij ‘Here Comes The Sun’, de samenzang in ‘Because’, en de eindmedley van ‘Golden Slumbers’, ‘Carry That Weight’ en ‘The End’. Ook de hidden track ‘Her Majesty’ werd niet vergeten; vlak voor de pauze en werd als een soort kleine toegift door Diederik Nomden gespeeld. Wat deze helft duidelijk maakte is dat ‘Abbey Road’ 50 jaar later nog altijd niet gedateerd is, en ook live goed werkt in een grote zaal als de Ziggo Dome.
Hoewel ‘The End’ een mooi slotakkoord had gevormd was het nog niet klaar. In de tweede helft kwam een selectie langs van andere albums uit de periode van 1966 tot 1970. Bijzonder genoeg werd als eerste de minder bekende George Harrison-compositie ‘I Me Mine’ van het ‘Let It Be’ album gespeeld. Gevolgd door een blokje van drie songs van een album wat ze (helaas) tot nu toe nog niet integraal hebben gespeeld: ‘Revolver’. Van dat album kwamen ‘Taxman’ (eveneens een Harrison compositie), ‘Eleanor Rigby’ (waar Paul McCartney het live tegenwoordig uitvoert met een synthesizer gebruiken The Analogues wel echte strijkers), ‘She Said, She Said’ en ‘Got To Get You Into My Life’, dat wederom door Jan van der Meij werd gezongen. Er leek wel enige chronologie in te zitten, want chronologisch gingen ze hierna verder naar 1967 met ‘Penny Lane’, ‘Strawberry Fields Forever’, ‘Good Morning, Good Morning’ en ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’.
Ook ‘The White Album’ werd met een blokje vertegenwoordigd. Met precies de nummers die wel in een grote zaal als de Ziggo Dome werkten: ‘Happiness Is A Warm Gun’, de McCartney ballad ‘Mother Nature’s Sun’, ‘Obla-di-Obla-da’ (waar de meningen onder muziek-puristen verdeeld over zijn) en de hardste Beatles-song ooit gemaakt: ‘Helter Skelter’, waarbij Merijn van Haren weer McCartney’s vocalen verzorgde. Het blokje van ‘Let It Be’ dat bestond uit ‘Two Of Us’ (perfect als duet gezongen tussen Felix Maginn en Diederik Nomden), ‘Across The Universe’, ‘Get Back’ (opnieuw gezongen door van der Meij) en ‘Let It Be’ werd merkwaardig genoeg onderbroken voor het laatste nummer van ‘Sgt. Pepper’: ‘A Day In The Life’. Een toegift kwam er vervolgens nog met het psychedelische ‘I Am The Walrus’, ‘Hey Bulldog’ en ‘All You Need Is Love’.
Dat The Beatles gemakkelijk stadions hadden kunnen vullen met een tournee rondom ‘Abbey Road’ bleek vanavond 50 jaar later nu The Analogues het album alsnog live uitvoerden. The Beatles hadden destijds het plan om nog een vervolgalbum te maken dat er nooit is gekomen. Ook de plannen om weer op te treden kwamen voorbij. The Analogues weten 50 jaar later die mogelijkheid toch nog te geven en redelijk in de buurt te komen van hoe het zou zijn geweest als The Beatles in 1969 op tournee waren gegaan. Een uitstekende pleister op een historisch gemis. Na volgend jaar nemen ze hiervan een lange pauze, dus nu moet je nog je kans grijpen om dit mee te maken.
Foto’s (c) Armelle van Helden
