Niet veel bands maken muziek met de spottende bijnaam ‘supermarktmuziek’. Nummers die je wel herkent, maar waarvan je niet weet van welke artiest ze zijn. Muziek die je in de supermarkt hoort, feelgood music met een lekker herkenbaar deuntje. Shakatak is zo’n band die dat soort muziek maakt. Originele onvervalste Britse jazzfunk. Te vergelijken met de vroege Level 42 en Incognito. Bands die nooit vervelen. Shakatak speelde zondagavond het laatste concert van een korte Europese tournee in Poppodium Grenswerk in Venlo. Voor een te klein publiek gaven de Britten een show vol overgave, plezier en muzikaliteit.
Met een typisch Engelse entree met gepersonaliseerde intro kwam de band op vanuit het midden achter. Ze openden met ‘Invitations’, waarbij zangeres Jill Saward en haar backingvocaliste Jacqui Hicks op dwarsfluit naar de stijl van Matt Bianco refereerden. Hitje uit het verleden ‘Easier said than done’ volgde direct, met naast de zo voor het nummer typerende keyboards van Bill Sharpe, ook een grote rol voor de JayDee basgitaar van George Anderson.
Wat direct opviel was dat de band nog steeds plezier had in het optreden. Een korte af- en aankondiging maakte duidelijk dat het een mooie avond zou worden met oud en nieuw werk. Het werd gevolgd door de openingstrack van het laatste album, ‘To be loved’, waarbij Sharpe wederom een hoofdrol opeiste. Weer terug in de tijd ging men met ‘Don’t say that again’, de albumtrack van lang geleden, voornamelijk uit de gitaar komende van Alan Wormald. Ook ‘Streetwalking’ en het swingende ‘City Rhythm’ kwamen vlotjes uit de strot van Jill, die na 40 jaar de snelle overgangen van vroeger niet meer haalde, maar zeer zeker de zuivere noten nog uit haar stem toverde.
Een verklaring waarom het nieuwe album ‘The blue zone’ heet, werd opgevolgd door de titeltrack van het album, wat wellicht in een bigbandversie nog beter tot zijn recht zou zijn gekomen. Met het scatten liet de band horen nog steeds niet bang te zijn voor iets fris. ‘Photograph’ gaf wat rust alvorens de band heel even van het podium stapte voor een korte pauze. Een pauze waarvandaan Anderson eerder terug kwam, om het Venlose publiek een dikke bassolo te geven waar zelfs Mark King een puntje aan kon zuigen. Die solo werd verlengd toen drummer Roger Odell het podium opstapte en hem vergezelde. Toen de hele band hen kwamen begeleiden kwam grote hit ‘Dark is the night’.
Toen Jill ‘Day by day’ aankondigde, oorspronkelijk samen met Al Jearreau, vond de goedlachse zangeres het genoeg geweest. Haar schoenen knelden, en spontaan gooide Saward haar schoenen voor het podium op de grond. Een geluk voor haar dat haar schoenen netjes terug gedeponeerd werden op de podium.
Ook ‘Night birds’ kwam vlotjes en strak uit de de instrumenten en monden van de Engelsen, die wellicht wel eens hun laatste tournee op het Europese vaste land speelden, met de voor muzikanten dure Brexit in het verschiet. Hoewel… George en Jill namen reeds een voorschot op die perikelen, en George verhuisde reeds naar Amsterdam, terwijl Jill inmiddels op Sicilië woont.
De handen gingen nog een laatste keer op elkaar bij de toegift, waar ‘Down on the street’ werd ingemixt met ‘Watching you’, het werd een van de hoogtepunten van de avond. Shakatak is niet zo’n band die direct voor herkenning zorgt bij het horen van de naam, de muziek echter sprak voor zich. Bijna 40 jaar na oprichting (volgend jaar de grote 40th anniversary tournee), klonk de band verre van gedateerd. Shakatak was nog even vers als vroeger.
Foto’s (c) Bart Teunis / Maxazine
