De vernieuwde Muziekgieterij werd afgelopen vrijdag officieel geopend. De Maastrichtse poptempel in het hippe Sphinxkwartier is gerestyled en uitgebreid. Daarmee heeft zij nu twee zalen met een capaciteit van respectievelijk 300 en 1100 bezoekers. Daarnaast is er een gezellige foyer waar iedereen kan nagenieten in een open, industriële omgeving van de voormalige timmerfabriek.
De aftrap mocht worden verricht door de vermaarde Belgische band Triggerfinger. Dat was niet echt een verrassing. De band heeft een ijzersterke live-reputatie en het feit dat ze Belgisch zijn, onderstreept de nauwe banden die de Muziekgieterij, en ook hun festivalbroertjes Bruis en Transformer, altijd al hebben gehad met de spannende Belgische muziekscene.
De grote zaal was dan ook snel uitverkocht. Dat betekende niet alleen een volle benedenzaal, maar ook een volgepakt midden- bovenbalkon, overigens overal met goed zicht. Over het geluid liepen de meningen iets uiteen, wat wellicht werd beïnvloed door de plaats in de zaal of op de balkons. Al met al mag de Muziekgieterij zeker worden gecomplimenteerd met de dit nieuwe, ‘oude’ complex.
Het verjaardagscadeau Triggerfinger werd meteen gretig uitgepakt door het publiek. De opkomst van het illustere drietal Ruben Block (gitaar), Paul van Bruystegem (bas, en zonnebril) en Mario Goossens (drum) schepte meteen al hoge verwachtingen die, om maar meteen vooruit te lopen op de eindconclusie, ook volledig werden waargemaakt. Triggerfinger legde de lat hoog, maar sprong er met gemak overheen, ook geholpen door de extra gitarist Geoffrey Burton. Sinds 2017 meespelend met Triggerfinger deed hij zijn best, speelde goed, maar haalde het echter niet in uitstraling en charisma van het originele trio, dat met dit optreden en de huidige tournee hun twintig-jarig bestaan vierde. Dubbel feest dus voor band en zaal.
Meteen met het openingsnummer ‘I’m coming’ vertrok de trein die vervolgens anderhalf uur zou doordenderen. Een overdonderende start met vervolgens ‘First taste’ en ‘Let it ride’. Hiermee reed de band snoeihard menig station voorbij in een soort nachtelijke roes door een apocalyptisch stadslandschap met links en rechts donkere hoekjes, maar evenzeer fel belichte crossovers. Tijdens de rit hielden de pompende bas van Paul en strakke drum van Mario de gierende gitaren echter keurig in het gareel.
Door het hoge tempo leek Triggerfinger het publiek bij de strot te willen grijpen en te wurgen. Geen tijd voor uitleg of interactie. Of het moesten de ‘rockposes met oog voor style’ zijn van Ruben, uiteraard met zijn iconische grijze haar en dito baardje en gestoken in een strak zwart pak met een print die wonderwel paste bij het podiumdoek en de rood-witte belichting. Zijn rode glitterlaarsjes maakten het helemaal af. Ruben kon het hebben, en dat wist hij zelf maar al te goed.
Na een zestal nummers liet hij zijn wurggreep op het publiek voor het eerst wat los. ‘Hallo Maastricht’, waarna in de rest van de set de complimenten over de zaal en het publiek werden uitgestrooid. Hoewel hij datzelfde publiek ook subtiel terechtwees toen er in de rustige en heel gevoelige delen van de set (Ja, die waren er ook…) nog geklets vanachter in de zaal richting podium waaide. Onze excuses, Belgen…, welkom in Nederland… .
Triggerfinger liet zich uiteraard niet van de wijs brengen en ging voortvarend door waar het was gebleven: een sterke, strakke set neerzetten. Het getuigt van grote klasse dat een band, slechts bestaande uit bas, drum en gitaar twintig jaar lang zo veel variatie in de nummers weet te leggen. Elk nummer heeft, en geeft, veel energie, maar is altijd weer net even anders gedoseerd en uitgewerkt. De variatie en de energie kwamen in het vervolg van de set prachtig voor het voetlicht, zonder een ‘best of’ te worden. In dat kader werd ‘I follow rivers’ (gelukkig) niet gekunsteld in de set gepropt, maar het bekende fluitdeuntje werd knap verpakt in de overgang tussen twee nummers, waardoor deze oorwurm zich toch ook weer in je hoofd nestelde.
En daarin nestelde zich zeker ook het hoogtepunt van de avond, en titelsong van hun laatste album, ‘Colossus’. Uitgesponnen in een lange versie, gespeeld met twee (!) basgitaren en ruimte biedend voor een magistrale drumsolo van Mario Goossens, ‘de beste drummer van België…’. De podiumopstelling was symbolisch voor het belang en de beleving van Mario. Daar waar een drummer vaak teruggetrokken aan de achterkant van het podium zit, stond de drum van Mario nu juist midden vooraan en zat hij er zeker niet rustig achter, maar speelde hij alsof zijn leven er van af hing en beklom hij menigmaal, in pure extase en tot vreugde van het publiek, zelfs zijn eigen muziekinstrument. Het publiek was natuurlijk allang volledig mee, maar gaf de van speelplezier druipende band ook veel energie terug dat uitmondde in een grote ovatie na het laatste, toepasselijke nummer ‘All this dancing’.
Gelukkig was dit niet de laatste halte in deze dollemansrit. Met ‘Mandown’ ging de flitstrein in de toegift weer verder door de warme nacht om na een wederom strak uitgevoerd ‘Funtime’ bij het eindstation uit te komen.
Triggerfinger en Muziekgieterij gaven afgelopen vrijdag precies wat het prachtige Maastricht al jaren verdient: een mooi poppodium waar kan worden genoten van gedenkwaardige optredens. Triggerfinger gaf de overrompelende aftrap. Nu is het aan de Muziekgieterij zelf om door te pakken in de toekomst. Daar hebben we, gezien de programmatie, alle vertrouwen in. En de toekomst van Triggerfinger zelf? Die geoliede (show)trein zal heus niet snel ontsporen. Wel benieuwd wel spoor ze zullen berijden op hun nieuwe album. Stay tuned!
Foto’s (c) Anita Martin / Maxazine