Allie X was het eerste optreden van de dag 2 van Lollapalooza Berlijn op de South Stage, wat betekende dat er nog niet zoveel bezoekers bij het immense podium stonden. Alexandra Ashley Hughes maakte het niets uit; geheel in het zwart,met zonnebril, zet ze ‘Bitch’ in. De schelle maar poppy stem van Hughes deed aan Madonna denken. Het optreden werkte beter dan koffie: I’m your bitch, you’re my bitch (Boom, boom). Cynisch lachend bracht Hughes daarna ‘Not so bad in LA’ ten gehore; haar stem werd dieper, waardoor het lied een eerie randje kreeg.
Bij Dean Lewis, direct na Allie X op het North Stage, probeerden meisjes het VIP-vak zonder bandje binnen te komen. Lewis zong over zijn gebroken hart; ‘Stay Awake’ werd vrolijk aangekondigd, maar met de waarschuwing dat het een serieus nummer was. We voelden Lewis‘ pijn. En ook de jonge meisjes leken zich te kunnen identificeren.
We besloten daarna om het nieuwe podium de Weingarten eens te gaan bezoeken. Op dat moment was de Ierse Lilla Vargen achter haar keyboard aan het zingen. Vargan maakte grapjes, „Het volgende nummer zullen jullie, net als al mijn andere liedjes, waarschijnlijk niet kennen.“ ‘On the Shore’ klonk soulful en ingetogen. Hier gaan we meer van horen.
Voor het contrast gingen we daarna terug naar de South Stage, waar zich de vele, zeer vele, Rita Ora fans verzameld hadden. En zij werden niet teleurgesteld: getrainde dansers en danseressen begeleidden Rita Ora vanaf het eerste nummer ‘For You (Fifty Shades of Freed)’. Ora bracht een geweldige dosis energie mee en had veel interactie met het publiek; been waiting for a lifetime for you…het publiek had hierop gewacht en zelfs de zon begon te schijnen!
Enige tijd later begon op hetzelfde podium Hozier. Andrew Hozier-Byrne had er misschien wel zin in, maar hij was slecht te verstaan vandaag. Gelukkig had hij een aantal vrouwelijk muzikanten, onder andere op gitaar en percussie, meegenomen en zij maakten het een aangenaam optreden. Van ‘Now I can Breathe’, via ‘Someone New’ met viool, naar afsluiter ‘Take me to Church’, helemaal niets mis mee.
Op de Alternative Stage maakten veel jonge mensen zich ondertussen op voor Rex Orange County. Zo vol hadden we het nog niet gezien bij dit podium. De jonge Alexander O’Conner had er blazers bijgehaald. De zogenaamde neo-soul ging er goed in bij het publiek, vanaf het eerste nummer ‘New House’ werd er meegezongen. Het publiek danstte op ‘Television/ So Far So Good’, waarmee de band letterlijk stof deed opwaaien!
Khalid kwam vrolijk lachend het podium op, en begon met ‘Twenty One’. Danseressen in fluoriscerend rose op het podium, een mooie diepe zangstem, verslavende beat, ‘8Teen’… en we swingden mee. Relatief rustige muziek op een festival en het werkte!
Weer terug bij de Weingarten, want medelanders Pip Blom speelden! Wat een feestje! Pip is pas 22, maar zij en haar band wisten hoe er ordentlich gerockt moest worden! De vonken vlogen ervan af, zowel qua geluid als engagement: Pip Blom gaat de wereld veroveren!
Duitse artiesten zijn populair in Duitsland. Maar Kraftklub is de overtreffende trap. De heren kwamen de South Stage op alsof ze net van kantoor kwamen, in pak. Maar direct geht es los: de mannen waren alles behalve saai – ze sprongen op een neer tijdens ‘Hallo Nacht’: Aber abends bin ich wach zong zanger Felix Brummer: nou, wij ook! De aanstekelijke Indie Rap bracht het hele veld in beweging. Tijdens Eure Madchen deed de band een volle minuut een volledige freeze …alles stil…geen beweging…BOEM…denn im Studio sind 44 Grad! Dit was een waardige afsluiter voor de South Stage: 2 uur lang gefeest!
Het laatste optreden op de North Stage was Kings of Leon. Het was inmiddels donker geworden toen de serieus kijkende mannen het podium op kwamen en ‘Crawl’ inzetten. Gitaren! En goed gebruik van het licht, zonder show-off. Of het nu aan de ietwat vermoeid ogende zanger Caleb Fallowill lag, of dat het publiek moe was van het dansen op Kraftklub: het optreden werkte wat mat.
We besloten de avond dan ook af te sluiten in de Weingarten waar Harleighblu tegelijkertijd met Kings of Leon en dj Martin Garrix speelde. Er stonden waarschijnlijk 20 mensen bij het podium. Volledig onterecht; dit was waarschijnlijk Lollapalooza’s best kept secret! Harleighblu’s nu-soul liet alle 20 mensen bewegen: wat een stem, wat een ritme, en wat een geweldige afsluiter van een memorabel Lollapalooza 2019!
Foto’s (c) Armelle van Helden
