De oppervlakkige muziekliefhebber denkt bij country al snel aan ‘Rawhide’ uit ‘the Blues Brothers’ waarin Bob van Bob’s Country Bunker weids aangeeft “We’ve got both kinds, country ànd western”. Na een dagje ‘Once In A Blue Moon’ ben je op de hoogte van de enorme reikwijdte van de country en americana. De organisatie is er voor deze tweede editie wederom in geslaagd om een gevarieerd programma samen te stellen dat een staalkaart bood van de hedendaagse Americana.
Het Amsterdamse Bos was voor de tweede keer het schitterende decor van ‘Once In A Blue Moon.’ Een zonovergoten editie dit jaar, de organisatie had zelfs een heus hitteplan in werking gesteld zodat er extra watertappunten waren geïnstalleerd en de bezoekers een waterflesje en zonnebrand mee het terrein op mochten nemen. De sfeer van Once In A Blue Moon had in ieder geval niet te lijden onder de hitte, het was gezellig en relaxed in het Amsterdamse Bos.
Baptiste W. Hamon
Om het internationale karakter van Once In A Blue Moon te onderstrepen begon Maxazine de dag met Baptiste W. Hamon, een Fransman die liet zien dat het Franse chanson en Amerikaanse country meer met elkaar gemeen hebben dan op het eerste oog lijkt.
Baptiste trad op op het buitenpodium in de volle zon op het heetst van de dag. Hij had een gitarist en pedal steel meegebracht voor de muzikale omlijsting. Baptiste zelf bespeelde een akoestische gitaar. Zijn muziek is het best te omschrijven als Franse chansons met een country swagger. Het meeste indruk maakte hij met het door Townes van Zandt geïnspireerde ‘Van Zandt’ wat klonk alsof Townes Van Zandt en Jacques Brel samen kwamen.
Robert Ellis
Robert Ellis is van een heel ander kaliber, een ras-entertainer, die ook bekend staat als de best geklede man in Country. Geheel in het wit, met glitters op zijn gezicht veroverde hij de harten van het publiek voor de Sugar Mountain stage met vermakelijke liedjes over flessenwater, crooner-achtige nachtclub muziek, maar ook met het prachtige gevoelige ‘Father’ met de diep melancholische sleutelzin “I wanted a father, but I’ll settle for a friend”. In de afsluiter toonde Ellis zich opstandig met het cynische ‘Nobody smokes anymore’ waarin hij betoogde dat de wereld alleen maar saaier wordt als niemand meer uit de band springt.
Gregory Alan Isakov
Afkomstig uit Zuid Afrika en opgegroeid in Amerika woont Gregory Alan Isakov nu in Boulder Colorado, waarvan spreekstalmeester Leo Blokhuis aangaf dat het er precies zo uitziet als Bob Ross Amerika schilderde.
Isakov is koning van de melancholische liedjes. Zijn band bestond uit 4 rasmuzikanten die contrabas, viool, gitaar, drums en banjo speelden. Isakov’s nummers bouwden zich vaak langzaam op vanuit een klassiek motief, soms een zigeunermelodie op de viool, maar zwelden dan vaak aan tot gedragen countryrock vol melancholie en liefdesverdriet. Een van de hoogtepunten was het prachtige verstilde ‘If I Go, I’m Going’ dat bekend is uit Californication.
Stef Kamil Carlens
Stef Kamil Carlens is een grote naam in de Belgische muziekscene, begonnen in dEUS, waarna hij deel uitmaakte van Zita Swoon en Moondog Jr. Stef kwam naar ‘Once In A Blue Moon’ met een band met eigenzinnige bezetting: drum, contrabas, keys en een harp. Zelf bespeelde Kamil gitaren en dobro. De muziek van Stef Kamis Carlens had altijd een stevig dansbare groove, dan weer dansbaar, dan weer jazzy of bijtend. Het mooist was het intens broeierige ‘Empty World’.
Ruston Kelly
Ruston Kelly belichaamt meer het karakteristieke beeld dat we hebben van de outlaw country zanger. Zeker toen hij afsloot met het klassieke outlaw country anthem ‘Asshole’ waarin hij verhaalt over zijn arrestatie die “Not necessarily entirely my fault” was.
Duff Mackagan
Duff Mackagan kennen we natuurlijk vooral als de bassist van het legendarische Guns ’n Roses, maar de laatste jaren was hij vooral solo actief en vorig jaar vroeg hij Shooter Jennings, inderdaad de zoon van outlaw country legende Waylon Jennings, om samen een Americana album te maken. Duff en Shooter namen Shooter’s band met fiddle, pedal steel, bas en drums mee naar ‘Once In A Blue Moon’ om country met een rock ’n roll attitude op het podium te brengen. Op de opzwepende riffs van Killling Joke’s ‘Requiem’ betraden Duff en zijn muzikale vrienden het podium. De band bracht volop energie, maar het was even wennen aan Duff’s stem. Maar na een furieuze uitvoering van de Guns ’n Roses klassieker ‘Dust & Bones’ was ‘Once In A Blue Moon’ om en met ‘Feel’ bracht hij een doorleefd eerbetoon aan gestorven muzikale helden als Prince, Chris Cornell en Chester Bennington.
Michelle David & the Soul Sessions
Van de rock ‘n roll van Duff Mackagan is het normaliter een grote stap naar stichtelijke gospel, behalve op ‘Once In A Blue Moon’. Eén tent verder en de bezoeker voelde zich in een kerk in het diepe zuiden van de VS met een onberispelijk geklede rhythm & blues band met een geweldige voorgangster in de sprankelende persoon van Michelle David. Het mooie van de gospel van Michelle David is de dubbele boodschap die ze afgeeft. Stichtelijke woorden als “soldier in the army of the Lord” verpakt in sensuele rhythm en blues, gezongen door een van de meest sexy soulstemmen. ‘Once In A Blue Moon’ kon het in ieder geval niet weerstaan en danste en zong uit volle borst “Give it to Jesus” mee alsof we massaal bekeerd waren.
Israel Nash
Israel Nash doet niet aan opsmuk. Samen met zijn drummer en bassist, gehuld in vale jeans en verwassen t-shirts deed Israel Nash gewoon waar hij het beste in is. Gedreven countryrock spelen. Het laatste deel van de show was het meest imposant met de bijtende gitaren van ‘Down In The Country’ over het Amerika van Trump en de Crosby, Stills, Nash & Young klassieker ‘Ohio’ waarmee hij de slachtoffers van “gunviolence” herdacht. Countryrock recht uit het hart.
The Waterboys
The Waterboys hadden hun grootste bekendheid in de jaren 80 met hun vlammende mix van rock, wave en folk. ‘The Whole Of The Moon’ is en blijft het signature nummer van de band. In de jaren 90 werd het stiller rondom Mike Scott en companen. De Waterboys hielden nooit officieel op te bestaan, maar was meer en meer een solo-project van Mike Scott. Met het in 2015 verschenen album ‘Modern Blues’ kregen the Waterboys een tweede leven.
Mike Scott was in een bovenstebeste stemming en the Waterboys begonnen dan ook met een stukje amateurtoneel waarin Scott aankondigde dat the Waterboys nog vastzaten op Schiphol en ‘Once In A Blue Moon’ kosten noch moeite had bespaard om de meest integere tributeband ut Memphis in te laten vallen. Als trio zongen Mike, Steve en brother Paul Hank Williams’ ‘Honky Tonkin’’ Daarna betrad de volledige band het podium en werd ‘Once In A Blue Moon’ verrast op een waanzinnige country-, blues- folk- rockshow. Krachtig, geïnspireerd en vol passie werden klassiekers als ‘Fisherman’s Blues’, ‘A Girl Called Johnny’ samen met meer recente pareltjes als ‘Nashville, Tennesssee’ gespeeld. Maar ‘Once In A Blue Moon’ ging helemaal los op het rockende ‘Medicine Bow’ en de grote hit ‘Whole of The Moon’. De heerlijke rockshow werd in stijl afgesloten met een laatste Hank Williams cover: ‘Your Cheatin’ Heart’.
The Grand East
Hoog tijd voor rootsrock uit eigen land. De naam zegt het al, uit het oosten des lands afkomstig is de rock ’n soul band the Grand East. Ongepolijste soulvolle rock ’n roll is haar handelsmerk en de tomeloze energie van zanger Arthur draagt er zorg voor dat je een show van de tukkers niet snel vergeet.
Van het beklemmende ‘What a Man’ via het fraai opgebouwde ‘I’ve Been Young’ naar de climax van ‘Kiss the Devil’, the Grand East nam met Arthur als grote voorganger het publiek van ‘Once In A Blue Moon’ stevig in haar greep om pas los te laten na een ontketend ‘Who Are You’ waarin Arthur een ware zegetocht over het veld maakte.
Eels
Eels is het vehikel van Mark Oliver Everett ook bekend als E. Eels en staat niet direct bekend als een roots- of Americana band. Maar dat deerde het publiek van ‘Once In A Blue Moon’ geenszins. De tent voor het hoofdpodium stond al ruim voor tijd vol in afwachting van één van de hoofdacts van de tweede editie van Once In A Blue Moon. Eels maakte geen knieval voor het country publiek in Amsterdam en opende met het soulvolle ‘Out in the Street’ van the Who en Prince’s klassieker ‘Raspberry Beret’ wat uit volle borst werd meegezongen. Waarna een bloemlezing volgde uit het brede oeuvre van Eels. Misschien wel het mooiste moment van de avond was de gloedvolle uitvoering van Brian Wilsons’ ‘Love and Mercy’.
Courtney Barnett
Op de valreep dan toch nog een frontvrouw op het podium van Once In A Blue Moon. En wat voor één. Courtney Barnett wordt in een adem genoemd met the Breeders en the Pixies. De tent voor het Sugar Mountain podium was gevuld met opvallend veel vrouwen tijdens Courtney’s show .
Courtney Barnett opende sterk met het lekker lijzige ‘Avant Gardener’ waarvan het refrein zich genadeloos in je hoofd wurmt. Uren later zing je nog “I’m having trouble breathing in”. Daarmee was de toon gezet voor een stevige rockshow. Misschien wel het mooiste was het loom groovende ‘Everybody here hates you’.
Next of Kin
The Dawn Brothers, DeWolff, Tim Knol; grote namen in de Nenderlandse rootsmuziek. Wat als die lui hun krachten zouden bundelen? Sterker nog dat doen ze, onder de naam ‘Next of Kin’. Al was Tim Knol verhinderd tijdens ‘Once In A Blue Moon’, er bleven nog genoeg rasartiesten over om ‘Once In A Blue Moon’ af te sluiten met een spetterend rootsrock optreden. Afwisselend strak en soulvol en bluesy jammend werd het vooral een groot feest op en voor het podum. Met het diep groovende ‘Stayin’ Out Late’ eindigde de tweede editie van Once In A Blue Moon in een groot muzikaal feest.
Foto’s (c) Armelle van Helden
