Het eerste weekend van Augustus stonden de tenten naast de C-mine in Genk weer klaar voor het tweedaagse Absolutely Free Festival. Voor drie lege batterijen kon men genieten van een breed scala aan muziek.
De aftrap op vrijdag werd gedaan door DTM Funk, een dj die een heerlijke mix bracht van soul, funk, afro en Caribian. Een zalig begin voor het handje vol mensen dat door de lichte bui al naar daar was gekomen. Vooral kinderen waren er aan het rondrennen en dansen.
Op vrijdag waren er 2 van de vier podia’s geopend: MainStage dat een aaneenrijging van dj’s had en de kleinere Xprmnt-tent. Zoals de naam al zei, daar werd het meer experimentele werk ten gehore gebracht.
Lander Geyselinck van o.a. Stuff en Beraardgeslagen mocht de vuurdoop geven in de Xprmnt. Deze virtuoze drummer gaf aan dat hij voor de eerste keer solo een set bracht… en misschien wel de laatste keer ook, grapte hij. In zijn bekende gedetailleerde stijl van drummen en het gebruik maken van samples bracht hij een ode aan zijn favoriete artiesten: oa. Biggie Smiles, Jennifer Lopez,… Zijn set was eerder voorbij dan gepland, hij dacht dat hij 40 minuten zou vol spelen. Na dat het publiek een deel “euh’s” gehoord had, bracht hij een improvisatie op een sample van een Peruviaanse panfluit ensemble.
Ondertussen was op de MainStage Byron the Aquarius een set aan het draaien met Tech House, voor een al aanzwellend publiek.
Terug naar Xprmnt voor Gameboyz II Men. De naam deed aan ene kant al iets vermoeden, terwijl het aan de andere er zo goed als niks mee te maken had. Het was in ieder geval geen jaren ’90 R&B-muziek, maar wel 2 mannen die een unieke set brachten met als basis samples van gameboy’s. Het publiek zag dat Dijf Sanders en Micha Volders dikke lol hadden met het vervormen van stemmen en maken van loops. Men werd regelmatig opgezweept door Micha die met crazy dansmoves het publiek kon vermaken. Het was een prachtig samenspel tussen twee geluidkunstenaars die constant overlegden wat er ging volgen. En toch verrasten ze elkaar doordat een van de twee opeens een sample uit zijn gameboy trok wat de andere totaal niet verwachtte.
Er werd even gevraagd of het publiek mee op het podium kwam, dat in de Xprmnt in het midden staat; maar daar werd kalm op gereageerd. Voornamelijk om er toch een mentale barrière is tussen publiek en podia, niet omdat met de show niet kon appreciëren; het duo werd regelmatig met applaus en gejuich onthaald.
En op de MainStage begon het al een aardig dansfeestje aan het worden met San Soda, die voornamelijk disco tunes draaide en dat gaat er altijd in als zoete broodjes. Geleidelijk aan ging hij meer naar de house en techno voor zijn opvolger Joy Orbison. Een Londense dj die het publiek bracht naar de underground scene aldaar.
In de Xprmnt was er nog een groep gepland: Borokov Borokov. Vier elektronische losbollen uit Antwerpen die zich bij de eerste tonen al helemaal gaven. Zij vroegen ook al direct of het publiek hun vergezelde op het podium en dit werd direct beantwoord, zodat er in een mum van tijd publiek rond het viertal stond te dansen. En door de drukte liep het technisch ook regelmatig mis, de geluidscrew en security waren al constant alles met argusogen aan het bekijken. Een knotsgekke afsluiter voor dag 1.
Op de tweede dag van het Absolutely Free Festival in Genk stond er een breed assortiment van muziek geprogrammeerd. Dat maakte het festival ook gezellig, 3 tenten verspreid over een kleine wei en in het midden lange tafels met banken waar men gemoedelijk kon zitten om te keuvelen of iets te eten van onder andere overheerlijke Griekse, Italiaanse gerechten.
Maar het hoofdgerecht was natuurlijk muziek, weer op de mainstage, Xprmnt en die dag was er ook de Greenhouse.
De kleine hondertal mensen die er om 14 uur waren konden al direct kiezen: rustig beginnen of wakker geschud worden.
In de Xprmnt stond het Maasmechelse trio Hamers die een potje ragde op hun instrumenten en daarmee een geluidsmuur van metal en noise op de aanwezigen brachten.
Terwijl in de Greenhouse, een half open tent, een dertigtal mensen net kon schuilen voor het buitje en kon genieten van de rustige liedjes van Philemon in de stijl van John Lennon.
De eerste groep op de MainStage was Vito. Het vijftal bracht alternatieve popnummers, die met regelmaat uit de ban schoten. Vooral de jonge gistarist, die qua energie op Angus Young van AC/DC leek, speelde solo’s met veel bravoure.
Vervolgens kon men zich weer verplaatsen naar de Xprmnt waar Pink Room een stevige set neerzette dat deed denken aan de groep Sloy. De kleine mollige zanger/basgitarist, met een jaren ’70 look, schreeuwde de vrij korte nummers uit volle borst. De energie die het trio voortbracht werd zeer goed verteerd door het het publiek.
En voor diegenen die meer van het kalmere werk houden, konden zich begeven aan de Greenhouse. Daar speelde het Leuvense duo Ratmosphere een mix van alternatieve rock en Poppy nummers. Ze waren ook heel assortie qua kleuren, want de drummer was in het zwart gekleed en speelde op een knalgroen drumstel terwijl zanger/gitarist een groene polo aanhad met een zwart/groene tartan broek.
Belgisch beste shoegaze band Newmoon mocht hun nieuwe album presenteren op de mainstage. Het werd een vrij strakke set, waarbij het publiek vrij gematigd op reageerde. Blijkbaar tot lichte ergernis van de zanger, want die haalde af en toe een paar sneren uit: “Voor een gratis festival is het uniek dat er een Golden Circle bestaat, waar niemand blijkbaar een ticket voor gekocht heeft.” Daarmee bedoelde hij dat het publiek halverwege de tent stond en voorin een grote lege ruimte was.
Tijd voor wat kracht in de Xprmnt met Bolt Ruin. Hij bracht je naar verlaten ruïnes en oude industriële gebouwen en creëerde een donkere sfeer met hoekige ritmes en zware beats. Voor sommigen een van de hoogtepunten van de dag.
De liefhebbers van vrolijke popnummers waren aanwezig aan de MainStage voor het Amsterdamse Pip Blom. Een energieke groep jonge mensen, waarbij de drumster wel de kroon spant. Ze ramde zo hevig op haar drumstel, dat men zich afvroeg of deze jonge dame het wel de hele set kon uithouden. En dat heeft ze bewezen. De meningen van de goed gevulde tent waren verdeeld. Het ene deel vond de jonge bruisende energie geweldig, terwijl voor de anderen de schelle, voor sommigen irritante, stem niet te pruimen was.
Etenstijd voor vele en waarschijnlijk had de organisatie daar rekening mee gehouden, want men kon gezellig luisteren naar Tristan in de Greenhouse. De jazzy popnummers van Isolde Van Den Bulcke werden omlijst door atmosferische muziek. Of men ging naar de Xprmnt voor Sergeant, een trio dat met sampler/loops, bas en zang/gitaar landscape sounds maakt met een gemoedelijk ritme.
Bram Vanparys ofwel The Bony King of Nowhere bracht heerlijke folksongs die ondersteund werden met slidegitaar en keyboards, waardoor het een prachtig uniek geheel werd. Het publiek genoot van nummers als ‘Silent Days’ en het bekende ‘Like Lovers Do’
Sommigen werden al naar de Xprmnt getrokken, want daar stond blijkbaar een eigenaardige installatie op het podium. Een constructie van naaimachines, drumvellen, ventilatoren, haardrogers,… en twee drumstellen. Dat maakte velen nieuwsgierig wat Slumberland ging brengen, toen geluidskunstenaar Jochem Baelus samen met drummers Alfredo Bravo (The Flying Horsmen en Lagüna) en Frederik Meulyzer het podium betraden. Al snel blies er door de tent een percussionele golf, die de mensen omver blies. Iemand riep zelfs: ‘What the F…!!” en liet het kippenvel op de arm zien. Het werd duidelijk dat dit het hoogtepunt van het festival was. De heren brachten een overdonderende set van post punk, Krautrock en hypnotiserende ritmes. Een ware beleving.
Men kon even bekomen van de tsunami die Slumberland over de wei gebracht had op de MainStage met de The Mauskovic Dance Band. Deze Nederlanders brengen een heerlijke mix van Afrikaanse en Caribische ritmes, geworden in space. De tent deinde swingend de avond in.
Een ander groepje Nederlanders, Lewsberg, brachten in de Xprmnt liefhebbers van de Talking Heads, terwijl een stel losgelaten Australiërs de Greenhouse bemande.
The Psychedelic Porn Crumpets speelde een aardige potje Psychedelische rock. Ondersteunend door kleurrijke visuals was het publiek aardig aan het mee surfen op de muziek.
Wegens omstandigheden speelde de eigenlijke headliner John Parish vroeger, wat in principe een geluk was, want het Amerikaanse vijftal bracht een heel rustige set van folk/Americana nummers dat de tent deed indompelen. Vele van het publiek ging buiten op het midden gedeelte of aan de toog hangen.
Men was blij dat er weer actie in het verschiet lag met El Yunque. Voorheen een krachtige noiserock band, maar tegenwoordig meer gericht naar poëzie en hoekige sounds. Het werd met veel enthousiasme onthaald in de volle Xprmnt. Vooral omdat één van de bandleden gekleed was in een Arabisch gewaad met een Fez op, vreemd maar onderhoudend.
Als men toch even wakkergeschud moest worden, dan kon je een flinke boost halen in de Greenhouse. Daar bracht Blanck Mass een oplawaai van zware experimentele electronica. De bassen trilden door je gehele lichaam terwijl je overspoeld werd met vreemde donkere visuals.
Afsluiter voor dit festival werd dan vanwege de switch met John Parish, Let’s Eat Grandma. Het piepjonge Engelse duo Rosa Walton en Jenny Hollingworth brachten een frisheid van popsongs die ze zelf omschrijven als experimentele sludge pop. En dat was het ook, soms heel poppy op synthesizers en dansend handje-klap; daarna weer een Fender gitaar en saxofoon in de hand dat richting Pink Floyd ging. Een genot om te beleven en totaal niet te melig of oppervlakkig. Een waardige afsluiter en het publiek was weer helemaal actief om de afterparty met Eppo Janssen helemaal mee te maken.
Het was weer helemaal AFF in Genk. Een waardige editie met grote en minder grote verassingen, wat het festival juist interessant maakt. Mensen komen ontdekken en de vrijheid in muziekkeuze moet blijven bestaan. Geen vakjes, geen grenzen, een pure vrijheid in genieten.