De Edison Publieksprijs ging afgelopen maand aan de neus van genomineerde Michelle David & the Gospelsessions voorbij. De prijs werd uitgereikt aan Efraim Trujillo’s ‘the Preachermen’ voor het album ‘Blue’. Het laat zien dat het publiek van the Preachermen achter de computer zat om te stemmen, maar dat de liefhebbers van the Gospelsessions stonden te genieten bij de vele concerten die Michelle David met haar mannen dit seizoen moeiteloos aan elkaar regen.
Het laatste album ‘Gospelsessions III’ is onlangs ook in Duitsland uitgebracht. De band tourt met veel succes onophoudelijk door heel Europa en daarbuiten. Op onnavolgbare wijze presenteerde Michelle Davids zichzelf samen met haar Gospelsessions voor heel Nederland live op televisie tijdens het jaarlijkse ‘concert op de Amstel’ dat 5 Mei gehouden werd . In dit hele drukke schema wisten Michelle en Maxazine een gelijktijdige vrije plek in elkaars agenda te vinden voor een exclusief interview in Amsterdam.
Precies op tijd stapt Michelle David de moderne foyer van het Art’otel in Amsterdam binnen. Michelle is niet groot van stuk, maar haar glimlach en persoonlijkheid vullen de ruimte en roepen meteen sympathie op voor de oorspronkelijk uit New York afkomstige zangeres.
Sinds 2002 maakte Michelle deel uit van de succesvolle zanggroep Big, Black and Beautiful waarmee ze tijdens verschillende tournees steevast de Nederlandse theaters wist uit te verkopen.
Als Onno Smit en Paul Willemsen, de geestelijke vaders van the Gospelsessions, haar zo’n 4 jaar geleden benaderen om toe te treden als zangeres heeft Michelle zo haar twijfels. “Ik werkte al 18 jaar in Nederland en nog steeds kenden de mensen me niet, ik was er wel een beetje moedeloos van geworden en had geen zin om teleurgesteld te worden” Onno Smit en Paul Willemsen zijn echter niet zomaar een paar jongens met een idee. Ze hebben hun sporen dik verdiend als producers, schrijvers en muzikanten in de Nederlandse muziekscene. “Toen ik zag met hoeveel bezieling, professionalisme en inzet Onno en Paul aan de Gospelsessions werkten besloot ik toch mee te doen”, aldus Michelle, “Onno en Paul hebben geen zorgen over hun aanpak. We doen het en als het werkt werkt het. ‘Lets just enjoy music.’ Ik kom gewoon om te zingen. Ik wil geen druk op mezelf leggen. Gospelsessions als project is een eigen leven gaan leiden, dat niemand van ons kon voorzien.”
Met het succes van the Gospelsessions is voor Michelle David dan ook een langverwachte wens uitgekomen. Een doel waar ze al haar hele leven lang aan werkt. “Sinds ik een professioneel zangeres werd wilde ik beroemd worden. Inderdaad ‘Fortune & Fame’. Hey ik kom uit Amerika!” In maart van dit jaar, slechts enkele weken voor het optreden tijdens het Concert op de Amstel werd er bij Michelle David borstkanker gediagnosticeerd. Gelukkig werd de ziekte in een vroeg en goed behandelbaar stadium vastgesteld, maar het zet alles wel weer in perspectief, zo vertelt Michelle. “Het feit dat er borstkanker bij me werd gediagnosticeerd heeft mijn leven veranderd. Ik klaag niet, maar ik leef in het moment. Ik ben gelukkig met waar ik nu sta in mijn muzikale carriere. Ik kan ervan genieten.”
Als voorbeeld haalt Michelle de carierre aan van de Amerikaanse gospelzangers Alberta Hunter, die pas heel laat in haar leven de erkenning kreeg die ze verdiende. Kort daarna kwam ze te overlijden. Ook de in 2016 veel te vroeg overleden soulzangeres Sharon Jones, waarmee Michelle David wel eens vergeleken wordt, is een voorbeeld waarmee ze zichzelf niet wil vergelijken. “Ik wil graag mijn boodschap laten horen, ik ben een moeder, ik ben een echtgenote, ik ben niet alleen maar een zangeres.” Het onderwerp grijpt Michelle duidelijk aan. Na een slok van haar glas bronwater vervolgt ze, “Toen ik mijn kankerdiagnose kreeg was dat het ergste dat me ooit is overkomen. Ik kreeg de diagnose via de telefoon. Mijn specialist belde me op met de mededeling dat er borstkanker bij me was gediagnosticeerd. Dat was het, verder zei hij niks. ‘Prettige dag verder’, en hij hing de telefoon op. Ik heb me nog nooit zo alleen en angstig gevoeld als op dat moment.”
Een stilte valt in de foyer, en op de achtergrond speelt een radio zachtjes onbetekenende liftmuziek. Snel keert de onafscheidelijke glimlach terug op haar gezicht als ze vervolgt. “Maar vanaf het moment dat ik voor behandeling naar het ziekenhuis ging veranderde dat. Mensen begeleidden en verzorgden me zo goed. Iedereen steunt me en helpt mij en mijn familie. Wildvreemde mensen zoeken contact met me, alleen maar om me een hart onder de riem te steken.” Michelle slikt een keer en gaat verder. “Ik realiseer me heel goed dat er ook mensen zijn die niet zo’n supportsyteem hebben, die wel helemaal alleen zijn als ze dit verschrikkelijke nieuws krijgen. Ik zou er graag voor deze mensen willen zijn, zoals anderen er ook voor mij zijn. Alles wat je hoort als je kanker krijgt is dat je dood kan gaan, maar je bent nog niet dood. Je leeft nu en daar heeft ineens niemand het meer over.” Als haar gevraagd wordt of het oké is, of het onderwerp niet te zwaar is voor dit interview, schudt ze haar hoofd. “Geen sprake van”, laat Michelle weten, “Dit soort life changing events die zoveel mensenlevens raken worden al veel te veel vermeden.”
Michelle wil zich er juist voor inzetten dat deze taboes doorbroken worden. “Ik weet nu hoe bang zijn voelt en ruikt. Ik weet nu wat het is als die angst in je opkomt. Ik begreep dat de angst die ik voelde me zou kunnen uitschakelen. Je kan dan niet meer functioneren. Nu kan ik me voorstellen dat er mensen zijn die zichzelf van het leven willen beroven, vanwege dat angstgevoel. Dat gevoel is alsof iemand je bij de keel grijpt en al het leven uit je knijpt. Toen ik het nieuws kreeg dat ik kanker had, was ik alleen. De angst nam een haast fysieke vorm aan, wikkelde zich om me heen en immobiliseerde me. Op dat moment realiseerde ik me dat dat niet was wat ik wilde, ik ben er tegen gaan vechten. De pijn die angst oplegt was nieuw voor me. Ik ken de pijn van het verliezen van een geliefde, ik ken de fysieke pijn van de geboorte van je kind, maar de pijn die ik voelde door deze angst was met niets te vergelijken.”
“Ik heb mezelf bezworen dat deze angst”, gaat ze verder, “deze pijn nooit meer bij mij binnen mag komen, ik zal met ertegen verzetten met alles dat ik in me heb. Wat de toekomst brengt weet ik niet, maar ik ben niet meer bang. Op dat moment dat de arts me vertelde dat ik kanker had, dacht ik dat ik er geweest was. Dat bleek gelukkig niet zo te zijn. Ik kan alleen maar mijn leven leiden en mijn muziek blijven maken, mijn ding doen zonder de angst voor de ziekte. Ik moet door, er is geen alternatief. Ik leef nu in het moment, ik zie wel wat er komt. Ik leef in de tegenwoordige tijd.” Michelle David is een dappere vrouw die haar ervaring met borstkanker wil delen met andere mensen. Ze wil dwars door het taboe heen. Lovenswaardig en erg sterk voor iemand die zelf nog midden in haar genezingsproces zit. “Ik wil heel graag mijn bekendheid inzetten ten behoeve van de kankerbestrijding, bewustwording, fundraising, ondersteuning van lotgenoten.” Gelukkig verloopt de behandeling goed en kan ze doorgaan met de optredens. “Ik heb nog zoveel plannen, zoveel zaken op de bucket list die ik nog wil afvinken. Nu ik het concert op de Amstel heb gedaan wil ik volgend jaar de artiest zijn die met de helikopter alle bevrijdingsfestivals af mag gaan. Vijf optredens in vijf verschillende steden op een dag; Schitterend moet dat zijn. Ik heb het al mee mogen maken als achtergrondzangeres bij Trijntje Oosterhuis, maar ik wil het voor de Gospelsessions. Optreden bij Jools Holland op tv is een andere droom, en ja natuurlijk zou ik graag met the Gospelsessions naar de United States willen.”
Als we een uurtje later, nadat we wat gegeten hebben, samen naar het station lopen blijft het een tijdje stil. Voor ons beiden verliep het interview anders dan verwacht. Michelle vind het belangrijk dat ook dit verhaal verteld wordt, en dat is het natuurlijk ook. Voordat we afscheid nemen wens ik haar veel beterschap en een goede genezing, naast al het succes met the Gospelsessions. Haar zo typerende glimlach komt terug en ze neemt afscheid met: “I’ m feeling strong, looking to the future, but even if this is it, I am happy.”
Foto’s (c) Perry Hermans
