Vrijdagmiddag in het Limburgse Ospel startte het tweedaagse blues festival Moulin Blues. Dit jaar de vierendertigste keer dat muziek van internationale blues- & roots toppers ten gehore gebracht werd voor bluesliefhebbers. De weersvoorspellingen waren niet al te best, maar dat deerde de festivalgangers niet. Diverse grote namen stonden in het Limburgse Ospel al op de planken: B.B. King, Buddy Guy, Mavis Staples, Joe Bonamassa, Jimmie Vaughan, Tedeschi Trucks Band om er een aantal te noemen. Een kleinschalig festival dat zeer bekend is in de Blueswereld.
Op het festivalterrein stonden drie tenten, het hoofdpodium, het Moulin Blues café en de food tent. Daarnaast stonden er diverse kraampjes en het terrein was gezellig aangekleed met o.a. een café van bierkratjes en een saloon-achtig uitziende voorkant.
Boogie Beasts
De Boogie Beasts namen de aftrap op het hoofdpodium. De Vlaams/Waalse samensmelting van Stinky Lou & The Goon Mat en de band Voodoo Boogie brengt muziek die de band zelf Trashboogie noemen. Dreigend, broeierig, swingend en vol vette grooves waarbij hill country blues invloeden altijd een hypnotiserende rol spelen. Ondanks dat ze de eerste band waren trokken ze al veel bezoekers. Belgische bands doen het goed in de blues scene.
Black Cat Biscuit
In het Moulin Blues café stond de tweede band Black Cat Biscuit klaar. Zij wonen in 2018 de Belgian Blues Challenge. Invloeden van West Coast Swing, Shuffle, Jazz, Boogie, rauwe Slide en Texas Blues, om er maar een paar te noemen, zijn ontegensprekelijk in hun muziek aanwezig. Zoals ze zelf zeggen; ‘ Geen platgetreden paden of grijs gespeelde covers bij Black Cat Biscuit, maar een verrassende, bij wijlen hitsige cocktail van frisse nummers gemarineerd in een ‘special gumbo hot sauce’ gebracht door vijf gedreven muzikanten!’ Wat ze vertellen maken ze zeker waar, het publiek genoot er zichtbaar van.
Dave Herrero
Terug bij het hoofdpodium stond Dave Herrero klaar om zijn muziek ten gehore te brengen. Hij speelde o.a. in het voorprogramma van Buddy Gay. Deze uit Florida afkomstige muzikant kreeg zijn start als professionele tourmuzikant in 1996 en verhuisde naar Austin waar hij speelde met Gary Clark Jr., Charlie Sexton, Lazy Lester, Matt Powell en Seth Walker.
Billy T Band
De vierde band van deze dag is de Billy T Band. Bluesartiest William Troiani besloot namelijk na 47 jaar in New York te hebben gewoond naar het Scandinavische Oslo te verhuizen. Nadat hij in Amerika samenwerkte met onder meer Kiss-gitarist Paul Stanley, Lightnin Hopkins en Nancy Griffith. In de Oslose Muddy Waters Blues Club formeert hij een huisband die de begeleiding van rondreizende artiesten zoals onder meer Willie ‘Big Eyes’ Smith, Homesick James, Junior Watson, Eddie Kirkland, en Louisiana Red verzorgt. Na het sluiten van de club in 2003 besluit de huisband verder te gaan onder de naam Billy T Band en brengt smooth Memphis soul & blues ten gehore.
The Reverend Shawn Amos
De in Los Angeles woonachtige dominee laat zien dat hij niet alleen goed gekleed is maar ook een bevlogen mondharmonicaspeler en veelzijdige zanger is. Daarnaast schrijft hij zijn teksten zelf waarmee hij een bezinnende boodschap wil overbrengen. Hij is hier vooral geïnspireerd door Martin Luther King, maar vertaalt het naar de zorgen van vandaag die hij over Amerika heeft Hij brengt met veel souplesse, zeggingskracht en vleugjes breekbaarheid de blues met invloeden uit de gospel, soul en funkmuziek. Indrukwekkend was zijn uitstapje naar het wereldse nummer ‘Jean Genie’ van David Bowie, dit heeft bij menigeen een grote indruk achter gelaten.
Joakim Tinderholt
Een jonge, enthousiaste muzikant uit Oslo die zijn band vormde met leden van de welbekende Muddy Waters Blues Clubs houseband. Het was dan ook niet zo vreemd dat je veel leden uit de Billy T band terug zag op het podium zoals Bill Troiani (bs) en Alexander Pettersen (dr). Met zijn authentieke vetkuif en lange baart straalt hij precies uit wat zijn muziek doet vermoeden: pure rhythm and blues verpakt in een flink knallende sound maar wel met dat nodige ruwe randje. De band wordt door velen beschouwd als een van de beste R&B-ritmesecties in Scandinavië.
Zac Harmon Band
Bij sommige muzikanten herken je direct aan de kleding welke muziek iemand speelt. Zo ook bij Zac Harmon. Dit wordt alleen maar erkent als hij begint met spelen. Op de manier zijn vingers de gitaarsnaren raken en zijn stem blues voortbrengt, kun je er niet meer onderuit dat hij Blues leeft en ademt. Deze Award winning Chicago bluesman geldt namelijk als een serieuze naam binnen de blues.
Greyhounds
Greyhounds is een trio, dat bestaat uit Anthony Farrell (zang, toetsen), Andrew Trube (zang, gitaar) en drummer Ed Miles. Farrell en Trube, voormalig begeleidingsband van JJ Grey kozen een eigen weg die dwars door blues, funk & soul liep. Hierdoor hebben ze een volkomen eigen geluid ontwikkelden. Hier en daar doet het muziekgeluid denken aan The Black Keys die Junior Kimbrough ontmoeten en samen op de Soul-tour gaan. De Greyhounds was deze dag twee keer te zien in het Moulin Blues Café.
Sue Foley
Sue Foley had de eer als de eerste vrouw deze editie op te treden. De uit Canada afkomstige Foley werd meermaals bekroond en behoort tot een van de betere roots en bluesartiesten van de laatste dertig jaar. Het zegt veel dat Foley op haar onlangs verschenen studioalbum bijgestaan wordt door de crème de la crème van de Texaanse blues en rock scene. De opmerkelijkste zijn toch wel ZZ Top’er Billy Gibbons, Jimy Vaughan en Chris Layton (T-Birds) en Charlie Sexton (Bob Dylan).
Joe Louis Walker
De laatste band stond alweer klaar op het hoofdpodium. Joe Louis Walker stond al eens in een ver verleden op Moulin Blues, te weten in het jaar 1998 samen met Billy Branch en Matt Guitar Murphy. Hij kende Jimi Hendrix persoonlijk en jamde zelfs met de opper gitaargod. Later werkte Walker o.a. samen met grootheden als B.B. King, Clarence ‘Gatemouth’ Brown, James Cotton en Buddy Guy. Joe Louis Walker wordt gezien als een legendarisch, grensverleggend icoon van de moderne blues. Met eigen muziek die je niet gemakkelijk in een hokje kan duwen, want Joe Louis Walker doet gewoon zijn eigen ding. Hij brengt met zijn band een melange van blues, gospel, soul, r&b en rock.
Dag één zit er weer op, een dag vol muzikaliteit en gezelligheid. Het weer was wat frisser dan voorgaande jaren, wat ervoor zorgde dat de festivalgangers, van tent naar tent hopte. De campinggasten keerde terug naar hun tentje of camper, terwijl de andere festivalgangers het lekkere warme bed thuis opzochten.
Op zaterdag begon het allemaal wat eerder dan de dag eerder. De weersvoorspellingen waren nog minder, maar de dag begon met een stralende zon en het leek wel bijna zomer. Dit merkte je direct aan de mensen want iedereen zocht buiten een plekje op om daarvan te genieten. De zaterdag is ook een dag waar de eendaagse bezoekers op af komen. Wat opvallend was is dat je dit jaar de jeugd meer vertegenwoordigd was. Dat de Blues nog leeft is hier wel mee bewezen.
Phil Bee’s Freedom
Dat we ook talenten op eigen bodem hebben laat Phil Bee’s Freedom horen. De band won in oktober 2015 de Dutch Blues Challange. Frontman Phil Bee (Phillippe Bastiaans) was datzelfde jaar winnaar van de Dutch Blues Award ‘Best Vocalist’. Omringt door super muzikanten laat Phil Bee ritmische up-tempo blues tot meeslepende soul en opzwepende pop horen. Kort geleden hebben er enkele wisselingen in de band plaatsgevonden, wat voor meer dynamiek zorgt in de band.
Joakim Tinderholt en Billy T band staan ook vandaag op het programma, bands die we gisteren ook gezien hebben. Dat ze aansloegen bij het publiek was we duidelijk doordat ook vandaag het publiek enthousiast zich voor het podium verzamelde in het Moulin Blues Café.
Samantha Martin & Delta Sugar
De uit Canada afkomstige Samantha Martin, staat als een huis. De kleine zangeres laat zien dat ze buitengewone kracht heeft en diepgewortelde emoties door haar songs. Als je naar Samantha luistert wordt je dadelijk geraakt door haar omvangrijk stemgeluid dat gedrenkt is in whisky en verwoest door sigaretten. Samantha Martin & Delta Sugar brengen onvervalste Memphis soul & blues met een ruw randje ten gehore.
Studebaker John & The Hawks
Oudgediende “Studebaker” John Grimaldi werd geboren in de jaren vijftig in Chicago, Ilinois. De naam Studebaker & The Hawks verwijst naar het bekende automerk Studebaker Hawk. Het model wagen waar John vandaag de dag overigens nog steeds meer rond rijdt. Dampende Chicago Blues; shuffle, slide & harmonica is waar Studebaker John & The Hawks voor staan.
Tami Neilson
Inmiddels terug in het Moulin Blues Café waar Tami Neilson haar opwachting deed. De naar New Zeeland geëmigreerde Tami Neilson verdiende haar sporen her en der around the globe. Misschien herken je haar muziek wel van de serie ‘Nashville’ of de Netflix-serie ‘Wanted’. Energiek, charmant, excentriek en een betoverend stemgeluid is wat Tami is en waarmee ze doet denken aan Aretha Franklin of Etta James. Toch typeert deze blanke showmadam zich door diepgravende soul & blues met vleugjes country en americana ten gehore te brengen, met een knipoog naar het moederschap van Tami Neilson zelf.
The Weight Band
Uit Woodstock en vers uit de studio’s van Levon Helm is The Weight Band naar Ospel afgereisd. Deze band is ontstaan op initiatief van ex-leden van The Band & The Rick Danko Group, die als missie heeft om het Band-geluid voort te laten leven. Met o.a. gitarist Jim Weider (The Band) als voorman en Brian Mitchell (Levon Helm’s Midnight Ramble Band), bestaat er geen twijfel over hun roots. Deze band mengt moeiteloos stijlen als country, rhythm & blues, New Orleans funk en soul, vaak samengevat onder de verzamelnaam ‘Americana’.
Jeremiah Johnson
Verschroeiend vlijmscherpe snarenwerk, en een groove van formaat resulterend in lekkere vuige bluesrock gitaar met een strakke uptempo funky bas is wat Jeremiah Johnson is. De uit Saint Louis afkomstige Jeremiah won vanaf 1999 drie jaren achtereenvolgens de Regional Blues Challange in Texas. Johnson weet de Mississippi River Blues uit zijn geboortestreek feilloos te combineren met de country en bluesrock uit Houston.
Eric Lindell
De laatste keer dat hij in Ospel speelde was 2010, waar hij een gedenkwaardig optreden neerzette. Amerikaanse rootsrocker Eric Lindell geboren in San Mateo, Californië, verhuisde op zijn dertigste naar New Orleans waar zijn muzikale loopbaan pas echt goed van start ging. Ondanks dat hij bij het begin van het optreden wat last had van rondslingerende kabels beleef hij relaxed, of zoals Amerikanen dat zo mooi uitdrukken: laid back. Sfeervol, tijdloos en vertrouwd zijn kenmerken die van toepassing zijn op het werk van Lindell.
Big Joe Louis
Oorspronkelijk geboren in Jamaica verhuist Louis in 1970 naar het Verenigd Koninkrijk. Aldaar begint hij snel naam te maken. Mike Vernon, producer van o.a. Eric Clapton, David Bowie en Peter Green, is werken met Big Joe Louis nooit vergeten: ‘’This is as tough as it gets on this side of the pond!’’ En gelijk heeft de gelauwerde Britse platenbaas. Big Joe Louis brengt namelijk met zijn virtuoze blues het publiek tot uitzinnige hoogte.
Na al het gitaargeweld wordt er enkele minuten voor 20:00 uur op het hoofdpodium een toespraak gehouden, waarin benadrukt wordt dat de Blues ook is waar de Nationale Dodenherdenking voor staat, herdenking aan de ondergewaardeerde. Daarna worden twee minuten stilte in acht wordt genomen tijdens de Nationale Dodenherdenking. Indrukwekkend hoe een afgeladen grote tent twee minuten in stilte verkeerd.
The Proven Ones
Na het gedenkwaardige moment was het aan The Proven Ones om de zaal weer op te zwepen. Niemand minder als zanger de Boston blueslegende Brian Templeton, op gitaar de stergitarist Kid Ramos (dertien BMA nominaties en een lifetime Archievement Award), toetsenvirtuoos Anthony Geraci (drie BMA nominaties en één grammy nominatie), bassist Willie J. Campbell (5 BMA nominaties) en drummer Jimi Bott (19 BMA nominaties en BMA award als beste drummer in 2015) hadden deze eer. Allen indrukwekkende Bluessterren die samengevoegd zijn in een band waarvan je vooraf weet dat het gaat knallen met blues, soul en rock.
Beaux Gris Gris & The Apocalypse
Beaux Gris Gris (uitgesproken als \ bō \ \ grē- (ˌ) grē \) & The Apocalypse is een door New Orleans geïnspireerde Amerikaanse blues folk soul-band gecreëerd door de uit Louisiana geboren en gevierde muzikant Greta Valenti (Well Hung Heart) en UK British Blues Eregalerij Inductee, Robin Davey (The Hoax, DVL, Well Hung Heart). Greta laat niet alleen een goed stemgeluid horen maar laat ook nog eens een indrukwekkende podiumpresentatie achter bij het publiek. Het Moulin Blues Café was dan ook afgeladen vol. Behalve blues kent de muziek vele verschillende invloeden. De band vermengt blues, country, swamprock, ballads en cajun in een tot de verbeelding sprekende performance waar de passie en energie vanaf druipt. Bij de laatste twee nummers kwam er een gastoptreden van niemand minder dan Ian Siegel, die door Classic Rock/The Blues als “A national treasure” genoemd wordt. ‘Mr President’ liet doorschemeren hoe ze over de president van Amerika dachten.
Mike Zito
In de blues wereld is Mike Zito een grote naam. Hij won een Blues Music Award en werd verschillende keren genomineerd. Verwacht van Mike Zito een kenmerkende stevige portie (Texas) blues & bluesrock: rauwe zang, een hechte funky ritmesectie en het spijkerharde, gierende gitaarwerk. Muziek waarbij je met veel plezier de volumeknop naar rechts draait. Dat Blues eenheid uitstraalt bleek uit het feit dat hij tijdens het optreden verschillende muziek collega’s op het podium haalde om mee te jammen.
The Hoochies
De laatste band in het Moulin Blues Café deze avond en festival. Een Nederlandse band met een dosis ervaring. The Hoochies is een kwartet dat bestaat uit: ‘Lut’ Luttik (ex-Drippin’ Honey) achter de bas; Chiel ten Vaarwerk (Cuban Heels) op drums; Richard Koster (Cuban Heels), zang en harp; Roelof Meijerink (ex- Memo Gonzalez), gitaar. Bekende namen in de Nederlandse blueswereld. Samen hebben ze één gezamenlijke passie, ongepolijste blues. Dat ze vanuit hun hart spelen blijkt uit het feit dat ze aangeven dat repeteren niet iets is wat ze vaak doen.
The Blues Giants
De afsluiter van het festival, The Blues Giants, is een samengestelde band die een eenmalige tour door Europa hield had vanavond ook de afsluiting van de tour. Vijf super muzikanten die maar een ding willen: een feestje bouwen. Gewaardeerde drummer Jimi Bott en bassist Willie J. Campbell die we kennen van The Fabulous Thunderbirds. Albert Castiglia, met stevig gitaargeweld en vocalen. Castiglia maakte in het verleden onder meer deel uit van de band van de legendarische mondharmonicaspeler Junior Wells. Nick Schnebelen kennen ze in Ospel na zijn optredens in 2012 (Trampled Under Foot) en 2017 (Nick Schnebelen Band). Hij kruist op gitaar & vocaal gebied de degens met de overige Giants. Dan tot slot de letterlijke giant Sugaray Rayford, deze geboren Texaan kennen ze in Ospel van een indrukwekkend optreden in 2014. Deze imposante blues reus vermengd blues met soul & gospel en brengt dit met een oppermachtige stem. Sugaray is daarnaast een echte entertainer, zeg gerust een brok dynamiet op het podium. Van een een “blues-aardbeving” was er wel sprake in Ospel op het Moulin Blues festival 2019.
Moulin Blues, een festival waar dit jaar alle vier de jaargetijden voorbij kwamen. Een festival waar saamhorigheid en gezelligheid de boventoon voerden onder leiding van Blues muziek in diverse soorten en maten. Mooi was dat er steeds meer jeugd ook richting de blues trekt en volmondig roepen volgend jaar naar Moulin Blues 2020 te komen.
Foto’s (c) Josanne van der Heijden