Midden in het centrum van de Europese metropool Brussel ligt wellicht wel een van de mooiste muziekclubs van Europa. De AB, Ancienne Belgique, is een podium met een lange historie van bijna een eeuw, dat nu, meer dan ooit tevoren, ertoe doet. In het verleden stonden er artiesten als Jacques Brel, Gilbert Bécaud, Frank Zappa en Johnny Hallyday. Anno 2019 laat de AB nog steeds zien hoe je met een fijne, brede programmering het verwende publiek aan zijn trekken laat komen. Voor veel Nederlanders is de AB binnen een uur te bereiken. Zeker dus de moeite van het overwegen waard voor een gezellige dag met muzikale afsluiting.
Op dinsdag 9 april stond niemand minder dan Giorgio Moroder geprogrammeerd in de AB, met een extra concert, omdat het eerste binnen no time was uitverkocht. Moroder is een levende legende, die vrij algemeen erkend wordt als een van de founding fathers van de disco en elektronische muziek. Als producer is Moroder een van de succesvolste ter wereld, en zijn creditlist is langer dan de ademtocht van een free style diepzeeduiker. Barbra Streisand, Elton John, Cher, Roger Daltrey, Janet Jackson, Freddy Mercury, David Bowie, Chaka Khan, Cheap Trick, en Pat Benatar. Allemaal artiesten waarmee Moroder de muziek van de 80’s legendarisch maakte, en daarmee de jeugd van velen van ons mede bepaalde. Nu, anno 2019, gaat Moroder dan voor het eerst met zijn muzikale nalatenschap op tournee en staat de inmiddels 74-jarige Moroder op het podium met een 12-koppige band.
De AB is gezellig en toch weer tot bijna de laatste plaats gevuld op deze doordeweekse dag, en er hing een verwachtingsvolle vibe in de zaal. Op het podium de backline van de grote band, en in grote neonletters Giorgio Moroder op het scherm. De band begon in het donker te spelen en de eerste tonen van een vette 80’s synth-drone sound kwamen meteen binnen in je middenrif. Na een kort intro kwam de maestro zelf het podium op en nam plaats achter een dj-set/keyboard workstation. Na een korte begroeting in alle talen die de man machtig is, waaronder Nederlands, tikte de band af en was de AB vertrokken op een virtuele reis door de tijd.
Met Donna Summer’s ‘Love to love you baby’ werd de toon meteen gezet. Wat een band stond daar te spelen. Inclusief het strijkerskwartet stonden er 13 man op het podium, waaronder 4 topvocalisten. Wat meteen opviel was de topkwaliteit van het geluid. Transparant en prachtig gemixt, complimenten voor de FOH mixer zijn op zijn plaats.
De band pakt door met ‘Neverending Story’, ‘Bad Girls’ en ‘On the Radio’, stuk voor stuk classics, die hier werden gebracht alsof ze gisteren uit waren gekomen. De maestro zelf stond relaxed achter zijn apparatuur, startte af en toe een sequencer, strooide kushandjes rond naar het publiek en genoot. Hij genoot waarschijnlijk even veel als het publiek van de onwaarschijnlijke goede band die hier stond te spelen.
Toen dan het instrumentale nummer ‘Chase’ van de soundtrack van ‘Midnight Express’ werd gespeeld en het publiek uit zijn dak ging, drong het besef bij iedereen door dat we met zijn allen hier een legendarisch concert meemaakten. Geen mens kon stilstaan op deze soundtrack uit de 80’s. De hits bleven komen, beelden op het scherm namen het publiek mee terug in de tijd en de band… hoe Moroder zoveel topmuzikanten op een podium wist te verzamelen is verbluffend.
De avond bleef maar doorgaan op 128 bpm met als basis de snoeiharde four to the floor van de drummer. ‘Together in Electric Dreams’ werd opgevolgd door ‘From here to Eternity’. Met een explosieve versie van Irene Cara’s ‘Flashdance, What a Feeling’ walste de Moroder Express dwars door de AB heen. Geen mens stond nog stil, werkelijk iedereen stond met een big smile op zijn of haar gezicht te genieten. Giorgio stond op het podium en zag, vanachter zijn zonnebril, dat het goed was. ‘Take my Breath Away’ van Berlin uit de film ‘Top Gun’ zorgde voor een kort moment van rust, waarin band en publiek zich konden herpakken, op weg naar de finale van de avond.
Met ‘I feel love’ en ‘Putting out the Fire’ brachten Moroder en band hommages aan de overleden Donna Summer en David Bowie. De band speelde samen met Donna, die vanaf het grote scherm meezong. De originele beelden van de Queen of Disco uit een concert in Antwerpen en haar stem, live hier met de band van Moroder zorgden voor een magisch moment. Toen daarna de machtige stem van Bowie klonk en het nummer ’Putting out the Fire’ uit de film ‘Cat People’ werd gebracht had menigeen in het publiek het kippenvel uitgestrekt van knieholtes tot aan de kruin over zijn of haar lichaam staan. Onbeschrijflijk mooi.
‘MacArthur Park‘ en uitsmijter ‘Last Dance’ gingen er bij het publiek in als honingnectar bij een berenwelp. Nee, in Brussel waren ze niet van plan Giorgio Moroder, die tijdens het concert was uitgegroeid tot een knuffelbeer van mythische proporties, zomaar te laten gaan. Oorverdovend scandeerden Giorgio’s discipelen zijn naam.
De encores maakten een definitief einde aan de twijfel die er wellicht nog bij een geïsoleerde ongelukkige ziel was met betrekking tot de vraag of we hier getuige waren van een historische avond. ‘Hot Stuff’ en Blondie’s ‘Call Me’ brachten deze gedenkwaardige show tot een einde. De AB bleef om Giorgio roepen en smeken, maar hij kwam niet meer terug. Wat restte was het besef bij allen dat we een historisch concert mochten meemaken. Over twintig jaar kunnen de gelukkigen zeggen dat ze erbij waren, toen op 9 april in de AB. Mensen die twijfelen of ze willen gaan later, naar Paradiso, Amsterdam of naar het Brussel Summer Festival of Lowlands: niet twijfelen maar gaan.
Foto’s (c) Perry Hermans / Maxazine