Vorig jaar verscheen het zeer goed ontvangen album ‘Life Will Humble You’, dat Malford Milligan grotendeels in Nederland heeft opgenomen met The Southern Aces, die speciaal voor deze tournee is samengesteld. Nu tourt Milligan met deze band, bestaande uit Jack Hustinx (zang, gitaar), Roel Spanjers (toetsen), Fokke de Jong (drums), Roelof Klijn (bas) en Eric van Dijsseldonk (gitaar). Recentelijk in Nederland, in april samen in de Verenigde Staten. We spraken de Texaanse zanger en zijn Nederlandse vriend en collega Jack Hustinx, die zich er na enkele minuten bij voegde. Het resulteerde in een zeer vermakelijk en interessant gesprek.
Bij het voorstellen en het uitwisselen van de bekende hartelijkheden vertelt Malford dat hij het in Nederland prima naar zijn zin heeft en het goed kan vinden met deze band, die hij ‘fantastique’ noemt. En hij kan al behoorlijk goed in het Nederlands vloeken. Dat zijn inderdaad de eerste woorden die je in een vreemde taal leert. Bij de research voor dit gesprek is opgevallen dat in andere interviews zijn levensloop al uitgebreid isbesproken en natuurlijk willen we liever niet dezelfde vragen stellen. Liever hebben we het over de cd ‘Life Will Humble You’. Ruim de helft van de nummers zijn geschreven door hem en Jack. “Jack en ik kennen elkaar al twintig jaar”, bekent Malford, “Plannen om deze cd te maken ontstonden ongeveer drie jaar geleden. We hadden toen al vier of vijf nummers klaar. Verder haalden we er andere nummers bij, die hij aanbeval. Jack heeft een enorm geheugen en een geweldige muziekcatalogus. Nummers als ‘Slow Train‘ van de Staple Singers bijvoorbeeld. Daar zou ik zelf nooit op gekomen zijn. Ik wilde nummers waarop ik kan zingen in plaats van schreeuwen. Eigenlijk ben ik een rockzanger, heb gespeeld met Eric Johnson, Storyville en anderen. Maar op dit album wilde ik gewoon zingen. Jack stelde voor om dit album in Texas op te nemen, ‘but it’s too damn hot’. Kunnen we het niet beter in Nederland doen, vroeg ik. En ik wilde het met deze band doen. Jullie hebben hier fantastische americana/soul-muzikanten. Het spelen is zo makkelijk met hen. Zij beginnen te spelen en roepen naar mij: ‘Sing, albino, sing!’ Haha.”
Veel nummers hebben een autobiografisch tintje. “Dat klopt. Wij zijn ongeveer even oud en hebben hetzelfde meegemaakt. Langdurige relaties zijn verbroken, we verliezen onze naasten. Zelf ben ik onlangs weer getrouwd, dat was zeven weken geleden.” Gebeurtenissen die Malford en zijn mannen verwerkt hebben in de muziek. Een nummer als ‘Life Will Humble You‘ bijvoorbeeld. “Ja, dat gaat over ouder worden. Als je jong bent, en arrogant, dan lukt alles. Je kunt feesten en de volgende dag weer gewoon naar het werk gaan. Nu niet meer, dat hou je niet vol. Het nummer gaat over de tragedies en de overwinningen in je leven. En over een stapje terug doen. If you don’t, it’ll kill you.” Dat geldt ook voor ‘The Man I Used To Be‘, waar Stephen Bruton de inspiratie voor heeft geleverd. “Hij was een grote inspiratie voor mij en Jack”, geeft Malford aan, “Een goede songwriter en muzikant, en een mentor voor ons beiden. Een goede vriend, die alweer bijna tien jaar geleden overleed en ik mis hem nog steeds. Tot mijn grote spijt heb ik nooit met hem kunnen touren. Ik heb wel wat met hem kunnen spelen en door hem kon ik optreden met Bonnie Raitt en Kris Kristofferson.”
Op dat moment voegt Jack Hustinx zich bij het interview. “Ha Jack, we hebben het over jou, en over ouder worden. En muziek maken. ‘Life Will Humble You‘ is precies waar dit over gaat. En Jack zei nog dat je daar niet over kan zingen, want het gaat over ouder worden. Maar je kunt er niet omheen.” “Dat is waar”, vult Jack aan. “It’s a fact of life. En aldus schreven we dat nummer.” Naast een goede songwriter en zijn grote kennis van muziek is Jack ook een fantastische gitarist. “Het schrijven met Jack is zo makkelijk”, geeft Malford zijn vriend nog wat eer.
Het nummer ‘I Won’t Surrender’ is een van de betere nummers van het nieuwe album. Waar het over gaat is niet helemaal duidelijk. “Daar hebben we allebei een andere mening over. Vertel jij het maar, Jack.” “Dat nummer gaat over de narigheid waar wij toen allebei in zaten”, volgens Jack, “en dat wij niet van plan waren om ons over te geven en het erbij te laten zitten. Wij wilden blijven doen wat we aan het doen waren. Eigenlijk gaat bijna het hele album daarover. Verbroken relaties, voornamelijk als die op een ellendige manier beëindigd worden. En het verlies van vrienden en familie. Als je ouder wordt, word je daar steeds meer mee geconfronteerd. In de jaren voordat we samen gingen schrijven verloren we allebei mensen die heel belangrijk voor ons waren. Voor mij gaat dit nummer over het niet voldoen aan bepaalde eisen waar je je toch niet aan kunt houden.” “Klinkt goed, daar ben ik het mee eens”, geeft Malford uiteindelijk toch toe.
Natuurlijk heeft ook Malford Milligan zijn inspiratiebronnen. “Weet je, buiten mijn ouders denk ik dat dit Stephen Bruton was. Ik weet nog precies wat ik voelde toen hij overleed, net als bij mijn ouders en grootouders. Hij zei altijd dingen als ‘pak de dingen die nodig zijn’. Ook muzikaal. Hij was een fantastische gitarist, maar als hij vond dat hij een nummer niet goed kon doen, dan haalde hij er een andere gitarist bij. Dat heeft mij altijd geïnspireerd.”
Malford heeft deze cd in Nederland opgenomen met Nederlandse muzikanten. Hoe het album het wereldwijd gaat doen is nog even afwachten. “Dat weten we nog niet. Het album is alleen nog in Europa uitgebracht en het gaat erg goed. We krijgen goede kritieken. En binnenkort doen we een paar optredens in Austin, Texas, waar ik woon en dan brengen we het album uit in de VS.” “Het komt op 5 april daar uit”, vult Jack aan, “vlak voordat we daar de optredens gaan doen. Het album is dan verkrijgbaar in de hele VS en Canada. We zien wel wat er gebeurt. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed gaat lopen. Een van de winkels gaat er zeker heel veel van verkopen. Hoewel de cd nog niet officieel uit is hebben ze er al flink wat van verkocht. Maar we concentreren ons voorlopig op Europa.” “Het is ongelooflijk. De mensen houden van de cd, van onze muziek. Als je een cd opneemt leef je in een vacuüm, net als de president van de VS. In je hart weet je dat het goed is, maar hoe het daarbuiten aankomt blijft gissen. Je weet niet hoe het ontvangen wordt. Volgens mij is dit het eerste album waar ik aan meewerk, waar men zich in kan vinden.” “Vijftig of zestig procent van ons publiek is van onze leeftijd.” vult Jack Malford weer aan. “Zij begrijpen waar wij over zingen en voelen het ook. Ik zal je vertellen, Eric, vorig jaar spraken we na een optreden op een festival in België een aantal mensen, die huilden en zeiden ‘Wat doe je met ons’. Zo emotioneel waren zij.”
“Fantastische muziek”, geeft Jack als antwoord als hem uiteindelijk gevraagd wordt wat hem het meest kan ontroeren, “Goede muziek, die goed wordt gespeeld, goed is geschreven, het hart raakt, soulvol. Ik geef een voorbeeld. Lang geleden, toen we net begonnen met de The Shiner Twins, was er een album van Buddy Miller, het gospelalbum ‘House Of Prayer’. Zelfs als ik er nu nog aan denk, daar staan stukken op, die raken mij emotioneel zo, dat ik er nog van moet huilen. En zo is er meer muziek, zoals bijvoorbeeld Otis Redding. Dat is hetgeen dat mij muzikaal heeft gevormd. Muziek zit in mijn bloed.”