Tommy Emmanuel, de 63-jarige Australische topgitarist op de akoestische gitaar, deed op vrijdag 15 maart andermaal het Parkstad Limburg Theater in Heerlen aan. Ditmaal speelde hij, vergezeld van de Amerikaanse bluesgitarist JD Simo, in een goed gevulde, maar niet volledig uitverkochte Rabozaal.
JD Simo mocht de avond openen voor de grootmeester. Simo is een uit Chicago afkomstige bluesgitarist die tegenwoordig in Nashville woont, waar hij vooral zijn sporen verdiend als sessiegitarist. JD nam het publiek mee op een korte en compacte ontdekkingsreis door de verschillende stijlen bluesmuziek die hij heel adequaat vertolkte op de elektrische gitaar, waarbij hij zichzelf af en toe ook als zanger begeleidde.
Dat de man uitstekend gitaar kan spelen staat buiten kijf, maar op zo’n groot podium, en met dit repertoire miste je als luisteraar al snel de meest basic opstelling van drums, bas en gitaar. Als laatste nummer wist JD Simo het gitaarminnende publiek in Heerlen dan toch goed te vermaken met een behoorlijk over de top versie van ‘With a Little Help from my Friends’. Een welverdiend applaus viel hem ten deel toen hij de laatste jankende tonen liet wegsterven op het donker wordende toneel.
Tommy Emmanuel is een fenomeen. In zijn vele decennia omspannende carrière heeft de man talloze prijzen gewonnen als ‘beste gitarist’. Hij heeft een Grammy Award op de schoorsteenmantel staan en staat algemeen bekend als een van de beste, zo niet de allerbeste fingerpicking gitarist ter wereld. In Heerlen stond hij op het podium om zijn laatste album ‘Heart Songs’ te promoten.
Helemaal alleen komt Emmanuel het podium op, dat verder leeg is op een gitaarversterker en drie gitaren na. Toen de man begon te spelen kon je een trilling van verwachting door het publiek voelen gaan. Her en der zag je mensen naar het puntje van hun klapstoel schuiven en rechtop gaan zitten. Hier waren de paar honderd gitaarliefhebbers voor gekomen. Emmanuel stelde niet teleur. De man speelt technisch magistraal en hij weet zijn gitaar als een complete band te laten klinken. Fenomenaal om te zien en om te horen. Naast nummers uit zijn rijke oeuvre speelde Emmanuel ook een aantal nieuwe nummers, die nog uit moeten komen op een nieuw album, dat nog opgenomen moet worden.
In snel tempo laat Emanuel tracks als ‘Deep River Blues’ en ‘If you want those’, dat hij opnam met Mark Knopfler voorbijkomen. Een volcontinue showcase van adembenemende fingerpicking-technieken en vlot en achteloos gespeelde flageoletten liet het publiek naar adem happend achter. Toch was het in deze eigen composities vooral het showelement van de bovenaardse instrumentbeheersing dat vooral blijft hangen. De stukken zijn gecomponeerd als vehikel voor de mans instrumentbeheersing.
In de vele covers die Emmanuel onder handen neemt komt dit nog duidelijker naar voren. Een aantal Beatles-nummers komen achter elkaar voorbij. ‘While my Guitar Gently Weeps’, ‘Daytripper’ en ‘Lady Madonna’ tonen nog maar eens te meer aan hoe tijdloos en goed Beatles-nummers zijn. Bovendien uitstekend geschikt dus om enorm ingewikkelde gitaararrangementen mee te maken.
Halverweg de show pakte Tommy uit met een stuk waarbij hij alles wat hij in zich had combineerde met een techniek waarin hij de gitaar ook als percussie-instrument gebruikte. Ondersteund door een spectaculaire lichtshow liet hij het publiek naar adem happend achter. Zoveel virtuositeit in een paar minuten was nauwelijks te bevatten. Her en der gingen er al mensen staan voor een tussentijdse staande ovatie.
Als afsluiting van zijn optreden riep Emmanuel gitarist JD Simo het podium op, om samen met hem twee gitaarbattles uit te vechten. Een van de gespeelde nummers was ‘Sitting on the Dock of the Bay’ van Otis Redding waarin het contrast tussen Tommy op akoestische en JD op elektrische gitaar mooi naar voren kwam.
Tommy Emmanuel is zonder twijfel een van de beste gitaristen ter wereld. Toch wist hij bij het publiek vooral het hoofd te raken, en wat minder het hart. De show van Emmanuel is een welhaast bovenaardse showcase van wat je kan bereiken met talent en heel veel hard werken. Op slechts een moment zag je dat hij het publiek ook in het hart raakte. De zaal werd stil en het applaus had even wat tijd nodig om op gang te komen nadat hij een bijzonder mooi gespeelde en ingevoelde versie van Julian Lennon’s ‘Saltwater’ speelde.
Als Emmanuel dat meer zou kunnen doen, bereikt hij nog veel meer mensen. Dat gezegd hebbende kreeg de man een enorm verdiende staande ovatie van de Limburgse gitaarliefhebbers in de zaal. Hij mag zeker nog een keer terugkomen, graag zelfs!
Foto’s (c) Patrick Strouken