Het Country To Country Festival begon in 2013 in Londen, waarna het verder met de jaren verspreid werd met Glasgow (2016-Heden), Dublin (2014-Heden), Stockholm (2015-2016), Oslo (2015-2016), Australië (2019-Heden, Berlijn (2019-Heden) en Amsterdam (2019-Heden). Dit festival is ook het grootste country festival van Europa. Zo traden al eerder alle grote country artiesten op zoals Carrie Underwood, Little Big Town, Reba McEntire en Chris Stapleton.
Afgelopen maandag was het de allereerste keer dat het festival plaatsvond in Nederland. De zaal waar het festival zich afspeelde was AFAS Live (de voormalige Heineken Music Hall). De line-up was ijzersterk, zo stond Keith Urban als hoofdact en verder stonden Brett Eldredge, Drake White & The Big Fire op de mainstage. In de Black Box stonden de artiesten Craig Campbell, Lauren Jenkins, Lindsay Ell, Logan Mize en lokale countryster Joe Buck.
Isla Talent Stage (Beat Box)
De avond begon troebel want Introducing Nashville zou het festival openen. Vanwege geannuleerde vluchten werd er gevraagd of Joe Buck dat op zich wilde nemen. Hij kwam bescheiden op het podium en vertelde waarom hij op dit tijdstip begon en bedankte de organisatie die hem boekte. In het begin van zijn optreden was het publiek achterin de zaal luidruchtig; langzamerhand begon iedereen wel wat stiller te worden. Hij legde zijn ziel bloot tijdens het nummer ‘White Roses’. Het nummer is een droevig lied. Hij vertelde een verhaal over dat hij op tour is geweest met Kacey Musgraves en dat hij een nummer heeft uitgebracht dat mensen zo mee konden zingen. Hij sloot zijn half uur durende set af met ‘Black’. Dit was ook het enige nummer die hij speelde zonder gitaar.
Introducing Nashville Part 1 was met Lindsay Ell en Lauren Jenkins aan de beurt. Lindsay Ell heeft een krachtigere stem die de zaal stil kreeg met haar grote bereik. Lauren Jenkins heeft een heldere stem die beter in het gehoor klonk. Het laatste nummer speelden ze samen een nummer. Craig Campbell zou na Joe Buck spelen, maar omdat alles was uitgelopen werd hij verplaatst naar Introducing Nashville Part 2, samen met Logan Mize. Dit waren akoestische setjes van een half uur waar niet iedereen genoeg tijd had om hen te bewonderen in verband met de tijdschema’s.
Drake White & The Big Fire
Drake White & The Big Fire waren nog aan het repeteren toen de zaal open ging. Ook zij hadden te maken met een geannuleerde vlucht. Ze pakten een busje en reden zo snel als ze konden om op tijd te zijn voor het optreden, wat net lukte. Het optreden begon al gelijk goed want Drake stond vermakelijk op het podium. Zijn stemgeluid is country met een rock randje. Zijn interactie met het publiek was heerlijk nonchalant en hij vroeg of we in onze handen wilde klappen.
Er was een klein storinkje met de microfoon, hij loste het professioneel op door te zeggen “There Are Demons Here”; Erg grappig. Tijdens het nummer ‘Live Some’ liep hij langs het publiek omdat hij wilde zien hoe het was in de zaal, hierbij werd ook stevig gitaarwerk ingezet. Hijzelf stond vrij energiek op het podium maar tijdens het laatste nummer liet hij zijn gevoelige kant zien. Het was een krap half uurtje dat te snel voorbij was gegaan. Hij verdient een plekje als hoofdact aangezien er een hoog entertainmentgehalte aanwezig was.
Brett Eldredge
Brett begon op tijd met een hevige lichtshow, en langzaam kwam het nummer ‘Lose My Mind’ in zicht. Hij betrad het podium en het publiek ging uit zijn dak. Hoe zelfverzekerd hij op het podium stond, is onbeschrijflijk. ‘Love Someone’ is echt een meezinger. Hij bracht die avond een nummer te horen van Queen genaamd ‘Crazy Little Thing Called Love’ en iedereen zong luidkeels mee. Het publiek wilde opstaan om te gaan, wat helaas door de beveiliging werd tegengehouden. Het was daarna een kille situatie omdat erop gehamerd werd dat men moest gaan zitten en het genieten zat er voor velen niet in.
Het nummer ‘The Long Way’ speelde hij alleen op zijn gitaar. Het publiek zong mee maar wel wat stiller, want de zaal was stil op dat moment. Het hoge was wel een beetje schreeuwerig, maar tegen het eind van de set was dat opgelost. Het nummer ‘Something I’m Good At’ was het een rommelig zooitje, aangezien het een catchy nummer is maar niet echt goed overliep. Tijdens het laatste nummer ‘Beat Of The Music’ ontstond er weer vreugde in de zaal en zo stonden er opeens een paar te dansen. Deze act had niet veel nodig om een show neer te zetten, maar de domper was de strenge beveiliging die iedereen vroeg om te gaan zitten.
Keith Urban
Keith Urban begon supersterk met het nummer ‘Never Coming Down’ en het publiek juichte bij zijn aanwezigheid. ‘Days Go By’ en ‘Coming Home’ zijn sterke meezingers, de eerste drie nummers vlogen voorbij. Sabrina werd op het podium geroepen in verband met een vlag die ze zelf had gemaakt voor Keith Urban. Tijdens het nummer ‘Sun Goes Down’ liet hij zien dat hij naast een entertainer ook een ijzersterke gitarist is. ‘Parallel Line’ pakte goed uit bij het publiek. Zo pakte men elkaar vast als ondersteuning bij de hartverscheurende tekst. Dit nummer is mede geschreven door Ed Sheeran en dat kon je horen aan de gitaarriffs die hij speelde. Keith zelf stond vol vreugde op het podium, gaf genoeg aandacht aan het publiek en zorgde ervoor dat alles perfect liep.
Urban kwam met een akoestische gitaar, waarbij hij het nummer ‘Stupid Boy’ speelde; Door het nummer werden de mensen in de zaal meer dan stil. Hij vertelde ondertussen bij het nummer ‘Love Somebody’ hoe het is als de stroom ermee stopt; hoe moet je dan de artiest nog gaan bekijken en beluisteren. Het publiek wist het meteen en pakte hun telefoontjes tevoorschijn om de zaal te verlichten. Na al de droevige en zwijmelende nummers was er weer even tijd om te dansen. Tijdens het nummer ‘Love The Way It Hurts’ bracht Keith de electro pop tevoorschijn. Dat is andere koek dan dat we normaal verwachten bij zijn repertoire.
Het was nu even tijd om de bandleden te laten schitteren, en zo vertrok Keith naar de achtergrond. Tijdens het nummer ‘The Fighter’ zong hij deels op de mainstage maar ook deels op de B-Stage. Hij gaf zijn gitaar weg aan een gelukkige vrouw uit het publiek, die echt even een shine momentje had. De intro van het nummer ‘Wasted Time’ begon langzamerhand op te komen, het publiek ging lekker dansen. Aan het eind van het nummer spoot er confetti uit de kanonnen, en Keith bedankte dat hij er mocht spelen. “I’ll Be Back Soon”, aldus Keith Urban. Daarna beklom hij het podium en zong hij nog twee nummers die minder bekend waren. Hij zette een ijzersterke show neer met een hoog entertainmentgehalte.
Het was een succesvolle eerste editie van het Country To Country Festival. De enige domper van het festival was de strenge beveiliging tijdens de set van Brett Eldredge. Verder had de muziek tussen de acts door aangepast kunnen worden aan het genre van de avond. Al met al was dit voor velen een droom die uitkwam, die droom kunnen ze volgend jaar hopelijk al herbeleven. Het festival komt dan terug voor een tweedaagse editie. Het weekend van 7 en 8 maart 2020 is er volop country aanwezig in de AFAS Live.
Foto’s (c) Armelle van Helden
