Op maandag 18 februari had Het Depot in het Belgische Leuven de Britse trip-hop/funk/R’n B/pop band Morcheeba geprogrammeerd met in het voorprogramma AUDRI. Audri is een Belgisch muziek-’project’ met een wellicht bewust gecreerde waas van geheimzinnigheid rond de persoon van enig bandlid Marijke.
AUDRI maakte electropop die modern klonk, maar op haar beste momenten deed denken aan een pionier in de electronische muziek als Laurie Anderson. Marijke heeft een stem die bij vlagen erin slaagt de intensiteit en kippenvel op te wekken die bij de luisteraar en herrineringen opriep aan een jonge Kate Bush. Voorwaar een groot compliment, maar de zeer bescheiden en fragiel uitziende zangeres maakte grote indruk als voorprogramma van Morcheeba.
AUDRI hypnotiseerde de luisteraars met prachtige, vaak trage songs die tot luisteren dwongen. ‘Blind Eyes’ en ‘Kiss’ staken met kop en schouders boven het materiaal in de te korte set uit. AUDRI durfde zichzelf te zijn in haar muziek en straalde authenticiteit uit. Zoals ze zelf zong in haar afsluitende nummer ‘Harbour Me’: “I’m too young for Safety”. Het applaus voor AUDRI was verdiend. Zeker een artiest om in de gaten te houden en als de kans zich voordoet een optreden van te gaan bekijken.
Na het optreden van Audri loopt het Depot pas helemaal vol. Een gemeleerd publiek verzamelde zich voor het podium, of achterin de ‘flex’ zaal op de comfortabele zetels. Het grootste deel van het publiek was toch wel afkomstig uit de studentenscene van deze mooie universiteitsstad, met opvallend veel hippe, aantrekkelijke mannen met verzorgd gestylede baarden en moelijke brillen.
Even na half tien was het dan zover, de zaallichten doofden en een introsequence met donderderende drone sounds en pulserende synths, vergezeld van een, meteen al, spectaculaire lichtshow lieten alle hoofden richting podium draaien. Er stond wat te gebeuren, de handen van het publiek gingen meteen de lucht in en Morcheeba trapte af met een spetterende versie van ‘Never Undone’. De band liet geen misverstand bestaan over hun bedoelingen van de maandagavond. De zaal moest en zou plat. Zangeres Sky Edwards zong de sterren van de hemel en de ritmesectie leek al vanaf het begin van het concert met Loctite® aan elkaar vast gesmeed. De groove en de gitaren smolten meteen samen en zorgden ervoor de er meteen gedanst moest worden.
Alsof er een blitzkrieg gewonnen moest worden ging de band meteen door met ‘Friction’, dat ondersteund door een waanzinnig mooie en spectaculaire lichtshow het publiek al meteen voor zich won. De sound in deze hoge, grote zaal was meer dan goed en de front of house mixer verstond zijn vak. Wat kan die Paul Godfrey toch een partij gitaarspelen! Hij rekte het Morcheeba idioom ver op van triphop en funk naar rock en liet zijn gitaren gillen.
De oude telecaster en de mooie Fender Jaguar kregen het zwaar te verduren tijdens de show. Jammer dat er gedurende het hele optreden een lichte aarde brom door de gitaarsound heen klonk die de stage-hands ook niet kregen weggewerkt. Wellicht werden de twee Vox AC 30 versterkers in de backline gevoed met elektriciteit uit de lekkende kerncentrale van Tihange, wie weet.
Morcheeba schotelde het publiek niet een optreden voor; nee dit kwalificeerde als een show. Entertainment van de bovenste plank. Waanzinnig goed gespeelde muziek vergezeld van een spectaculaire licht en lasershow, geleid door een zeldzaam goede zingende Sky Edwards die duidelijk in haar element was op het podium.
Natuurlijk kwamen alle topnummers voorbij. ‘Trigger Hippie’, ‘Blaze Away’, ‘Blood like Lemonade’ en ‘Slow Down’, allemaal snoepjes waarmee de band het publiek langzaam maar zeker klaarstoomde voor een apotheose die kwam als de band David Bowie eerde met een zeldzaam groovende versie van ‘Let’s Dance’. De zaal stond op en kwam in volledig in beweging. De ritmesectie schakelde eerst even terug om dan als een denderende diesel het terrein te effenen voor de scherpgeplaatste gitaarrifs, gevolgd door een spectaculaire solo.
Stomgeslagen en verweesd bleef het publiek dan ook achter toen de band het podium verlaten had. De vibe was er nog steeds. Het publiek voelde dat dit een heel speciale maandagavond was geworden. Het mocht nog niet voorbij zijn.
Als toegift kwam Sky Edwards nog een keer terug naar het dankbare publiek. De Fender Rhodes zette een voor velen bekend akkoordenschema in. Sky rechtte haar rug en betoverde het publiek met een bloedstollend mooie versie van Gershwin’s ‘Summertime’. De aria uit ‘Porgy and Bess’ werd gebruikt als opmaat naar het laatste nummer, de meest recente hit ‘It’s Summertime’.
Het publiek bedankte de band met een daverend en minutenlang aanhoudend applaus, dat meer dan verdiend was. Morcheeba is een band die je niet zo heel vaak op het vasteland kan zien. Knoop het in je oren voor een volgende keer: GA!, ook al is het op een maandagavond
Foto’s (c) Perry Hermans
