Het concert van The Animals and Friends zou eigenlijk vorig jaar plaatsvinden, maar werd toen helaas verplaatst. Afgelopen zondag was het dan eindelijk zover en stonden The Animals voor een uitverkocht P3.
Tegenwoordig zijn er twee versie’s van The Animals, namelijk Eric Burdon and the New Animals en Animals and Friends. In The New Animals van Eric Burdon zitten geen oud-leden van The Animals maar Burdon is natuurlijk wel de stem van The Animals. The Animals and Friends bestaat uit de, samen met Burdon, mede oprichter van The Animals: drummer John Steel. En de toetsenist die Alan Price in 1965 verving: Mick Gallagher. Danny Handley speelt al sinds 2009 bij The Animals and Friends, eerst als gitarist maar sinds 2012 is hij ook de zanger van de band. Rond 2012 komt ook Roberto Ruiz bij de band als bassist en in deze samenstelling stonden The Animals and Friends in P3 afgelopen zondag.
De avond begon om half acht met een optreden van de Nederlandse coverband The Fifties. Deze band wist het publiek volledig los te krijgen voor het optreden van The Animals and Friends. Rond kwart voor negen was het dan eindelijk zover. De vier mannen kwamen rustig het podium opgelopen, dan mannen leken erg ontspannen. Dat veranderde meteen als ze de eerste tonen spelen van Baby Let Me Take You Home.
Drummer John Steel is 78 jaar maar liet meteen horen nog niks aan kracht te zijn verloren. Anderhalf uur lang speelde hij zonder enig teken van vermoeidheid. De band speelde een set van nummers die de originele band ook in de jaren ’60 speelde, en dan vooral de single’s uit die tijd.
Bijvoorbeeld: ‘It’s My Life’ (uit 1965), ‘I’m Cryin’ ‘ (1964), ‘Bring It On Home To Me’ (1965) en ‘Don’t Bring Me Down’ (1966). En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is daarbij geweldig om de zien hoe de band, net als het publiek, erg veel plezier heeft tijdens het optreden. Zo kwam John Steel tijdens de show nog een keer naar voren om te vertellen hoe Mick Gallagher in 1965 bij de band kwam. De man stond wel vijf minuten te vertellen en maakte veel grapjes over Mick, die lachend aan de zijkant van het podium stond mee te luisteren.
Als de band na ruim een uur het podium verlaat, hebben ze nog steeds niet hun grootste hit gespeeld maar uiteraard kwamen de heren weer terug. “Willen jullie nog een nummer?” vroeg Danny Handley toen ze weer op het podium stonden. “Of willen jullie nog twee nummers?” voegde hij er snel aantoe. De band zette meteen het nummer ‘Boom Boom’ in waarna John Steel weer naar voren kwam. “Goh, waar zullen we de show toch mee afsluiten?” vroeg hij zich hardop af. “Ja, ik weet een leuk nummer. Die spelen we eigenlijk nooit maar speciaal voor jullie wil ik dit nummer wel spelen. Het is een single uit 1965 genaamd: ‘House of The Rising Sun’.”
Na het optreden liepen de mannen vanaf het podium rechtstreeks naar de foyer waar ze alle tijd namen om handtekeningen te zetten en op de foto te gaan met fans.
Foto’s (c) Filip Heidinga
