Als je denkt aan muziek uit de jaren ’80, is naast Michael Jackson, Madonna, Level 42, UB40, U2 en Prince, Tears For Fears een vaste waarde in het opgesomde rijtje. De band begon in 1981 en na een geflopt album van medeoprichter Roland Orzabal hield de band ermee op. Aangezien Orzabal 15 jaar geleden, in 2004, zijn ruzie met medeoprichter Curt Smith weer bijlegde en Tears For Fears weer bij elkaar riep, kunnen we nu dus feitelijk spreken over een 30-jarig jubileum, waarin AFAS Live zondagavond een uitgesteld concert beleefde. Het concert was oorspronkelijk gepland op 14 mei 2018, maar wegens gezondheidsproblemen moest het concert worden verplaatst naar deze zondag.
Het voorprogramma werd verzorgd door de in Chicago geboren Justin Jesso, die vanachter zijn keyboard startte. Justin heeft een brede muzikale interesse, variërend van Tony Bennett tot Ne-Yo en van Céline Dion tot Beyoncé. En dat is iets wat je terughoort in zijn muziek. Zijn optreden was dan wel ondankbaar als opwarmertje voor Tears For Fears, de toch al bijna volle zaal kon zijn nummers goed waarderen. Justin viel op door in zijn eentje toch het hele podium te gebruiken, al was het al om iedere keer bij een ander toetsenbord, gitaar of drumpad te komen. Sterk gebruik gemaakt van de ruimte.
Justin kreeg de lachers op zijn hand toen hij ‘Make you feel my love’ van Adele aankondigde. “My parents wanted me to play this song on reunions instead of my own music. You guys are as old as my parents so you might like this as well.” Hij volgde de cover op met zijn nieuwste single ‘Let it be me’. Het andere herkenningspuntje kwam echter pas bij op het einde, bij ‘Stargazing’, dat hij met Kygo uitbracht. Het nummer werd voor een voorprogramma goed meegeklapt en zelfs gezongen. Justin was voor velen niet de meest gewenste opener, nadat Alison Moyet de Engelse tour supportte, maar Justin Jesso kon de goedkeuring van het Amsterdamse publiek verkrijgen.
Toen na het voorprogramma van Justin Jesso de lichten weer dimden, kwam het intro door Lorde. ‘Everybody Wants to Rule The World’ werd door de zangeres donkerder gebracht dan door de mannen zelf, die het snel overnamen en de show begonnen. Dat het een zitconcert was, werd na nog geen minuut vergeten. Zelden stond een zaal zo snel op uit de stoelen. De band is al sinds 2013 met een nieuw studioalbum bezig, maar het was duidelijk waar de band zondagavond naar toe ging. Niet de laatste singles ‘I Love You But I’m Lost’ en ‘Stay’, maar puur back to the 80’s. De tijd dat de band een van de bekendste en meest verkopende acts ter wereld was.
Pas na ‘Sowing the Seeds of Love’ werd het (al was het maar voor even) tijd te gaan zitten, en verwelkomde Orzabal het publiek. Dat het enige Nederlands dat de man kende, het “Govvedomme”, was dat zijn (overleden) vrouw met regelmaat naar hem vloekte, werd ditmaal niet als vloekwoord opgepakt. Het publiek rechtte de rug wederom bij aanvang van ‘Pale Shelter’, dat volgens Orzabal pas in de rerelease een hit werd. ‘Break It Down Again’, de hit van Tears For Fears die de band uitbracht na het vertrek van Curt Smith, afkomstig van het album ‘Elemental’ uit 1993, was nog steeds aanleiding te blijven staan en het was al snel duidelijk dat de stoelen in AFAS Live voor niets waren neergezet. Gelukkig had de band voldoende hits meegenomen naar de Amsterdamse zaal, om ook ‘Advice for the Young at Heart’ op te voeren. Het publiek smulde.
Met zoveel hits als Tears For Fears op het repertoire heeft, was het vreemd de band een cover op de setlist te hebben zien plakken. ‘Creep’, de grote hit van Radiohead, werd echter gebracht op geheel eigen wijze, waarbij de band de hit bijna nog perfectioneerde. Dat de bands een cover kan waarderen is bekend. Toen Tears For Fears hun eigen ‘Mad World’ in de coverversie van Gary Jules hoorde, schreeuwden de mannen hun lof van de daken. Slechts de allergrootsten durven een betere versie dan hun eigen versie te erkennen als verbetering. Toch was het New Wave-origineel niet te versmaden en werd het nummer woord voor woord meegezongen door een uitverkochte AFAS Live.
‘Memories Fade’ en ‘Suffer the Children’ waren als albumtracks voor het publiek even een rustpuntje. De stoelen werden weer bezet en de ruggen ontspannen. Het was nodig, want bij ‘Woman in Chains’, dat origineel werd ingezongen door Oleta Adams met Phil Collins op drums, zwijmelde de zaal weer heerlijk weg, heen en weer deinend op de muziek. Het jazzy ‘Badman’s Song’ en de dubbel ‘Head Over Heels’ / ‘Broken’ zorgden ervoor dat het publiek van begin tot eind slechts een handje vol minuten de stoelen heeft aangeraakt. Dat de band hierin een duidelijke hoofdrol kreeg, muzikaal gezien, mag als compliment voor de uitmuntende muzikanten worden gezien. Een compliment sowieso want ondanks dat het concert totaal geen 1 op 1-kopie was van een greatest hits-album, mogen we hier toch wel spreken van een kwalitatief goed stuk geluid, grenzend aan cd-kwaliteit.
Het zwaarmoedige ‘Shout’, de eerste en vooralsnog enige nummer 1-hit in Nederland werd als toegift gebracht. De hit, verwijzend naar de primaltheorie van de Amerikaanse psycholoog van John Lennon en Yoko Ono, Arthur Janov, werd een van de hoogtepunten van de avond, waarbij door een uitverkochte AFAS live uit volle borst werd meegezongen. Wat nou ‘Lul Niet Lollies’? Zonder je mond open te doen kon er ook geen mooi koor als het eenmalige AFAS-koor ontstaan zijn. En laat dat nu het nummer zijn dat op weg naar huis tot in de diepste krochten werd gezongen. Tears For Fears mag dan gezien worden als een van de voorlopers van de jaren ’80 New Romantics, ook in de 10’s blijkt de band nog ongekend populair. Voor velen een herinnering aan hun jeugd, maar bovenal een van de sterkste concerten van 2019 tot nu toe.
Foto’s (c) Armelle van Helden / Maxazine
